Όσες έρευνες και να γίνουν, όσα τηλεοπτικά αφιερώματα και άρθρα παιχτούν και γραφτούν, όσα κι αν λεχθούν, οι μόνοι που μπορούν να δώσουν απαντήσεις για το τι ήταν ο Δεκέμβρης είναι αυτοί που κατέβηκαν εκείνες τις μέρες στο δρόμο, το πολύμορφο εκείνο πλήθος που παρέλυσε τους δρόμους των πόλεων.
Οι μαθητές, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι φοιτητές, τα παιδιά και οι γονείς αυτής της χώρας. Ο Δεκέμβρης ήταν η ερώτηση και οι απαντήσεις αναμένονται…
Βάσω, 16χρονών
Μαθήτρια στη ελληνογαλλική σχολή Jeanne d’ Arc
Κατέβηκα πρώτη φορά στο δρόμο τον Δεκέμβρη. Το θεώρησα υποχρέωση μου. Θα μπορούσε να ήταν φίλος μου ή συμμαθητής μου. Μισούσα το σχολείο μου, τον τρόπο που μας δίδασκαν, που μας επέβαλλαν το τι να κάνουμε, το τι να μάθουμε και πώς. Ήταν η αφορμή για να ξεσπάσουμε για τα πράγματα που μας έχουν επιβάλλει. Προσωπικά είχα οργή μέσα μου εκείνες τις μέρες. Δεν με ένοιαζε. Δεν πέρναγε ο φόβος από το μυαλό μου.
Ο Δεκέμβρης με άλλαξε. Με έκανε να αντιδρώ πιο άμεσα στα πράγματα, ό,τι σκέφτομαι το πράττω σε αντίθεση με πριν. Έχω γίνει πιο ευέξαπτη όταν γίνεται κάτι άδικο.
Πια, δεν σκέπτομαι μόνο, αλλά αντιδρώ και όταν βλέπω την απάθεια, αυτό με ωθεί να αντιδρώ ακόμη περισσότερο. Ίσως ο Δεκέμβρης δεν άφησε συνείδηση κι αυτό γιατί τα ΜΜΕ φρόντισαν να το περάσουν έτσι.
Φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Εγώ τον είδα σαν ένα «φτάνει» των νέων απέναντι σε όλους αυτούς που φτιάξανε έναν κόσμο για αυτούς χωρίς αυτούς. Μπήκα σε ένα πανεπιστήμιο χωρίς το πτυχίο να με κατοχυρώνει στο μέλλον. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, μας σκοτώνουν κι από πάνω. Κατέβηκα γιατί ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ήμουν εγώ στην θέση του. Αυτό σκέφτηκα. Πιστεύω ότι μείνανε δράσεις-κτήματα του Δεκέμβρη όπως τα αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα και στέκια, άρχισαν να παίρνουν πολλοί άνθρωποι στα χέρια τους κάποια πράγματα. Προσωπικά μπήκα σε διαδικασίες και συζήτησα πιο πολύ με άλλους, έμαθα να δρω συλλογικά και να αποφασίζω.
Γιάννης, 17 χρονών
Μαθητής στο Λύκειο Αυλίδας
Όταν άρχισαν τα γεγονότα βρισκόμασταν σε εκδρομή με το σχολείο στα Γιάννενα. Κατεβήκαμε στην πορεία εκεί. Η ενημέρωση ήταν ελλιπής. Δεν ξέραμε τι γινότανε και τα ΜΜΕ διαστρέβλωναν τα γεγονότα σε μεγάλο βαθμό. Είχαμε θολή εικόνα άλλα γίνονταν άλλα μετέδιδαν τα ΜΜΕ. Ένιωθα οργισμένος, αλλά δεν βγήκα για να εκδικηθώ, ούτε για να τα σπάσω, βγήκα γιατί ήθελα να αλλάξει η κοινωνία, να σταματήσουν να μας τρώνε τη ζωή. Μαζί με τους συμμαθητές μου μετά την επιστροφή στο σχολείο τους αποφασίσαμε να κάνουνε για πρώτη φορά συνέλευση και πήραμε απόφαση να απέχουμε από το μάθημα και να κάνουνε πορεία. Βέβαια, βρήκαμε μπροστά μας τον διευθυντή που μας απείλησε με απουσίες και τιμωρίες ενώ πολλοί έσπερναν τον φόβο ότι θα χάσουν τις πανελλήνιες αν χάσουν μαθήματα. Αν και τελικά δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε τις αποφάσεις μας, κατεβήκαμε στον δρόμο. Ήταν η πρώτη τόσο μαζική πορεία για μένα. Δεν είχα ζήσει ποτέ τέτοια διεκδικητικότητα και συντροφικότητα. Ήταν ένα συναίσθημα ότι υπάρχουν δίπλα σου κι άλλοι που αισθάνονται το ίδιο με σένα. Μπορεί να μην κερδίσαμε κάτι χειροπιαστό αλλά ριζοσπαστικοποίησε πολλές σκέψεις».
Φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τότε κατέβηκε πολύς κόσμος, αυθόρμητα, στο δρόμο. Όλοι είδαμε στη φωτογραφία του Αλέξη τον εαυτό μας. Για μένα δεν ήταν μόνο μια δολοφονία, αλλά στάθηκε η αφορμή για όλες τις συμβολικές δολοφονίες που βιώνουμε καθημερινά και που φωτογραφίζουν την ζωή που θα έπρεπε να είχαμε αλλά μας την έχουν κλέψει. Θέλησα να αγωνιστώ ώστε η γενιά μου, η γενιά του Αλέξη να προλάβει να ζήσει ένα καλύτερο μέλλον με δικαιώματα, εργασία και ελευθερία.
