Φωτο: Πειραιάς 1948. Αρμένιοι πρόσκοποι μπροστά σε σοβιετικό πλοίο αποχαιρετούν ομογενείς τους που αναχωρούν για την Αρμενία. Αρχείο περιοδικού Αρμενικά
«Η Γενέτειρα, είναι η χώρα των ονείρων. Κάθε φορά θυμάμαι με πόση λαχτάρα διηγούνταν στην οικογένειά μου για τα στενά των Δαρδανελίων (Τσανάκκαλε), τη θάλασσα, τα σπίτια, τους δρόμους, τις πέτρες και τους ανθρώπους.
Η οικογένεια του Tavit Badrigyan, το 1946, επέστρεψε από την Ελλάδα στην Αρμενία λαμβάνοντας μέρος στην πρώτη αποστολή με το κάλεσμα «επιστροφή στην πατρίδα»(1). Στο δρόμο της επιστροφής, όταν πλησίασαν στα Στενά των Δαρδανελίων, είδαν πάνω από το πλοίο τον τόπο γέννησής τους, την Καλλίπολη.
Η Γιαγιά Kohar, κοίταξε για τελευταία φορά το σπίτι που έζησαν. Θυμήθηκε, όταν έφευγαν από το σπίτι, που κλείδωσε όλες τις πόρτες με την πεποίθηση ότι μία ημέρα θα επιστρέψουν. Κοίταξε προς το σπίτι και άφησε σιγά-σιγά από το χέρι της τη βαριά κλειδαριά που τόσα χρόνια με αυτή την ελπίδα κρατούσε, στα νερά των Δαρδανελλίων».
Περιοδικό AGOS– Κωνσταντινούπολη
(1) Τα χρόνια 1946-1948, 20.000 περίπου Αρμένιοι που είχαν έρθει στην Ελλάδα με την Μικρασιατική Καταστροφή και στην πλειοψηφία τους αριστεροί που είχαν λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση κυνηγημένοι από το εμφυλιακό καθεστώς βίας και τρομοκρατίας, (κυρίως από Κοκκινιά, Ν. Κόσμο, Θεσσαλονίκη κλπ.), κατευθύνονται προς την Αρμενία εξαιτίας των διώξεών τους και του προγράμματος της Σοβιετικής Αρμενίας «επιστροφή στην Πατρίδα».
Δείτε εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα “Σημάδια του Σεπτέμβρη”
