Απόπατο είχε χαρακτηρίσει ο Τραμπ την Αϊτή, και είχαν αγανακτήσει πολλοί με την χοντροκοπιά του Αμερικανού προέδρου. Όμως η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο οι ΗΠΑ, αλλά σύμπασα η «διεθνής κοινότητα» έτσι αντιμετωπίζει αυτή τη μαρτυρική χώρα της Καραϊβικής: σαν απόπατο. Και το λαό της σαν φυλή κατώτερη, αναλώσιμη. Όταν οι Αϊτινοί ξεσηκώνονται διεκδικώντας την αξιοπρέπεια που τους στερούν οι ισχυροί, μιλά η ωμή βία. Όμως η βία από μόνη της δεν αρκεί: για να είναι ακόμη πιο συντριπτική, πρέπει οι λαοί του κόσμου να μην γνωρίζουν το έγκλημα, και οι Αϊτινοί να νιώθουν (και να είναι) μόνοι. Εδώ αναλαμβάνουν να «καθαρίσουν» τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα έγκυρα ΜΜΕ: μπορεί να μάθουμε πότε έβηξε στη Βενεζουέλα ένας που αντιπολιτεύεται τον Μαδούρο, αλλά για ένα λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας που μετρά μήνες και δεκάδες νεκρούς έχει επιβληθεί σιγή ασυρμάτου!
Τη γραμμή ακολουθούν φυσικά πιστά και τα δικά μας ΜΜΕ, που κατά τα άλλα πληροφορούσαν χθες το πανελλήνιο, με χαιρεκακία και λεπτομερώς, για το λιντσάρισμα μιας ιθαγενούς δημάρχου από τη «χρυσή νεολαία» της βολιβιάνικης ολιγαρχίας… Ο Δρόμος έχει επανειλημμένα αναφερθεί στους αγώνες του αϊτινού λαού, με τον οποίο υπάρχουν ιστορικοί δεσμοί: η μακρινή Αϊτή ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την Ελληνική Ανεξαρτησία, ήδη από το 1822. Είχε προηγηθεί η νικηφόρα επανάσταση των μαύρων σκλάβων ενάντια στον γαλλικό στρατό, που μετέτρεψε την Αϊτή στο πρώτο ανεξάρτητο κράτος της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής, και στο πρώτο κράτος διεθνώς που κατάργησε τη δουλεία. Οι τωρινοί αγώνες των Αϊτινών σαφώς αθροίζονται στα κινήματα που αμφισβητούν τη δυτική ηγεμονία και συντηρητική παλινόρθωση στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική (βλ. τα σχετικά άρθρα στα τέσσερα προηγούμενα φύλλα του Δρόμου).
Λαγκέ πιέ φωνάζουν στα κρεολικά οι Αϊτινοί στον εγκάθετο Μοΐζ, «εκλεγμένο» από το… 6% του λαού. Δηλαδή πάρε πόδι, παραιτήσου. Σχεδόν ενάμιση χρόνο διαρκεί ο τωρινός ξεσηκωμός. Η σφαγή 50 ανθρώπων από την αστυνομία τον περασμένο Νοέμβριο στη Λα Σαλίνα είναι ένα μόνο παράδειγμα της βάρβαρης καταστολής. Άλλοι 41 διαδηλωτές δολοφονήθηκαν σε όλη τη χώρα τον Φεβρουάριο, όταν οι κινητοποιήσεις ξαναφούντωσαν. Κι ακόμη 20 δολοφονήθηκαν αυτόν τον Ιούλιο από «αγνώστους», ενώ τον περασμένο μήνα οι νεκροί στις διαδηλώσεις ανήλθαν –σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία– σε 17, και οι τραυματίες σε 189 (ντόπιες οργανώσεις ανεβάζουν σε 45 τον αριθμό των νεκρών). Οι ειδικές δυνάμεις έφτασαν να πυροβολήσουν στις 16 Οκτωβρίου στο ψαχνό, με πολεμικά τουφέκια Galil που έχουν προμηθευθεί από το Ισραήλ(…), μια κηδεία διαδηλωτή που «κινούνταν απειλητικά»! Τις ίδιες μέρες ένας κυβερνητικός γερουσιαστής πυροβόλησε και τραυμάτισε έναν δημοσιογράφο, ενώ άλλος «ενοχλητικός» συνάδελφος του βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητό του, με μία σφαίρα στο κεφάλι…
Επίκεντρο της αναταραχής είναι η Σιτέ-Σολέιγ, μια ανυπότακτη γειτονιά του Πορτ-ο-Πρενς που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της από τους μπουζαζί (παράφραση στα κρεολικά του γαλλικού bourgeoisie, αστική τάξη). Αυτοί ζουν οχυρωμένοι, μαζί με τους ξένους διπλωμάτες, στα… ορεινά της πρωτεύουσας, σε βίλες με πισίνες, λέσχες ιππασίας, πολυτελή μαγαζιά και ιδιωτικά κολέγια. Στις παραγκογειτονιές, αντίθετα, δεν υπάρχουν ούτε σχολεία, ούτε νοσοκομεία, ούτε δίκτυα ηλεκτρικού και ύδρευσης, και φυσικά ούτε δουλειές. Η πλειοψηφία των κατοίκων ζει ακόμη στα ερείπια του καταστροφικού σεισμού του 2010… Εδώ και μήνες οι διαδηλώσεις έχουν επεκταθεί σε όλη τη χώρα. Οι αφορμές δεν λείπουν: το τελευταίο κύμα διαμαρτυρίας ξεκίνησε πέρυσι από την αποκάλυψη ότι τα 3,8 δισεκατομμύρια δολάρια που έστειλε στη χώρα η Βενεζουέλα ως ανθρωπιστική βοήθεια «χάθηκαν» στις βαθιές τσέπες της πολιτικής και επιχειρηματικής κλίκας που κυβερνά για λογαριασμό των Δυτικών. Οι νέες διαδηλώσεις που ξέσπασαν στα μέσα Σεπτεμβρίου αφορμή είχαν τις αυξήσεις στα καύσιμα κατ’ απαίτηση του ΔΝΤ…
