Ρεπορτάζ του Klaus Scherer, DW doc
Ο πόλεμος στον Ειρηνικό συνεχιζόταν. Όταν τα βομβαρδιστικά πλησίαζαν οι πολίτες, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι γέροι κρύβονταν σε καταφύγια, πολλές φορές σε σπηλιές. «Δεν είχαμε τρόφιμα. Κάποιος διαμαρτυρήθηκε γιατί ένα μωρό έκλαιγε και η μάνα του για να το σωπάσει του έκλεισε το στόμα κι αυτό πέθανε από ασφυξία» είπε ένας που επέζησε.
Η πρώτη βόμβα, που την ονόμασαν «Little boy», κατέστρεψε και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο που βρισκόταν στα περίχωρα της πόλης. Υπήρχαν και χριστιανικές εκκλησίες που καταστράφηκαν. Η ραδιενέργεια μόλυνε τα πάντα! «Οι περισσότεροι γιατροί και οι νοσοκόμες είχαν σκοτωθεί. Οι εγκαταστάσεις είχαν καταστραφεί, το ίδιο και τα φάρμακα και ό,τι θα μπορούσε να χρησιμεύσει για την περίθαλψη των θυμάτων που είχαν καεί τρομακτικά.» (Peter Kuznick, ιστορικός)
«Πολλοί άνθρωποι άφησαν μόνο τις σκιές τους στα δάπεδα και τους τοίχους!.. Οι πληροφορίες κρατήθηκαν μυστικές για δεκαετίες.»
«Οι Αμερικάνοι στην αρχή προόριζαν τη βόμβα για στρατιωτικές εγκαταστάσεις, αλλά στη συνέχεια συμπεριέλαβαν και τις κατοικημένες περιοχές…»
Ακολούθησε, τρεις μέρες αργότερα, η δεύτερη βόμβα με το όνομα «Fat man», στο κοσμοπολίτικο Ναγκασάκι.
«Δεν υπήρχαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις και το γεγονός ότι διάλεξαν πρωινή ώρα που ο κόσμος είναι έξω δείχνει ότι επιδίωκαν την πρόκληση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού θυμάτων.» (Akira Kumura, Kagoshima University)
«Επικέντρωσαν όλη την προσοχή τους στη βόμβα πλουτωνίου. Νομίζετε, λοιπόν, ότι όλη αυτή η προσπάθεια δεν συνέβαλε στη λήψη της απόφασης για τη ρίψη της δεύτερης βόμβας στο Ναγκασάκι; Είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση.» (Martin Sherwin, George Mason University)
Στο Λος Άλαμος
8 χιλιάδες επιστήμονες συγκεντρώθηκαν στις απόρρητες εγκαταστάσεις στο Λος Άλαμος για την κατασκευή της βόμβας. Κάποιοι απ’ αυτούς κέρδισαν βραβείο Νόμπελ Φυσικής στα χρόνια που ακολούθησαν. Η δοκιμή στην έρημο του Νέου Μεξικού έγινε πάνω από τη γη. Την πρώτη έκρηξη ατομικής βόμβας παρακολούθησαν από απόσταση 9 χιλιομέτρων, ο Στρατηγός Λέσλι Γκρόουβς και ο επιστήμονας Τζέι Ρόμπερτ Όπενχάιμερ με μερικούς στενούς συνεργάτες τους. «Από τη δοκιμή ήξεραν πλέον το μέγεθος της καταστροφής που θα προκαλέσει.» (Bill Hudgins, πυρηνικός επιστήμονας)
Μετά απ’ αυτό, υπήρξαν σοβαρές αντιδράσεις στο Λος Άλαμος. «Πολλοί επιστήμονες στο Λος Άλαμος υποστήριξαν ότι έπρεπε να κάνουμε μια επίδειξη της βόμβας στους Γιαπωνέζους και συνέταξαν μια λίστα με υπογραφές, αλλά ο Όπενχάιμερ εμπόδισε την προώθησή της στην κυβέρνηση.» (Heather McClenahan, ιστορικός του μουσείου του Λος Άλαμος). Οι επιστήμονες αυτοί απομονώθηκαν παίρνοντας την απάντηση ότι «Η Αμερική δεν έχει βόμβες για τα άχρηστα».
«Είχαμε δύο διαφορετικά είδη βομβών. Είχαμε τη βόμβα ουρανίου που ρίχτηκε στη Χιροσίμα και τη βόμβα πλουτωνίου που ρίχτηκε στο Ναγκασάκι. Εάν είχαμε και μία βόμβα θορίου πιθανότατα θα τη ρίχναμε σε μία τρίτη πόλη. Αλλά ήταν σημαντικό να δοκιμάσουμε τη βόμβα πλουτωνίου σύμφωνα με τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς γιατί αυτού του είδους τις βόμβες θα συνεχίζαμε να κατασκευάζουμε στο μέλλον.» (Peter Kuznick, American University, Washington D.C.)
