Ασταθής η ισορροπία του πολιτικού σκηνικού
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτος αλλά νικητής ήταν μάλλον μια ασταθής ισορροπία στο πολιτικό σκηνικό. Ο κόσμος έστειλε το ίδιο μήνυμα σε όλους: Κάντε κάτι. Αυτά που λέτε και κάνετε δεν είναι επαρκή. Ο κόσμος μοίρασε ψήφους αλλά δεν έδωσε ισχύ. Όλα εξαρτώνται από τη σαφήνεια των επιλογών, από το αν και πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα διορθώσει πολιτικές ή λάθη που αποδείχθηκαν από τη λαϊκή ψήφο, π.χ. στη Θράκη με αφορμή τη Σαμπιχά ή τον Καρυπίδη. Δεν είναι ασήμαντο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την πρωτιά. Αλλά πρώτο και μοναδικό σφάγιο ήταν η Ελλάδα στην ποδιά των Βρυξελλών/Βερολίνου. Πότε θα έρχονταν πρώτη η Αριστερά αν όχι τώρα;
Οι εκλογές άφησαν μια εικόνα έτοιμη να ξεθωριάσει πριν να αποτυπωθεί στη μνήμη. Ήδη σκεπτόμαστε, όλοι, το αύριο. Ο κόσμος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αποδοκίμασε τους κυβερνώντες και επιδοκίμασε τους ενάντιους, αδιαφορώντας για το πολιτικό τους χρώμα. Αντάμειψε τους συνεπείς, ακόμα περισσότερο τους σκληρούς και αποφασισμένους, τουλάχιστον όσους δείχνουν τη διάθεση. Ο κόσμος αδιαφόρησε παντελώς στο επιχείρημα «η (Ακρο)δεξιά δεν δίνει προοπτικές, υπηρετεί το Σύστημα». Αδιαφόρησε επειδή δεν πίστεψε τον αγγελιοφόρο. Δεν είδε μια Αριστερά τόσο συνεπή και «ζόρικη» αντίπαλο του πολιτικού συστήματος ώστε να την πιστέψει. Η λεγόμενη αντισυστημική Αριστερά αυτοτοποθετήθηκε σε τέτοια αδιέξοδη θέση ώστε να καταλήξει εκλογικό παρακολούθημα της κυρίαρχης (στην Αριστερά) δύναμης, του ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάποτε η ΕΔΑ έγινε εκλογικός ακόλουθος της Ένωσης Κέντρου ή του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, μέτρια τελικώς, θα συζητηθεί πολύ. Ωστόσο, την προσοχή θα όφειλε να αποσπάσει το ψηφοδέλτιό της. Το συγκρότησαν επιστήμονες και άλλοι «ευπρεπείς αστοί», εικόνα καταφανώς αταίριαστη με τη «βάρβαρη» συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής. Το «χάσμα» ή θα οδηγήσει σε κρίση τη Χ.Α. ή στο μετασχηματισμό της σε ένα «σκληρό» αλλά «κανονικό» δεξιό κόμμα, οπότε οι κατηγορίες περί ναζισμού κινδυνεύουν να βρεθούν (και πάλι) χωρίς αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Η πραγματική τομή θα γίνει αν, θέλοντας και μη, η νυν ή κάποια άλλη ηγεσία συμπεριλάβει στην «ανακαίνισή» της την επίσημη, ρητή, αποκήρυξη του ναζισμού, κάτι που η σημερινή Χ.Α. αποφεύγει. Αλλιώς η Χ.Α. δεν θα μπορέσει να διατηρήσει αξιόλογη παρουσία στην πολιτική σκηνή. Ο εθνικισμός θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός, στη δεξιά εκδοχή του, από κάποια μερίδα του κόσμου. Ο ναζισμός όχι. Όχι στην κατακτημένη από το ναζισμό Ελλάδα της Αντίστασης. Η Χ.Α. τώρα είναι εντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει ένα θεμελιωμένο αντίλογο, να αντιτάξει έναν οργανωμένο λόγο και στο θέμα του ναζισμού και στις φλυαρίες της περί εθνικισμού. Αρκεί, βεβαίως, ο αντίλογος να έρχεται από ανθρώπους που αγαπούν και δεν ανατριχιάζουν στη λέξη πατρίδα.
Αν αυτές οι παρατηρήσεις έχουν βάση, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να συγκροτηθεί μια αυθεντική Κέντρο/Δεξιά, με άλλη ηγεσία, ανακατατάσσοντας συνολικά το χώρο, ανοίγοντας νέα σελίδα στο πολιτικό σκηνικό. Με προφανείς επιπτώσεις και στα αριστερά του φάσματος. Η λεγόμενη Κεντροαριστερά, αλά Σημίτη/ΓΑΠ/ Ποτάμι (πρόθυμο για παντός είδους συγκλίσεις, αλλά αγνώστου εκλογικής αντοχής), θα αναγκαστεί είτε να προσχωρήσει στην Κεντροδεξιά (όπου ανήκει) είτε θα αυτονομηθεί, ως νέα σοσιαλδημοκρατία, σε περίοδο εκφυλισμού αυτού του χώρου. Αυτή τη στιγμή είναι οι κυρίαρχες ελίτ που ορίζουν ποιος θεωρείται αριστερός ή κεντροαριστερός με κορυφαία και αλησμόνητα παραδείγματα τον Μπλερ και τον Κλίντον ή τον Σημίτη και τον ΓΑΠ.
Στον ΣΥΡΙΖΑ θυμίζουν ότι αρκεί η Εκκλησία να είναι Ορθόδοξη κι ας ανάβει κερί ο καθένας. Αλλά για ποια Ορθοδοξία μιλάμε; Πατριωτική ή εθνομηδενιστική; Την Εκκλησία που επιλέγει με γνώση και φρόνηση τη Σαμπιχά ή την αποβάλλει; Μόνο όταν ξέρεις το νόημα της Ορθοδοξίας σου άνετα κάνεις παρέα και συμμαχίες με Καθολικούς, Προτεστάντες ακόμα και αιρετικούς. Η σύγκλιση των ποικίλων πατριωτικών ρευμάτων εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιο επείγον ζήτημα από την αδύνατη, προσώρας τουλάχιστον, ενότητα των δυνάμεων της εν γένει Αριστεράς. Οι διαμάχες περί τους Καρυπίδη, Βουδούρη και Σαμπιχά διαψεύδουν όσους νομίζουν ότι ο κίνδυνος ενσωμάτωσης προέρχεται μόνο από το πολιτικό Σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε άλμα, έμεινε εκλογικά σταθερός – ή μήπως στάσιμος; Αλλά και αυτό παραμένει επιφανειακό. Το δεδομένο ότι ο μεγάλος όγκος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οπαδοί, ενσωματωμένοι στην ιστορική Αριστερά, δεν έχει αλλάξει. Πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχείται από το πνεύμα ιδιοκτησίας που διακατέχει τα στελέχη του πρώην ΚΚΕ εσ. Όσο παρατείνεται αυτή η αντίληψη, η σημερινή, επιφανειακή, εκλογική σταθερότητα (ή στασιμότητα) ίσως αποδειχθεί λίαν ευάλωτη, αν όχι καταστροφική, στην επόμενη αναμέτρηση.
Το Ποτάμι δεν ήταν Αμαζόνιος, η Χρυσή Αυγή δεν ήταν φλουρί κωνσταντινάτο, ο ΣΥΡΙΖΑ στην αναμονή, η συγκυβέρνηση της «Δεξιάς και της προόδου» κατρακυλάει χωρίς ανάχωμα. Η τύχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι στα χέρια του.
