Της Έλενας Πατρικίου
Το σημείωμα τεκμηρίωσης της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ για την πρόταση νόμου Συμφώνου Συμβίωσης πάσχει από έναν στυλιστικό προτεσταντισμό, στα όρια της ιεχωβάδικης τεχνοτροπίας. Διαρθρωμένο υπό μορφήν ερωταποκρίσεων, όπως κάθε κατήχηση, διαπνέεται από έναν εκλαϊκευτικό διδακτισμό, που όταν δεν παραβιάζει ανοικτές θύρες, παραβιάζει την ιστορική και «επιστημονική» πραγματικότητα που διαρκώς επικαλείται.
Το δίκιο της αναντίρρητης ανάγκης να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια (ομοφυλόφιλα ή μη) στο Σύμφωνο Συμβίωσης δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για τη διάδοση τόσο απλοϊκών απόψεων πάνω στην «ανθρώπινη σεξουαλικότητα». Δεν χρειάζεται να συζητήσουμε πόσο συζητήσιμος είναι ο όρος «σεξουαλικότητα», όρος που γεννήθηκε σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή από μια συγκεκριμένη κοινωνία (άλλωστε ο Φουκό τα είπε καλύτερα από όλους). Αλλά όταν το σημείωμα τεκμηρίωσης προσπαθεί να μας πείσει ότι η «επιστημονική έρευνα» έχει καταλήξει σε «επιστημονικώς» αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα, μη επιδεχόμενα περαιτέρω διερεύνηση ή περαιτέρω βελτίωση, τι άλλο προσδοκούν οι τεκμηριωμένοι συντάκτες, παρά τον καγχασμό μπροστά στη διαφωτιστική εμπιστοσύνη στο αλάθητο της «επιστήμης» και τη βεβαιότητα για τη διαρκώς επί τα βελτίω πρόοδό της (θα έπρεπε πάλι να παραπέμψω στον Φουκό, αλλά καταντά μονότονο).
Μένω σε δύο μόνο σημεία, τα οποία, για να επικαλεστώ (κατά το παράδειγμα των τεκμηριούχων συντακτών) το ευρωπαϊκό κεκτημένο, θα αποτελούσαν λόγους ιερής αγανάκτησης στους κόλπους κάθε ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Το πρώτο είναι η απαξίωση με την οποία εγκαλείται η ελληνική κοινωνία γιατί δεν καταμετρά στατιστικώς τους ομοφυλόφιλους. Τρελαθήκαμε; Αντίθετα από τις ΗΠΑ, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν συλλέγουν στατιστικά στοιχεία ούτε για το χρώμα, ούτε για την καταγωγή ούτε για τη θρησκεία των πολιτών ή των κατοίκων τους. Κι εμείς θέλουμε μια στατιστική υπηρεσία που να καταγράφει και να μεταφράζει σε ποσοστιαία δεδομένα τις σεξουαλικές προτιμήσεις; Είναι αυτός ο οργουελισμός προοδευτικός, αριστερός ή στοιχειωδώς λογικώς; Και εάν τον εισηγηθούμε, δεν θα μας πάρουν με τις πέτρες ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι και αναποφάσιστοι εν αγαστή συμπνοία; Ή εννοούμε πως το αίνιγμα της ερωτικής ταυτότητας, αίνιγμα σύμφυτο με την έννοια του ανθρώπου, δεν δικαιώνεται επαρκώς από την ίδια την ανθρώπινη διαδρομή μέσα στους ιστορικούς πολιτισμούς, αλλά χρειάζεται, προκειμένου να δικαιωθεί κουτσά-στραβά από ένα νομοθέτημα, μια ποσοστιαία «κρίσιμη μάζα»;
Το δεύτερο σημείο έρχεται σε μια πρόταση άχρηστη λογικά, χρήσιμη όμως κατά τους τεκμηριωτές, που θεωρούν υποχρεωτικό να νομιμοποιήσουν τις απόψεις τους με την αναγωγή των αντιθέτων απόψεων στη σφαίρα του ναζισμού: Αφού εξηγήσουν ότι, λόγω «παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης», το ρατσιστικό μένος εναντίον των ομοφυλόφιλων αυξάνει [sic!], άρα η μάχη για τα δικαιώματά τους είναι μάχη κατά του φασισμού [sic!!!], καταλήγουν: «Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στα ναζιστικά στρατόπεδα εκτός από εβραίοι [με μικρό έψιλον!] εξοντώθηκαν και χιλιάδες ομοφυλόφιλοι». Εκτός από Εβραίοι; Μπροστά στη φρίκη του φόνου, ένας και μόνο άνθρωπος ζυγίζει όσο η ανθρωπότητα ολόκληρη. Αλλά μεταφρασμένη σε αριθμούς, η τεκμηριωμένη φράση «άλλωστε εκτός από 5.122.000 Εβραίοι, εξοντώθηκε και το 60% από τους 15.000 άντρες ομοφυλόφιλους που στάλθηκαν σε στρατόπεδα» είναι ανατριχιαστική στην επιπολαιότητά της. Ίσως και στον υφέρποντα αντισημιτισμό της.
Σύντροφοι τεκμηριωτές, αφήστε τη φρίκη της φυλακής στον Εκ Βαθέων ομοφυλόφιλο Όσκαρ Ουάιλντ. Αφήστε τη φρίκη της αγωνίας στους χιλιάδες ομοφυλόφιλους που συνέχισαν να ζουν (συχνά ναζί οι ίδιοι) στη ναζιστική Γερμανία. Το δίκιο του Συμφώνου Συμβίωσης δεν χρειάζεται ψιμύθια ιστορικής δικαίωσης ούτε ψευδοεπιστημονικής αντικειμενικότητας. Και η ομοφυλοφιλία ως πολιτικό ζήτημα δεν χρειάζεται για να δικαιωθεί τίποτα περισσότερο από το δίκιο της ανθρώπινης ισότητας.