«Τα θύματα ήταν τα πειραματόζωα για το ποια βόμβα θα έμπαινε στην παραγωγή.»
Τρούμαν – Στάλιν
«Όταν έγινε η συνάντηση στο Πότσδαμ (Ιούλιος-Αύγουστος 1945), ο Στάλιν ήξερε για το ατομικό πρόγραμμα των ΗΠΑ, χάρη στην κατασκοπία, αλλά δεν το έδειξε. Ο Τρούμαν έλπιζε ότι ο Στάλιν θα συνυπέγραφε ένα τελεσίγραφο στην Ιαπωνία, αλλά φοβόταν ότι θα αρνιόταν να το κάνει γιατί είχε υπογραφεί σύμφωνο ουδετερότητας ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και την Ιαπωνία.»
«Ο Στάλιν είπε, όπως γράφει ο Τρούμαν στα απομνημονεύματά του, ότι θα κήρυσσε τον πόλεμο στους Ιάπωνες στις 15 Αυγούστου. Και στο ημερολόγιό του ο Τρούμαν σχολιάζει ότι “όταν αυτό συμβεί τέρμα οι Japs”. Οι αμερικάνικες υπηρεσίες πληροφοριών το γνώριζαν αυτό.» (Peter Kuznick, American University, Washington D.C.) Και ήθελαν να το προλάβουν και να το αποτρέψουν.
«Ο Τρούμαν άλλαξε το σχέδιο του και δεν ζήτησε από τον Στάλιν να συνυπογράψει το τελεσίγραφο. Όμως, γιατί; Γιατί στις 16 Ιουλίου πήρε την αναφορά του στρατηγού Λέσλι Γκρόουβς από το Λος Άλαμος. Τα αποτελέσματα ξεπερνούν τις προσδοκίες, έγραφε ο στρατηγός, κι αυτό που μετράει πλέον είναι η δοκιμή της βόμβας στο πεδίο της μάχης.»
«Όταν ο Τρούμαν έλαβε την πρώτη αναφορά για την πετυχημένη δοκιμή της ατομικής βόμβας έγραψε ενθουσιασμένος στο ημερολόγιο του για την ισχύ της βόμβας και ότι θα χρησιμοποιηθεί μόνο εναντίον στρατιωτικών στόχων και όχι εναντίον γυναικών και παιδιών. Αλλά αφού την έριξαν στο κέντρο της πόλης δεν θα σκότωναν γυναίκες και παιδιά;» (Tsuyosi Hasegawa, University of California at Santa Barbara)
Η διακήρυξη του Πότσδαμ δεν είχε καταληκτική ημερομηνία. Και ο Τρούμαν αφαίρεσε τον όρο που έλεγε ότι δεν θα θιχτεί ο αυτοκρατορικός θεσμός, τον οποίο οι Γιαπωνέζοι τιμούσαν όσο τίποτα άλλο. Οι Ιάπωνες διπλωμάτες στράφηκαν τότε στον Στάλιν θεωρώντας τον ως ένα ουδέτερο διαμεσολαβητή.
Μετά τη Χιροσίμα
Γιατί μετά τη Χιροσίμα, οι Ιάπωνες δεν υπέκυψαν;
«Η Χιροσίμα ήταν απλώς άλλη μία πόλη που είχε καταστραφεί. Υπήρχαν 68 πόλεις που είχαν καταστραφεί πριν από τη Χιροσίμα. Κι αυτή ήταν άλλη μία. Εντάξει, είχε καταστραφεί από μία βόμβα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Το πραγματικό πλήγμα για τους Ιάπωνες ήταν ότι είχε μπει η Σοβιετική Ένωση στον πόλεμο.» (Martin Sherwin, ιστορικός, George Mason University)
«Αντί να περιμένουν να δουν τα αποτελέσματα μιας σοβιετικής επίθεσης, η Αμερική βιαζόταν να ρίξει τη δεύτερη βόμβα. Τη βόμβα πλουτωνίου. Επειδή η Ιαπωνία συνέχισε να αρνείται να δεχτεί τα αιτήματα για άνευ όρων συνθηκολόγηση, ο Τρούμαν πίστευε ότι το βήμα ήταν δικαιολογημένο.»
