Στις εκλογές τα τελευταία χρόνια κυριαρχούσε η ψήφος της απογοήτευσης. Ψηφίζαμε εναντίον μιας κυβέρνησης που μας είχε αφήσει ανικανοποίητους, χωρίς να προσέχουμε μήπως και ο διεκδικητής ήταν, ίσως, ίδιος ή και χειρότερος. Και σ’ αυτές τις εκλογές θα γίνει το ίδιο. Με τη διαφορά ότι τα σκήπτρα της απογοήτευσης εξακολουθεί να τα κρατάει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος, κατά τις δημοσκοπήσεις, θα ψηφίσει για να μην επανέλθει στα πράγματα. Χαρακτηριστικά, στην τελευταία δημοσκόπηση, χάνει πόντους η κυβέρνηση αλλά πέφτει αντίστοιχα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας δεν ζήτησε εκλογές επειδή καταρρέει ο Μητσοτάκης ή βλέπει ρεύμα και βιάζεται να ξανακυβερνήσει αλλά επειδή φοβάται και θέλει να πνίξει στην κούνια την άνοδο του Ανδρουλάκη.
Οι μετεκλογικές συνεργασίες, λόγω απλής αναλογικής, αν αποτελούν απλή πρόσθεση εδρών αγνοώντας τις διαθέσεις του κόσμου, θα αποτύχουν και θα οδηγήσουν σε αδιέξοδα. Γι’ αυτό μπορεί να ακολουθήσουν πολύ σύντομα νέες εκλογές.
Έως τότε μόνο εικασίες μπορεί να γίνουν. Αν πχ υπάρχουν υπολογισμοί ότι με κυβερνήσεις συνεργασίας θα μπορέσουν να περάσουν υποχωρήσεις και συνδιαλλαγές στα ελληνοτουρκικά είναι λάθος σκέψεις. Ποιος θα βάλει το κεφάλι του στον τορβά; Αν υπάρχουν άλλες σκέψεις ότι τα συνεργαζόμενα κόμματα στην κυβέρνηση θα επιτρέψουν «επωφελείς» επιλογές υπέρ ημετέρων οικονομικών παραγόντων στη μοιρασιά των αναμενόμενων ευρωπαϊκών κονδυλίων μάλλον λάθος κάνουν πάλι οι «σκεπτόμενοι» τοιουτοτρόπως. Το πιθανότερο, αν όχι βέβαιο, είναι ότι σε τέτοια περίπτωση θα αναστηθούν ανατρεπτικά λαϊκά αντανακλαστικά παλαιών ημερών. Και δεν υπάρχουν αξιόπιστες ηγεσίες να ελέγξουν τα πλήθη.
Οι ελίτ της χώρας, σχεδόν ομόθυμα, υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον αρχηγό του, έως πρότινος. Άργησαν να καταλήξουν ότι το συγκεκριμένο δέντρο δεν βγάζει πια καρπούς και ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. Βέβαια οι πανηγυρισμοί είναι κάπως βεβιασμένοι, είναι σαν να θέλουν να προεξοφλήσουν ένα αποτέλεσμα που ακόμα είναι στα χαρτιά. Το κοντινό μέλλον θα δείξει κατά πόσον ο νέος αρχηγός μπορεί να ανταποκριθεί στις λαϊκές απαιτήσεις και προσδοκίες. Δεν διαθέτει τη γοητεία του Αντρέα για να κινήσει μάζες και να πλανέψει τα πλήθη. Θα φανεί σύντομα αν τουλάχιστον διαθέτει την αντοχή να αντισταθεί στις πιέσεις εξωκοινοβουλευτικών, οικονομικών και άλλων, ξένων ή γηγενών, παραγόντων, αν διαθέτει την επιβολή ώστε να ελέγξει τα στελέχη και να πείσει όσους έφυγαν ότι αξίζει να επανέλθουν. Διότι άλλη είναι η ισορροπία του χθες και άλλη με το ΚΙΝΑΛ να θεωρείται ότι μπορεί να έχει σημαντικό, ίσως κρίσιμο ρόλο στις προσεχείς εξελίξεις. Αν επιβεβαιωθεί ότι η άνοδος ήταν διαρκείας.
Οι μετεκλογικές συνεργασίες, λόγω απλής αναλογικής, αν αποτελούν απλή πρόσθεση εδρών αγνοώντας τις διαθέσεις του κόσμου, θα αποτύχουν και θα οδηγήσουν σε αδιέξοδα
ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να είμαστε υποκριτές θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι οι συμφωνίες με εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες, ιδίως οικονομικούς, είναι μια πραγματικότητα ανεξάρτητα από το αν το καθεστώς θεωρείται αυταρχικό, ή δημοκρατικό. Το όλο ζήτημα βρίσκεται στην πραγματική εξουσία που διαθέτει η εκλεγμένη κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα αυτού του άρθρου. Απλώς θυμίζω ότι ο Σημίτης σε στιγμή απόγνωσης κραύγασε ότι δουλειά του πρωθυπουργού δεν είναι να μοιράζει την πίτα…
Μερικοί νομίζουν ότι οι λογομαχίες στη Βουλή μπορεί ακόμα να αλλάξουν τις ισορροπίες κυβέρνησης / αντιπολίτευσης. Είναι προφανές, όμως, ότι σταδιακά έχει φθαρεί το πολιτικό βάρος που είχαν παλαιότερα οι διαμάχες των κομμάτων στο κοινοβούλιο. Οι αρχηγοί των κομμάτων δεν έχουν το κύρος των προηγούμενων. Η επικοινωνία του αρχηγού με τον κόσμο, εντός ή εκτός Βουλής, δεν έχει ούτε τη γοητεία της επαφής του Ανδρέα ή του Φλωράκη ούτε το βάρος του Κ. Καραμανλή. Οι βουλευτές απαξιώνονται ποικιλοτρόπως. Στα γρανάζια του κοινοβουλευτικού συστήματος έχει πέσει άμμος.
Δεν είναι λιγότερο προφανές ότι οι τίτλοι σοσιαλιστές, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, αριστερά και δεξιά, έχουν χάσει και χάνουν καθημερινά κάθε αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Υπάρχει το τσόφλι αλλά όχι το περιεχόμενο. Αντιθέτως, στον δυτικό κόσμο, αποκτούν καθημερινά όλο και περισσότερο σημασία και βάρος όσοι δηλώνουν πίστη στο εθνικό κράτος, στην πατρίδα, στον πατριωτισμό. Θέση που προτάσσει την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία απέναντι στην αδηφάγο όρεξη των διεθνοποιημένων ελίτ, από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο ως την Αυστραλία και το Βερολίνο.
Είμαστε στον μακρύ και διόλου ευθύγραμμο δρόμο αλλαγών που άλλοτε σέρνονται άλλοτε τρέχουν ή στριφογυρίζουν. Αν θέλουμε, επιγραμματικά, να προσδιορίσουμε το στίγμα των ημερών θα λέγαμε ότι οι τρεις κορυφαίοι του πλανήτη (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) αναζητούν τρόπους και να μην καταστραφούν σε ένα ανώφελο πυρηνικό πόλεμο και να δημιουργήσουν θεμιτές νέες ισορροπίες χωρίς καταστροφικό αποτέλεσμα για τον καθένα. Ίσως ένα πρώτο δείγμα να είναι οι εξελίξεις στην Ουκρανία. Σειρά έχει και η Τουρκία, συνακόλουθα και η Ελλάδα.
