Αναγκαία η πολιτικοποίηση και ο σωστός προσανατολισμός των αγώνων.
Μια νέα γενική απεργία θα γίνει την προσεχή Τετάρτη. Τη συγκαλούν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ και είναι αποτέλεσμα της πίεσης και αγανάκτησης που έχει η κοινωνία, με βάση τις νέες εξελίξεις και την άθλια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο της εργασίας.
Για άλλη μια φορά, η επίσημη συνδικαλιστική ηγεσία, πίσω από τις εξελίξεις και τις ανάγκες, αναγκάζεται να ψελλίσει ορισμένες αντιπολιτευτικές κορώνες, τη στιγμή που ο οδοστρωτήρας των μνημονιακών μέτρων έφτασε να απειλεί συθέμελα και τον ίδιο τον επίσημο συνδικαλισμό, στους χώρους όπου ακόμα είχε κάποια ερείσματα (Δημόσιο).
Αν θέλουμε να κρίνουμε λίγο σοβαρά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, θα δούμε ότι η πολιτική γραμμή της απεργίας είναι σε γενικόλογους στόχους όπως: «Τα αντιλαϊκά μέτρα δεν έχουν τελειωμό, δεν θα περάσουν», «Οι αποφάσεις της κυβέρνησης και οι απαιτήσεις του Μνημονίου και των τροϊκανών για την άμεση και την όσο-όσο εκποίηση των ΔΕΚΟ στρατηγικής σημασίας και κοινωνικής ωφέλειας με την ταυτόχρονη εκχώρηση του management, μας βρίσκει ριζικά και κατηγορηματικά αντίθετους», «Όλοι μαζί μπορούμε», «Όλοι στην απεργία».
Μοιάζει σαν να κάνουν αγγαρεία, σαν να μην πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει ένας αγώνας αποφασιστικός και αποτελεσματικός, να κινούνται για την τιμή των όπλων. Όταν, μάλιστα, δούμε την έκκληση της ΓΣΕΕ να στρέφεται προς την κυβέρνηση (κι όχι προς τους εργαζόμενους) τότε το θέαμα είναι καταθλιπτικό: «Απαιτούμε από την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική και να μην υποχωρήσει στις εκβιαστικές απαιτήσεις των τοκογλύφων-δανειστών, χαρίζοντάς τους τις χρυσοφόρες επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος». Δηλαδή, αντί να υπάρξει μια έκκληση σε όλους τους εργαζόμενους να κατέβουν μαζικά και αγωνιστικά στην απεργία, να πολιτικοποιήσουν τον αγώνα, να ζητήσουν να φύγει η κυβέρνηση αυτή και να ανατραπούν όλα όσα ψηφίστηκαν μέσα στο χρόνο που πέρασε, να ανατραπεί το Μνημόνιο και να φύγει εδώ και τώρα η τρόικα, να αλλάξει η χώρα πορεία, αντί να κηρυχθεί ένας τέτοιος μακρόχρονος και ανένδοτος ανυποχώρητος αγώνας (ένας αγώνας, όπως αυτός που έδωσαν και δίνουν οι κάτοικοι της Κερατέας κ.λπ.), γίνονται εκκλήσεις για αλλαγή συμπεριφοράς της κυβέρνησης Παπανδρέου…
Υπάρχει, βέβαια, το ερώτημα: Ποια είναι η σημερινή κατάσταση και ποια τα πνεύματα στους χώρους δουλειάς και στα… κεφάλια των εργαζομένων; Ποια η αποφασιστικότητα και η συνείδηση για τη συμμετοχή στην απεργία, μετά από 8 γενικές απεργίες και από μια κούραση που έχει παρουσιαστεί; Ποια θα είναι η συμμετοχή στην απεργία και τις απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την χώρα, τώρα που φαίνεται ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης;
Αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν πριν από την επόμενη Τετάρτη. Μπορούν, όμως, όσοι στηρίζονται στον μαζικό αγώνα και θέλουν την πολιτικοποίηση της πάλης των εργαζομένων, να κινηθούν έτσι ώστε η συμμετοχή να είναι η μεγαλύτερη δυνατή, να υπάρξει σωστός προσανατολισμός και τόνος, να εκφραστεί η οργή του κόσμου.
Συσκέψεις, ανακοινώσεις, περιοδείες σε τόπους εργασίας και κατοικίας, σε γειτονιές και πόλεις, ποικίλες δράσεις για να είναι κλειστές οι επιχειρήσεις, τα εργοστάσια και οι οικοδομές τις μέρες της απεργίας, προσυγκεντρώσεις και αγωνιστικό πνεύμα.
Αρχίζει ένας νέος γύρος αγώνων και κινητοποιήσεων. Σε μια κρίσιμη στιγμή και με ανοικτά πολλά θέματα και μέτωπα. Μπαίνουμε στο γύρο της αναδιάρθρωσης και της χρεοκοπίας. Μπαίνουμε στο σκηνικό της πολιτικής κρίσης και της πίεσης για συγκλίσεις, ώστε να υπάρξει συναίνεση σε πολιτικές ξεπουλήματος και απομύζησης των εργαζόμενων.
Να πούμε και εμείς «όλοι στην απεργία» δεν φτάνει. Πρέπει να πάρουμε όλα εκείνα τα μέτρα για να κατέβει πολύς κόσμος στην απεργία και παράλληλα να είμαστε εκεί, ώστε να δοθεί ένα αγωνιστικό «παρών» και να σημάνει μια ελπιδοφόρα αφετηρία του νέου γύρου.