Ο Αμερικάνος πρόεδρος ήταν πάνω σε πολεμικό πλοίο επιστρέφοντας στην Αμερική από το Πότσδαμ όταν έπεσε η πρώτη βόμβα. «Όταν ο Τρούμαν πληροφορήθηκε την εξαφάνιση της Χιροσίμα από προσώπου γης, πήδηξε ενθουσιασμένος και είπε ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας.» (Peter Kuznick, ιστορικός)
«Πηδούσε έξαλλα από τη χαρά του! Γιατί;» (Tsuyosi Hasegawa, ιστορικός)
«Ο Τρούμαν υπολόγιζε ότι θα κέρδιζε χρόνο μετά τη συμφωνία του Πότσδαμ. Ο Στάλιν ενοχλήθηκε πάρα πολύ… Στο ημερολόγιό του, στις 6 Αυγούστου, η σελίδα είναι λευκή. Θα είχε πάθει σοκ! Είχε χάσει.» (Tsuyosi Hasegawa, ιστορικός)
Επίσημη εκδοχή
Στις 2 Σεπτεμβρίου υπογράφτηκε η παράδοση της Ιαπωνίας πάνω σε αμερικάνικο πολεμικό πλοίο. Τελικά, ο αυτοκράτορας Χιροχίτο είχε διατάξει το επιτελείο του να παραδοθεί. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ιαπωνίας υπέγραψε την παράδοση. Ο στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ έγινε ο κυβερνήτης της Ιαπωνίας. Η αμερικάνικη πλευρά πανηγύριζε ότι η ατομική βόμβα έφερε την ειρήνη.
«Η επίσημη εκδοχή ότι και οι δύο βόμβες ήταν αναγκαίες για να εξαναγκάσουν τους Ιάπωνες να παραδοθούν δεν προέκυψε από τα γεγονότα και τη διαδικασία της παράδοσης. Οι Ιάπωνες προσπαθούσαν να παραδοθούν για βδομάδες, αν όχι μήνες, αλλά δεν θα παραδίδονταν άνευ όρων. Και δεν θα παραδίδονταν όσο η ζωή του αυτοκράτορα ήταν σε κίνδυνο. Είχαν την ελπίδα ότι θα κατάφερναν να είναι διαμεσολαβητής η Σοβιετική Ένωση ανάμεσα στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ για να πετύχουν καλύτερους όρους παράδοσης. Δεν κατάφεραν να το πετύχουν αυτό γιατί η Σοβιετική Ένωση κήρυξε τον πόλεμο στην Ιαπωνία στις 8 Αυγούστου κι αυτό ήταν το τέλος αυτής της ιδέας.» (Martin Sherwin, ιστορικός, George Mason University)
Ο Χιροχίτο γλύτωσε το δικαστήριο για τους εγκληματίες πολέμου, αλλά έπρεπε να παραιτηθεί από τη θεϊκή του υπόσταση. Είπε, όμως, στους υπηκόους του, ότι η βόμβα ήταν η αιτία για την ήττα της Ιαπωνίας, επειδή αυτό ήταν υπέρ του, γιατί κάλυψε τη δική του ευθύνη για τον πόλεμο. Και ο Χιροχίτο και ο Τρούμαν επέμειναν στο μύθο της βόμβας, ο καθένας για τη δική του δικαίωση.
«Ο Τρούμαν στα απομνημονεύματά του ισχυρίστηκε ότι ήθελε να αποφύγει τη βόμβα. Αν το ήθελε, γιατί δεν ζήτησε από τον Στάλιν να υπογράψει το τελεσίγραφο αφού γνώριζε ότι η ιαπωνική κυβέρνηση εμπιστευόταν τη Μόσχα; Και επίσης, οι Αμερικάνοι ήξεραν ότι οι Ιάπωνες ήθελαν να γνωρίζουν ποια θα είναι η τύχη του αυτοκρατορικού τους συστήματος. Γιατί δεν έλεγαν στην γιαπωνέζικη κυβέρνηση ότι αυτό θα μπορούσε να συζητηθεί; Αυτές οι δύο εναλλακτικές λύσεις αποφεύχθηκαν συνειδητά. Έχω την πεποίθηση ότι όταν δημοσιοποιήθηκε η διακήρυξη του Πότσδαμ, είχε ήδη αποφασιστεί η ρίψη των βομβών.» (Tsuyosi Hasegawa, ιστορικός)
Αμερικάνικα επίκαιρα
«Το 1945, τα αμερικάνικα επίκαιρα δείχνουν ότι η Ιαπωνία είχε ισοπεδωθεί προτού ριχτεί η βόμβα στο Ναγκασάκι. Μόλις μετά το τέλος του πολέμου, ανέφεραν ότι σχεδόν όλες οι σημαντικές πόλεις από την Οσάκα ως το Τόκιο είχαν καταστραφεί. Ο ιαπωνικός στόλος είχε αποδεκατιστεί στα λιμάνια και η χώρα δεν μπορούσε πλέον να πολεμήσει. Με τα λόγια του εκφωνητή οι σκηνές που προβάλλονταν από την ισοπεδωμένη Ιαπωνία αποδείκνυαν ότι η χώρα αυτή δεν μπορούσε πια να πραγματοποιεί πολεμικές επιχειρήσεις, ακόμα και πριν πέσουν οι ατομικές βόμβες.»
