Θα θυμάστε τις δηλώσεις της Αντιγόνης Λυμπεράκη για το δημοψήφισμα του 2015. Η τότε βουλευτίνα του Ποταμιού είχε πει εν ολίγοις ότι οι φτωχοί δεν είναι κακοί άνθρωποι, αλλά στις κρίσιμες στιγμές κάνουν λάθος επιλογές…
Η Α. Λυμπεράκη είχε δεχθεί για τη δήλωση αυτή οργισμένες επιθέσεις από όλο το φάσμα της Αριστεράς. Όλοι ξεσπάθωσαν ενάντια στην ταξική δολοφόνο που ανοιχτά υποστήριξε τον ολοκληρωτισμό και τη δικτατορία των αγορών. Μέχρι εδώ, όλα καλά.
Ας αναλογιστούμε τώρα τα επιχειρήματα που ακούμε από τον χώρο της Αριστεράς για το Μακεδονικό και το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος. Μιλάμε τόσο για την εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ (ας τη βάλουμε κι αυτή στην Αριστερά, μιας και ζούμε στην εποχή του αυτοπροσδιορισμού γενικώς) αλλά και για όσους δεν τον υποστηρίζουν ανοιχτά, αλλά συντάχθηκαν μαζί του στο συγκεκριμένο θέμα –Ο Τσίπρας τουλάχιστον μετάνιωσε για το 2015, το δήλωσε και στην Die Welt…
Με ένα στόμα οι περισσότεροι, επιχειρηματολογούν ότι ο λαός δεν έχει τη γνώση και τα δεδομένα να αποφασίσει για ένα τέτοιο ζήτημα, αλλά θα ψήφιζε με βάση το «θυμικό» ή το συναίσθημα για κάτι που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς.
Από την επιχειρηματολογία αυτή, προκύπτει βέβαια κατευθείαν ότι η κυβέρνηση αποφασίζει με ψυχραιμία, γνώση των δεδομένων και αντικειμενικά, τεχνοκρατικά κριτήρια. Οι προθέσεις, η πολιτική της αντίληψη, η εξάρτησή της, αυτά ξεχνιούνται αλλά δεν είναι τα μόνα.
Κατά βάθος, ο λαός δεν είναι παρά ένας ετερόκλητος και αντιφατικός όχλος που δεν δικαιούται να αποφασίζει. Άντε, ας ψηφίζει κάθε 4 χρόνια με τη διαμεσολάβηση των κομμάτων που κάπως βάζουν σε μια τάξη τα πράγματα και δεν επιτρέπουν μπάσταρδες συμμαχίες και μεγάλα «Ναι ή Όχι» που από μακριά βρωμάνε λαϊκισμό.
Πού ακριβώς διαφέρει όλη αυτή η λογική από αυτή της νεοφιλελεύθερης καθηγήτριας; Αφού και για αυτή, η πολιτική είναι δουλειά των ειδικών, έχει τους τεχνικούς της, την επιστήμη της. Η πλέμπα (οι πληβείοι δηλαδή, ο λαουτζίκος) διακατέχεται από φαντασιακά φορτία, πάθη, συναισθηματικά βάρη. Δεν μπορεί να παίρνει αποφάσεις στα κρίσιμα σταυροδρόμια.
Διαφέρει ίσως κάπου. Στα μυαλά πολλών από όσους αναπροσδιορίζονται σαν αριστεροί, έχει μια πιο βαθιά ιδεολογική επένδυση. Κατά βάθος ο λαός (ακόμα και η ίδια η έννοια βέβαια ξινίζει αρκετά, ως μη «καθαρά ταξική») κυριαρχείται από τα μικροαστικά στρώματα, τους μικροϊδιοκτήτες που είναι συντηρητικοί, ρέπουν επικίνδυνα προς τον εθνικισμό και επηρεάζονται από αντιδραστικές προλήψεις. Από την άλλη, η αριστερή κυβέρνηση σαν πεφωτισμένη πρωτοπορία «καθαρίζει» μια σειρά εθνικά –αλλά και κοινωνικά– θέματα, πηγαίνοντας κόντρα στις προλήψεις της συντηρητικής «μάζας». Για αυτό αναγνωρίζουν το δικαίωμα της κυβέρνησης να υπογράφει. Αλλιώς, γιατί όχι δημοψήφισμα;
Η μεταδημοκρατία δηλαδή μπροστά στα μάτια μας, αλλά με «αριστερό», «αντιεθνικιστικό» και «ταξικό» ιδεολογικό περιεχόμενο. Άλλη διαφορά με τις απόψεις της κας Λυμπεράκη, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς. Αν το καλοσκεφτούμε βέβαια, και εκείνη, εκτός από ανιψιά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διετέλεσε για αρκετά χρόνια και «κομμουνίστρια»…