Για άλλη μια φορά, η επίσημη συνδικαλιστική ηγεσία, πίσω από τις εξελίξεις και τις ανάγκες, αναγκάζεται να ψελλίσει ορισμένες αντιπολιτευτικές κορώνες, τη στιγμή που ο οδοστρωτήρας των μνημονιακών μέτρων έφτασε να απειλεί συθέμελα και τον ίδιο τον επίσημο συνδικαλισμό, στους χώρους όπου ακόμα είχε κάποια ερείσματα (Δημόσιο).
Αν θέλουμε να κρίνουμε λίγο σοβαρά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, θα δούμε ότι η πολιτική γραμμή της απεργίας είναι σε γενικόλογους στόχους όπως: «Τα αντιλαϊκά μέτρα δεν έχουν τελειωμό, δεν θα περάσουν», «Οι αποφάσεις της κυβέρνησης και οι απαιτήσεις του Μνημονίου και των τροϊκανών για την άμεση και την όσο-όσο εκποίηση των ΔΕΚΟ στρατηγικής σημασίας και κοινωνικής ωφέλειας με την ταυτόχρονη εκχώρηση του management, μας βρίσκει ριζικά και κατηγορηματικά αντίθετους», «Όλοι μαζί μπορούμε», «Όλοι στην απεργία».
Μοιάζει σαν να κάνουν αγγαρεία, σαν να μην πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει ένας αγώνας αποφασιστικός και αποτελεσματικός, να κινούνται για την τιμή των όπλων. Όταν, μάλιστα, δούμε την έκκληση της ΓΣΕΕ να στρέφεται προς την κυβέρνηση (κι όχι προς τους εργαζόμενους) τότε το θέαμα είναι καταθλιπτικό: «Απαιτούμε από την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική και να μην υποχωρήσει στις εκβιαστικές απαιτήσεις των τοκογλύφων-δανειστών, χαρίζοντάς τους τις χρυσοφόρες επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος». Δηλαδή, αντί να υπάρξει μια έκκληση σε όλους τους εργαζόμενους να κατέβουν μαζικά και αγωνιστικά στην απεργία, να πολιτικοποιήσουν τον αγώνα, να ζητήσουν να φύγει η κυβέρνηση αυτή και να ανατραπούν όλα όσα ψηφίστηκαν μέσα στο χρόνο που πέρασε, να ανατραπεί το Μνημόνιο και να φύγει εδώ και τώρα η τρόικα, να αλλάξει η χώρα πορεία, αντί να κηρυχθεί ένας τέτοιος μακρόχρονος και ανένδοτος ανυποχώρητος αγώνας (ένας αγώνας, όπως αυτός που έδωσαν και δίνουν οι κάτοικοι της Κερατέας κ.λπ.), γίνονται εκκλήσεις για αλλαγή συμπεριφοράς της κυβέρνησης Παπανδρέου…
Υπάρχει, βέβαια, το ερώτημα: Ποια είναι η σημερινή κατάσταση και ποια τα πνεύματα στους χώρους δουλειάς και στα… κεφάλια των εργαζομένων; Ποια η αποφασιστικότητα και η συνείδηση για τη συμμετοχή στην απεργία, μετά από 8 γενικές απεργίες και από μια κούραση που έχει παρουσιαστεί; Ποια θα είναι η συμμετοχή στην απεργία και τις απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την χώρα, τώρα που φαίνεται ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης;
Αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν πριν από την επόμενη Τετάρτη. Μπορούν, όμως, όσοι στηρίζονται στον μαζικό αγώνα και θέλουν την πολιτικοποίηση της πάλης των εργαζομένων, να κινηθούν έτσι ώστε η συμμετοχή να είναι η μεγαλύτερη δυνατή, να υπάρξει σωστός προσανατολισμός και τόνος, να εκφραστεί η οργή του κόσμου.
Συσκέψεις, ανακοινώσεις, περιοδείες σε τόπους εργασίας και κατοικίας, σε γειτονιές και πόλεις, ποικίλες δράσεις για να είναι κλειστές οι επιχειρήσεις, τα εργοστάσια και οι οικοδομές τις μέρες της απεργίας, προσυγκεντρώσεις και αγωνιστικό πνεύμα.
Αρχίζει ένας νέος γύρος αγώνων και κινητοποιήσεων. Σε μια κρίσιμη στιγμή και με ανοικτά πολλά θέματα και μέτωπα. Μπαίνουμε στο γύρο της αναδιάρθρωσης και της χρεοκοπίας. Μπαίνουμε στο σκηνικό της πολιτικής κρίσης και της πίεσης για συγκλίσεις, ώστε να υπάρξει συναίνεση σε πολιτικές ξεπουλήματος και απομύζησης των εργαζόμενων.
Να πούμε και εμείς «όλοι στην απεργία» δεν φτάνει. Πρέπει να πάρουμε όλα εκείνα τα μέτρα για να κατέβει πολύς κόσμος στην απεργία και παράλληλα να είμαστε εκεί, ώστε να δοθεί ένα αγωνιστικό «παρών» και να σημάνει μια ελπιδοφόρα αφετηρία του νέου γύρου.
Νίκος Ταυρής
Σχόλια
