Τι είναι αυτή η χώρα; Ένας τουριστικός παράδεισος. Η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ν.Α. Ασίας. Μια παιδική χαρά για τις πολυεθνικές. Ένας σταθερός σύμμαχος για τις ΗΠΑ. Ένα υπόδειγμα, εν ολίγοις, που δεν χρειάζεται να το πολυσκαλίζουμε. Διότι η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική: στην Ταϊλάνδη οι «από πάνω» κρατούν την πλειοψηφία σε συνθήκες 19ου αιώνα και βγάζουν τα παιδιά της φτωχολογιάς στο πεζοδρόμιο: έτσι χτίζονται τα «θαύματα» που υμνούν οι Δυτικοί. Είναι μια χώρα όπου η παραμικρή κριτική προς την απολυταρχική βασιλική οικογένεια επιφέρει δρακόντεια τιμωρία. Είναι μια χώρα όπου εναλλάσσονται διαρκώς οι χούντες με δημοκρατικές βιτρίνες – κι όταν η βιτρίνα ραγίζει, εγκαταλείπονται τα προσχήματα και επιστρέφει ο στρατός.
Δεν αναφερόμαστε (μόνο) στον περασμένο αιώνα, αλλά και στο σήμερα: από το 2014, οπότε πνίγηκε και πάλι στο αίμα ο πόθος της ελευθερίας, την Ταϊλάνδη κυβερνά μια στρατιωτική χούντα υπό την υψηλή επίβλεψη της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως Μάχα Βατζιραλόνγκορν και των δυτικών πρεσβειών. Υπάρχει βέβαια και γερουσία και όλα όσα χρειάζονται για να κρατιούνται τα προσχήματα – με τη μικρή λεπτομέρεια ότι τα μέλη της διορίζονται από το Γενικό Επιτελείο και τον βασιλιά… Αυτοί μαγειρεύουν το Σύνταγμα και τους νόμους, αυτοί οργανώνουν και εκλογικές διαδικασίες εφάμιλλες χοντροκομμένων κωμωδιών για να «νομιμοποιήσουν» τη χούντα. Όμως πλατιές λαϊκές μάζες εξακολουθούν να διεκδικούν την απελευθέρωσή τους από τον μεσαίωνα.
Από τον Ιούλιο πλήθη διαδηλωτών, με τη νεολαία μπροστά, ζητούν την παραίτηση της δοτής κυβέρνησης του πρωθυπουργού Πραγιούτ και ένα νέο Σύνταγμα που θα διασφαλίζει τα στοιχειώδη δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Την περασμένη εβδομάδα διαδηλωτές έκαναν τον δημοκρατικό χαιρετισμό (υψωμένα και ενωμένα τα τρία μεσαία δάχτυλα) και γιουχάισαν τη βασιλική πομπή. Μπροστά σε τέτοια «πρόκληση», η κυβέρνηση επέβαλε απαγόρευση κυκλοφορίας και έβγαλε τον στρατό και τους παρακρατικούς στους δρόμους. Αλλά οι κινητοποιήσεις κλιμακώθηκαν. Την Τετάρτη ο πρωθυπουργός Πραγιούτ, επιχειρώντας κατευνασμό, ανακοίνωσε ότι ο στρατιωτικός νόμος θα ανακληθεί. Όμως η Εθνική Δημοκρατική-Αντιδικτατορική Συμμαχία, η ομπρέλα των κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων που βρίσκεται επικεφαλής του δημοκρατικού κινήματος εδώ και μια δεκαετία, δηλώνει ότι δεν θα σταματήσει τον αγώνα μέχρι να ικανοποιηθούν τα βασικά αιτήματα: παραίτηση του πρωθυπουργού, νέο Σύνταγμα, τέλος στην καταστολή…
