Την ίδια στιγμή που αριστεροί έλεγαν όλα αυτά, αρκετοί από τους εν Ελλάδι -και μάλιστα «εν Αθήναις»- διαμένοντες μουσουλμάνους διαδήλωναν μαζικά και δυναμικά. Προσπάθησαν να βαδίσουν -όπως έκαναν και σε άλλες χώρες πλην των αραβικών- προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Επειδή δεν τους επετράπη τα έκαναν γυαλιά καρφιά. Σπάσανε βιτρίνες καταστημάτων, αυτοκίνητα κ.λπ., κραυγάζοντας και απειλώντας μας με τον ερχομό του Μωάμεθ!
Δηλαδή, μαζικά και μαχητικά διεκδίκησαν να επιβάλουν για λογαριασμό της θρησκείας τους αυτό, ακριβώς το ίδιο, που έκανε κι ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Χρ. Παππάς. Ο καθένας, βέβαια, στο όνομα των δικών του θρησκευτικών πεποιθήσεων. Όμως, δεν έμειναν μόνο σε αυτό. Απαίτησαν την καταστροφή της ταινιούλας που προσβάλλει τον Μωάμεθ, αλλά και την τιμωρία του δημιουργού της, τον οποίο υπουργός του Πακιστάν έσπευσε να τον επικηρύξει.
Αφωνία
Η Αριστερά δεν βρήκε, βέβαια, χρόνο και λέξεις να καταδικάσει αυτές τις ενέργειες στο όνομα της καταδίκης κάθε μορφής φονταμενταλισμού. Υποθέτουμε ότι η αφωνία της Αριστεράς οφείλεται στην ιδεοληψία της ότι όποιος είναι μετανάστης και έχει διαφορετικό χρώμα είναι αυτόματα προοδευτικός και αντι-ιμπεριαλιστής και η κάθε εκδήλωσή του είναι μια «διαμεσολαβημένη» αντίδραση στον ιμπεριαλισμό. Μάλλον δεν περνάει από το μυαλό πολλών αριστερών ότι αντιδραστικοί, φασίστες, ρατσιστές και σεξιστές μπορούν να βρίσκονται και μέσα στον Μουσουλμανισμό, τον Βουδισμό, τον Βραχμανισμό κ.λπ. Αλλά και στην Ασία και την Αφρική. Άλλωστε οι θρησκείες που αναφέραμε έχουν, μεταξύ άλλων, και ένα βασικό χαρακτηριστικό: είναι ταυτόχρονα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα.
Το Ισλάμ είναι μια ιδιότυπη θρησκεία για εμάς τους Ευρωπαίους που έχουμε περάσει από τον Διαφωτισμό και την εκκοσμίκευση, λόγω του ότι συνενώνει το υπερβατικό με το ενδοκόσμιο και συγκεκριμένα την εξουσία στο επέκεινα με την πολιτική εξουσία. Είναι ταυτόχρονα θρησκεία και πολιτεία. Γι’ αυτό και οι θρησκευτικοί κανόνες είναι και νόμοι της πολιτείας. Το Κοράνι, που ελάχιστοι αριστεροί έχουν κάνει τον κόπο να το μελετήσουν, συνιστά συνταγματική και νομοθετική πηγή. Για τις άλλες θρησκείες που αναφέραμε αρκούμαστε να επισημάνουμε ότι δικαιολογούν το πιο σκληρό ταξικό σύστημα στον πλανήτη (κάστες) ή προτείνουν την αποχώρηση από τον άδικο και άσπλαχνο κόσμο προς χάριν της νιρβάνα. Άρα, απορρίπτουν και την πολιτική πάλη και την κοινωνική αλλαγή, καθώς εξατομικεύουν τη λύση στα κοινωνικά ζητήματα ή αποδέχονται την κοινωνική διαστρωμάτωση -άρα και την ταξική εκμετάλλευση- όπως είναι. Κοντολογίς, πρόκειται για θρησκευτικές μορφές κοινωνικής συνείδησης που βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση με τον ιδεολογικό πυρήνα της Αριστεράς.
Φυσικά, είναι περιττό να τονίσουμε ότι υπάρχουν προοδευτικοί μουσουλμάνοι και μετανάστες μουσουλμάνοι που ζουν και εργάζονται στην πατρίδα μας έχοντας κρατηθεί μακριά από τον θρησκευτικό φανατισμό. Υπάρχουν, επίσης, Έλληνες μουσουλμάνοι, με τις ταξικές διαφοροποιήσεις τους και αυτοί, που αποτελούν τμήμα του ελληνικού έθνους. Το να αντιμετωπίζεις κάθε ομάδα σαν ομοιόμορφο σύνολο, αγνοώντας τις ταξικές και ιδεολογικές διαφοροποιήσεις εντός της, είναι στοιχείο των ολοκληρωτικών ιδεολογιών και βάση του ρατσισμού. Ο φονταμενταλισμός ενεργοποιεί μηχανισμούς ψυχολογικής ολοκληρωτικής ένταξης σε κάποια θρησκευτική ομάδα, ακριβώς όπως κάνει και ο φασισμός στον δυτικό κόσμο.
Γεγονότα σαν αυτά που ζήσαμε την περασμένη Κυριακή στην Ομόνοια, επιτυγχάνουν τελικά δύο πράγματα:
• Βοηθούν την άνοδο της ακροδεξιάς και ενισχύουν την «ομοιογενοποιητική άμυνα» του ελληνικού πληθυσμού πάνω σε θρησκευτική βάση.
• Προετοιμάζουν ιδεολογικά και ψυχολογικά τους δυτικούς λαούς να δεχτούν μια νέα αποικιοκρατική επίθεση των ιμπεριαλιστών ενάντια στον Τρίτο Κόσμο, δηλαδή τα πετρέλαια και τον πλούτο τους. Φυσικά το άλλοθι θα είναι ο «εκπολιτισμός» τους με τις αξίες του Διαφωτισμού και του αντικληρικαλισμού.
Η συνειδητοποίηση, όμως, αυτής της κατάστασης προϋποθέτει την ιδεολογική απεμπλοκή της Αριστεράς από το «πολιτικώς ορθό» του (αμερικανικού) μεταμοντερνισμού όπου… «όλα παίζουν» και «όλα είναι ίδια» (everything goes!) και πάνω από όλα βρίσκονται τα ανθρώπινα δικαιώματα («ο ατομιστής άνθρωπος» όπως αναφέρει και ο Μαρξ στο Εβραϊκό Ζήτημα). Αλλά για τη σύμπλεξη Αριστεράς και μεταμοντέρνου θα επανέλθουμε.
