Μνημείο υποτέλειας η στάση της κυβέρνησης
της Αριάδνης Αλαβάνου
Από την προηγούμενη εβδομάδα μνήμες βαυαρικής αντιβασιλείας ξύπνησαν. Ο Ιωσήφ Λουδοβίκος φον Άρμανσμπεργκ θα ζήλευε τον σημερινό Όλι Ρεν και ολόκληρο το μηχανισμό των άξιων απογόνων του στις Βρυξέλλες, μα και την ελληνική «υπαλληλία» που, με τόση μαστοριά, έφτιαξαν και υπέγραψαν τις συνθήκες που οδηγούν τους εργαζόμενους της Ελλάδας -και άλλων που έπονται- στη φτώχεια, καταστρέφουν τις κοινωνικές υποδομές και τις προοπτικές βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης.
Για να διασφαλιστούν οι τόκοι προς τους κατόχους των ελληνικών ομολόγων: των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και των κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Η χώρα γίνεται μια φυλακή με δεσμοφύλακα την «κυβέρνηση», μαφίες της φυλακής τις τράπεζες και τα καρτέλ και ψυχικό βασανιστή τα ΜΜΕ που προσπαθούν να τρελάνουν με σοκ φόβου το κοινό τους.
Ουσιαστικά, καταλύεται η έννοια της κυρίαρχης εκλεγμένης από το λαό κυβέρνησης. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποκαλύπτεται ως παρωδία. Ο υπουργός Οικονομικών, όταν το Συμβούλιο του Μαρτίου θα εξετάζει αν έχει περικόψει όσο πρέπει τους μισθούς και έχει αυξήσει τους φόρους, θα είναι στο διάδρομο, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Και αν κριθεί ότι τα μέτρα δεν είναι επαρκή, ο κ. Παπακωνσταντίνου θα παραλάβει άλλα, περισσότερο δρακόντεια, τα οποία θα μεταφέρει πειθήνια και πειθήνια θα εφαρμόσει.
Η Ελλάδα κυβερνιέται από το Ecofin. Για πρώτη φορά ενεργοποιούνται τα δύο αυτά άρθρα της Συνθήκης της Λισσαβώνας σε συνδυασμό, θέτοντας υπό την κυριαρχία των Βρυξελλών τους εργαζόμενους και τον παραγόμενο απ’ αυτούς πλούτο τής χώρας μας.
Οι τιμωρίες που θα υποστεί ο ελληνικός λαός, βάσει του Άρθρου 126, αν δεν καταφέρει η κυβέρνηση να του σφίξει το ζωνάρι μέχρι ασφυξίας, κατακρεουργούν τους πόρους της χώρας. Η πρώτη ποινή είναι ότι δεν έχει ελευθερία να δανειστεί. Πρέπει να δίνει εξηγήσεις τι θα κάνει το δάνειο και αν δεν φανούν πειστικές στο Συμβούλιο, κανείς δεν θα τη δανείζει. Η δεύτερη ποινή είναι ότι το Συμβούλιο μπορεί να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να περικόψει τη χρηματοδότηση εγκεκριμένων προγραμμάτων δανεισμού. Η τρίτη ότι μπορεί να επιβάλει στην Ελλάδα να καταθέσει, άτοκα, ένα ποσό στην Ε.Ε. έως ότου διορθωθεί το έλλειμμα. Και, τέλος, μπορεί να περικόψει πόρους από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Και η «κυβέρνηση» θα περιφέρεται λέγοντας ότι όλα αυτά θα τα «καταφέρει μόνη της».
Όσοι «τον πλούτον έχουν διά μόνον τους θεόν», που έλεγε και ο Α. Σούτσος, τράπεζες και χρηματιστές και αρχηγοί ομίλων ανυπομονούν να εφαρμοστούν οι διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις» που επιβάλλει η Κομισιόν. Ελαστικές σχέσεις εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ανεμπόδιστη είσπραξη τόκων από τα ομόλογα του δημοσίου, φορολογική ασυλία: μια ακόμη πιο ριζική ανακατανομή δύναμης και εισοδήματος υπέρ των οικονομικά ισχυρών, ο εγκόσμιος παράδεισος.
Η αντίσταση και η ανυπακοή σ’ αυτή την πολιτική της Ε.Ε. και της κυβέρνησης, η υπεράσπιση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού να ελέγχει την οικονομική πολιτική της χώρας του και να νέμεται τον πλούτο που παράγει είναι ο μόνος «μονόδρομος». Η ελληνική Αριστερά που παλεύει ενάντια σ’ αυτή την πολιτική, παλεύει για τους εργαζόμενους κάθε χώρας που θα βρεθούν αύριο στην ίδια θέση. Αυτή είναι η ουσία της αλληλεγγύης και του διεθνισμού.
