Γράφειο ο Θεόδωρος Τσελεπής
Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότερο, νιώθω μια βεβαιότητα για την αλλαγή που έρχεται. Η κυβέρνηση δείχνει αδύναμη να διαχειριστεί την κατάσταση και καταρρέει. Ο αυταρχισμός της, η προπαγάνδα της, οι σπασμωδικές της κινήσεις, η χυδαία επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν κινήσεις πανικού μπροστά στη διαφαινόμενη αποχώρησή τους από την εξουσία. Κι αυτό, βέβαια, τους κάνει ακόμα πιο επιθετικούς, πιο αυταρχικούς, πιο επικίνδυνους.
Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει, με ακρίβεια, το χρόνο των εκλογών, αλλά φαίνεται καθαρά πως η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε. Τι είναι όμως αυτό που θα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Είναι το πρόγραμμα του; Η δράση του; Η δράση των μελών του στην κοινωνία; Η κοινοβουλευτική του πορεία στην αντιπολίτευση;
Ας αναρωτηθούμε όλοι μας. Ενέπνευσε τον κόσμο για μια ριζική ανατροπή της σημερινής κατάστασης; Για μια αλλαγή που θα φέρει ελπίδα σε όλη την Ευρώπη; Ας θυμηθούμε όλοι τις μέρες λίγο πριν από τις εκλογές που έχρισαν τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Σε όλη την κοινωνία υπήρχε ενθουσιασμός. Υπήρχε ελπίδα. Πως η Αριστερά μπορεί και θέλει να κυβερνήσει. Άκουγες ανθρώπους να λένε ανοιχτά πως θα ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί θέλουν να βγουν από τη βαρβαρότητα των μνημονίων, αλλά και γιατί δεν άντεχαν τον χυδαίο πόλεμο που έκαναν στον ΣΥΡΙΖΑ η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ.
Σήμερα, και αφού έχει μεσολαβήσει ένα Συνέδριο που μετεξέλιξε τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα των συνιστωσών σε κόμμα των μελών, υπάρχει ακόμα αυτή η φλόγα;
Η εντύπωση μου είναι, καταρχάς, για τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, πως υπάρχει μια διάχυτη γκρίνια και μια απογοήτευση. Γίνεται κριτική, όχι με σκοπό τη διόρθωση των λαθών και των αδυναμιών του κόμματος, αλλά μια στείρα κριτική που στερείται πρότασης. Έγινε συνήθεια πλέον να κριτικάρουμε και να γκρινιάζουμε, από την επιλογή του πουκάμισου του Τσίπρα στη ΔΕΘ μέχρι το αν έπρεπε να παραστεί στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και από τα ταξίδια στην Αμερική μέχρι το αν ήταν σωστή η επιλογή του καλέσματος σε συγκέντρωση έξω από τη Βουλή τη μέρα ψήφισης της πρότασης μομφής στο Κοινοβούλιο. Το ότι όλο και λιγότεροι συμμετέχουν στις διαδικασίες των οργανώσεων και το ότι όλο και λιγότεροι από τους συμμετέχοντες παίρνουν τον λόγο, μας έχει απασχολήσει;
Και στον κόσμο; Τι επικρατεί άραγε στον κόσμο; Πώς βλέπει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ; Πείθεται από το λόγο του και τη δράση του; Η δική μου ανάγνωση, που στηρίζεται σε επαφές και συζητήσεις με κόσμο, δείχνει κάτι αρκετά ανησυχητικό και απαισιόδοξο. Σχεδόν όλοι βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως επιλογή ανάγκης ελλείψει άλλης επιλογής. Διαφωνούν με τη δράση του ή καλύτερα με την έλλειψη δράσης του, με την έλλειψη εξειδικευμένης πρότασης σε κάθε τομέα και δεν πείθονται εύκολα για τις προθέσεις του. Έτσι, ενώ είναι σίγουροι και το λένε πως σε μια ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα το έκαναν με κρύα καρδιά γιατί δεν θα είχαν άλλη επιλογή.
Το πόσο καταστροφικό είναι αυτό για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για την εξέλιξη των πραγμάτων, δεν χρειάζεται να το αναλύσει κανείς. Απλά θυμίζει την αναγκαστική συμβίωση κάποιων γυναικών με το μέθυσο άντρα τους που τις δέρνει, γιατί δεν τολμούν να ζήσουν μόνες τους.
Όμως, επειδή η διαπίστωση δεν αρκεί και δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο, στο επόμενο φύλλο η συνέχεια με πρόταση. Με τη δική μου αφήγηση για το πώς μια εκλογική επιτυχία θα οδηγήσει σε πραγματική ελπίδα, σε συμμετοχή για ανατροπή στην Ελλάδα και αλλαγή στην Ευρώπη. Γιατί η διάγνωση δεν αρκεί. Χρειάζεται και η θεραπεία.