«Διάλογος» με… αναβολή εκλογών
Ο πρόεδρος Μοΐζ, αφού είδε ότι τα δακρυγόνα και οι σφαίρες δεν φέρνουν αποτέλεσμα, καλεί τώρα τους εκπροσώπους των «ταραχοποιών» σε διάλογο. Από κοντά και οι πρεσβείες αυτών που στην πραγματικότητα διαφεντεύουν την Αϊτή, καλούν το λαό να γυρίσει στα σπίτια του – ιδίως αφότου την περασμένη εβδομάδα χιλιάδες διαδηλωτές επιχείρησαν να πυρπολήσουν την πρεσβεία του Καναδά. Μεταξύ άλλων ο πρέσβης των ΗΠΑ συμβούλευσε τους Αϊτινούς «να σταματήσουν ενέργειες που πλήττουν τους ίδιους και αυξάνουν την αστάθεια»… Όμως αυτήν την εβδομάδα μια συμμαχία στην οποία συμμετέχουν 107 πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, καθώς και κινήματα από λαϊκές γειτονιές ανακοίνωσε ότι «μοναδική λύση είναι η παραίτηση του Μοΐζ και ο σχηματισμός εθνικής κυβέρνησης σωτηρίας». Στη συμμαχία συμμετέχουν και οι υποστηρικτές του Αριστίντ, δις ανατραπέντος και εξορισθέντος από Γαλλία και ΗΠΑ – ο οποίος με έξωθεν εντολές έχει τεθεί εδώ και χρόνια εκτός πολιτικού παιχνιδιού…
Με τέτοια αναταραχή, οι Δυτικοί και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους φοβούνται ότι και οι κάλπες θα μπορούσαν να παράξουν ένα δυσάρεστο γι’ αυτούς αποτέλεσμα. Οπότε ανακοίνωσαν την «επ’ αόριστον(!) αναβολή» των βουλευτικών εκλογών που θα πραγματοποιούνταν στις 27 Οκτωβρίου. Το Νέο Κ.Κ. Αϊτής τονίζει ότι «συγκεντρώνονται οι αντικειμενικοί όροι για μια τεράστια κοινωνική έκρηξη», και συνεχίζει: «Ο λαός δεν υπομένει άλλο την εξαθλίωση, την ταπείνωση και την καταπίεση. Το πρόβλημα είναι ότι όσοι μιλάμε στο όνομά του δεν έχουμε χαράξει ένα συνεκτικό σχέδιο για την κοινωνία που θέλουμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Δίχως μαζική ιδεολογική προετοιμασία που θα οπλίσει την αποφασιστική πλειοψηφία με επαναστατική συνείδηση, οι πολιτικάντηδες θα εξακολουθήσουν να επιπλέουν στα κύματα των διαδηλώσεων…».
Εδώ και πάνω από εκατό χρόνια η Αϊτή πληρώνει τον αγώνα της για ανεξαρτησία με δάκρυα και αίμα: στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ (1915-1941), αιματηρή δικτατορία των Ντιβαλιέ (1957-1990), αλλεπάλληλες δυτικές στρατιωτικές επεμβάσεις για να εκδιωχθεί ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος Αριστίντ και να επιβληθούν εγκάθετοι (1991-2004), στρατιωτική κατοχή από κυανόκρανους (2004-2017). Σαν να μην έφταναν αυτά, ένας μεγα-σεισμός το 2010 προκάλεσε πάνω 300.000 νεκρούς (και μετά πάρτι δισεκατομμυρίων με την «ανθρωπιστική βοήθεια»), ενώ ακολούθησαν επιδημίες χολέρας που προκλήθηκαν από τα κατοχικά στρατεύματα, και καταστροφικοί τυφώνες. Οι Αϊτινοί αγωνίζονται για την εκδίωξη του διεφθαρμένου φιλοαμερικάνου προέδρου Ζοβενέλ Μοΐζ. Στα πλακάτ διακρίνονται συνθήματα στα αγγλικά και τα κρεολικά
Ο Δρόμος για την Αϊτή
Βλέπε μεταξύ άλλων τα άρθρα:
► «Διακριτική η Δύση για την Αϊτή…» (φύλλο 443).
► «Νέες πληγές στην πολύπαθη Αϊτή» (φύλλο 329).
► «Η κυβέρνηση είμαστε εμείς!» (φύλλο 295).
► «Κλονίζεται το κατοχικό καθεστώς στην Αϊτή» (φύλλο 245).
► «Πικρό ρύζι για την Αϊτή» (φύλλο 43).
Εκτός από τρέχουσες ειδήσεις, τα άρθρα περιέχουν στοιχεία για την οικονομία και την ιστορία της χώρας, καθώς και αποσπάσματα από το βιβλίο του Ντομένικο Λοσούρντο «Η πάλη των τάξεων – Μια πολιτική και φιλοσοφική ιστορία» (εκδόσεις Α/συνεχεια), το οποίο αναφέρεται εκτενώς στη σπουδαιότητα των αγώνων του αϊτινού λαού.
