Η Αριστερά διχάζει τους αριστερούς

Διάβασα τη συνέντευξη του Χριστόφορου Βερναρδάκη στην Εποχή και ανατρίχιασα. Με τους στατιστικούς του αλγορίθμους υποστήριζε ότι αν η Αριστερά στο σύνολό της κατέβαζε κοινούς υποψηφίους, θα έβγαζε 150 δημάρχους και τρεις περιφερειάρχες!

Ένας υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μου είπε ότι η ενότητα δεν είναι το παν, αλλά το ξεκαθάρισμα της πολιτικής. Ωραία, αλλά ποιας πολιτικής; Εγώ του έλεγα για την ανάγκη ενός κοινού υποψηφίου για την Περιφέρεια. Προϋποθέτει αυτό ξεκαθάρισμα όλων των πολιτικοϊδεολογικών εκκρεμοτήτων της Αριστεράς; Μήπως είμαστε στα πρόθυρα της επανάστασης και δεν το έχω καταλάβει; Κι αν αποδέχονταν ένα κοινό υποψήφιο οι συνισταμένες, συνιστώσες, τάσεις και υποτείνουσες, θα εξανάγκαζε αυτό κάποιους να αλλάξουν το πολιτικοϊδεολογικό τους πλαίσιο; Και τώρα που κατεβαίνει η κάθε ομάδα με ξεχωριστό υποψήφιο, αποσαφηνίζεται μέσα στο εκλογικό σώμα, ή έστω στο στενότερο σώμα των αριστερών ψηφοφόρων, το πολιτικοϊδεολογικό στίγμα του καθενός; Και για ποιο στίγμα μιλάμε, όταν στον κάθε «συνεταιρισμό», «συνασπισμό», «κοινοπραξία», «μέτωπο» ή «συμμαχία», οι πολιτικοϊδεολογικές πλατφόρμες είναι αυτοσχέδιες και οι μεταξύ τους διαφορές ακατανόητες από τον αριστερό κόσμο; Και εάν κάπου περιγράφονται, από ποια βαθιά ανάλυση της παρούσας κατάστασης και των διεθνών παραμέτρων της προκύπτουν και πόσο επαληθευμένες είναι στην πράξη; Και από πού προκύπτει η βεβαιότητα για την ορθότητά τους όταν ο αριστερός λόγος δεν πείθει, όταν μόνο ένα μικρό κομμάτι των εργαζομένων ανταποκρίνεται, ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο παραμένει απαθές και αμέτοχο, αν όχι αντίπαλο;
Είκοσι χρόνια πέρασαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και το προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας παρακολουθεί περίλυπο, απογοητευμένο έως και τσατισμένο, τα κομματάκια της Aριστεράς να περιφέρονται αλαζονικά και αυτάρεσκα σαν φορείς της μοναδικής αλήθειας, ενώ όλες οι προσπάθειές τους έχουν στεφθεί από αποτυχία ή αναποτελεσματικότητα και δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από στενούς κύκλους ομοτράπεζων που θυμίζουν περισσότερο αιρέσεις παρά ευρείς κοινωνικούς σχηματισμούς και ρεύματα.
Κι αυτή τη φορά, κανένας φορέας δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να πιάσει το σφυγμό της κοινωνίας και να την εκφράσει. Όχι μόνο από τις εγγενείς του αδυναμίες, αλλά και από την άρνηση όλων των άλλων να ομονοήσουν επί του πρακτέου, του συγκεκριμένου. Του κοινού υποψηφίου που ζητούσε ο κόσμος της Αριστεράς. Κόντρα σ’ αυτό το συντριπτικά πλειοψηφικό αίτημα της αντιμνημονιακής μερίδας της κοινωνίας, η οργανωμένη Αριστερά προσπαθεί να διχάσει το κοινωνικό σώμα στα μέτρα της δικής της πολυδιάσπασης. Έτσι, το χάσμα βάθυνε περισσότερο ανάμεσα στο πολυπληθές αριστερό σώμα και τους ολιγομελείς φορείς της Αριστεράς.
Δικαιολογίες ρηχές και αλληλοκατηγορίες εύκολες αφήνουν τον αριστερό πολίτη αδιάφορο και κουμπωμένο. Μόνο η οργή και η απέχθεια για την κτηνώδη εξουσία θα τον εξαναγκάσει να πάει στην κάλπη. Όχι η Αριστερά. Γιατί νιώθει όλο και πιο έντονα ότι δεν εισακούεται και ότι ένα φίλτρο παραγοντισμού που είναι ενσωματωμένο σε όλους τους φορείς κόβει τα μηνύματα της κοινωνίας, εμποδίζει την αριστερή σκέψη και φρακάρει την αριστερή πολιτική. Για άλλη μια φορά, ο αριστερός πολίτης περίμενε με λαχτάρα την υπέρβαση. Μάταια. Και γι’ αυτό το «κρέμασμα», κανένας δεν είναι ανεύθυνος.

Σχόλια