Του Κώστα Παπουλή.
Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι βρισκόμαστε μέσα στη δίνη μιας ισχυρής πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Η μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία της χώρας μεταφέρεται και στο πολιτικό επίπεδο. Ό τρόμος του επίσημου πολιτικού συστήματος είναι, φυσικά, η είσοδος του λαϊκού παράγοντα στα δρώμενα, η πιθανή κοινωνική έκρηξη. Καθώς το παρόν πολιτικό σύστημα -με το προσωπικό που πρωταγωνιστεί- απαξιώνεται με γοργή ταχύτητα, καθώς οι τελευταίες σταγόνες κοινωνικής συναίνεσης εξατμίζονται, σύντομα αναμένεται συνολική αναδιάταξη αλλά και επιστράτευση όλων των πιθανών πολιτικών εφεδρειών, στην ύστατη προσπάθεια αναχαίτισης της κοινωνικής οργής που συσσωρεύεται.
Ενώ γνωρίζαμε ότι από αυτή τη νέα μεταπολίτευση που έρχεται δεν θα ξεφύγει συνολικά η Αριστερά, όπως και η δικιά μας, η του ΣΥΡΙΖΑ, δεν περιμέναμε ότι το πρώτο κόμμα που θα «σπάσει» από την πολιτική πίεση θα είναι ο ΣΥΝ. Είναι αφέλεια, βέβαια, να πιστεύει κανείς ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα διάλεξε την έξοδο από τον Συνασπισμό για λόγους είτε μη συνύπαρξης με τους αριστεριστές του ΣΥΡΙΖΑ είτε λόγω «αυστηρού» καταστατικού και κανόνων, που είχε πρόθεση να της επιβάλει η προεδρική ομάδα.
Αντίθετα, η Ανανεωτική Πτέρυγα, διασπώντας τον ΣΥΝ, δηλώνει την «ενότητά» της με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο. Είμαστε εδώ, βροντοφωνάζει, είμαστε σε σχέση με εσάς «καθαροί», άρα μας χρειάζεστε και μας έχετε ιδιαίτερη ανάγκη. Η επιστροφή σε κάποιο νέου τύπου ’89, μέσω της υπεύθυνης κυβερνητικής στάσης ενός τμήματος της Αριστεράς, όπου διά της συμμετοχής της στο κράτος θα «διαπραγματεύεται» καλύτερα πιο «ήπιες» λύσεις για το λαό, αλλά πάντα στα όρια των σκληρών μονόδρομων, αυτή είναι -και ήταν, άλλωστε, πάντα- η πολιτική στόχευση της πτέρυγας. Αυτή είναι η ουσία της διάσπασης στο Συνασπισμό και, φυσικά, αποτελεί μια αρνητική εξέλιξη, όχι μόνο γιατί η Αριστερά διασπάται, για άλλη μια φορά, αλλά κυρίως επειδή ένα κομμάτι της δηλώνει ξανά πρόθυμο σε μια νέα συμμαχία με τους όρους του παλαιού πολιτικού συστήματος και, μάλιστα, μέσα στις τεράστιες κοινωνικές ωδίνες που έρχονται.
Ο βραχυπρόθεσμος, ο μεσοπρόθεσμος, ο μακροπρόθεσμος στόχος όμως της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλος από τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, που θα συγκρουστεί με την πολιτική και οικονομική ελίτ, που θα εισβάλει στο πολιτικό σκηνικό με άξονα τα λαϊκά συμφέροντα, τη δημοκρατία, την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση από το ζυγό του νέου Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.