«Αυτά δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι η Ιαπωνία είχε νικηθεί πριν πέσουν οι ατομικές βόμβες!» (US News)
«Όμως, το 1946, στην πρώτη επέτειο του πολέμου που η Αμερική έκανε απολογισμό, η επίσημη άποψη είχε αλλάξει∙ δεν υπήρχε πλέον καμία αμφιβολία για το ότι ήταν σωστό να ρίξουν τη βόμβα. Δήλωναν ότι οι Japs είχαν στρατό και όπλα, και ότι ενώ ετοιμάζονταν για την επόμενη μεγάλη μάχη, ρίχτηκε η πρώτη ατομική βόμβα. Εξεπλάγησαν οι Ιάπωνες, αλλά ακόμα δίσταζαν. Και μετά τρεις μέρες έπεσε η δεύτερη βόμβα στο Ναγκασάκι. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Έτσι παραδόθηκαν.»
«Είναι τέλεια κατανοητό. Οι ΗΠΑ ήταν η μόνη χώρα που χρησιμοποίησε ατομικές βόμβες. Τις έριξαν σ’ αυτό που ο επικεφαλής του Λος Άλαμος Ρόμπερτ Όπενχάιμερ αποκάλεσε “ουσιαστικά ηττημένο εχθρό”».
«Ήταν ο δικός μας καλός πόλεμος, πολεμήσαμε το φασισμό στην Ευρώπη και το μιλιταρισμό στην Άπω Ανατολή, και το να τελειώσουμε τον πόλεμο με κάτι που έχει ένα αρνητικό περιεχόμενο, κάτι που βάζει μια μαύρη κηλίδα σ’ αυτό τον πόλεμο, είναι κάτι που οι ΗΠΑ δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Και έτσι το δικαιολόγησαν με την ιδέα ότι θα χάναμε ένα εκατομμύριο στρατιώτες αν κάναμε επέμβαση. Δεν επρόκειτο να γίνει καμία επέμβαση! Οι Ιάπωνες θα παραδίδονταν σίγουρα πριν από την πρώτη Νοεμβρίου 1945.» (Martin Sherwin, ιστορικός, George Mason University)
Πειραματόζωα
«Το τέλος του πολέμου δεν πρόσφερε ανακούφιση στα θύματα. Στην αρχή, φιλοξενήθηκαν από συγγενείς. Αλλά σύντομα γύρισαν για να ζήσουν στα ερείπια. Η αρρώστια τους τούς είχε κάνει απόβλητους.» Μην πλησιάζεις, είναι αηδιαστικό! Έλεγαν τα παιδιά στα παιδιά! Και τα παιδιά με τις πληγές που δεν έκλειναν έπεφταν μπροστά στα τρένα κι αυτοκτονούσαν!
«Οι Αμερικάνοι συγκρότησαν μια μυστική επιτροπή για να μελετήσει τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της ραδιενέργειας στα θύματα των βομβών. Οι ειδικοί την αποκάλεσαν αρρώστια της ραδιενέργειας. Άλλοι την αποκάλεσαν ραδιενεργή πανούκλα. Δεν υπήρχε θεραπεία γι’ αυτήν.»
«Η Επιτροπή για τα θύματα της ατομικής βόμβας συγκροτήθηκε μετά τον πόλεμο από τις ΗΠΑ για να μελετήσει τα θύματα και όχι για να τα περιθάλψει. Εάν πέθαιναν, οι σωροί τους μεταφέρονταν στις ΗΠΑ για περαιτέρω μελέτη. Γι’ αυτό τόσοι πολλοί Γιαπωνέζοι θεωρούν τους εαυτούς τους πειραματόζωα για το αμερικάνικο πείραμα. Έχω πολλούς φίλους που είναι επιζήσαντες και πολλοί απ’ αυτούς νιώθουν ότι τους φέρθηκαν φρικτά. Πολλοί ταπεινώθηκαν, πολλοί αναγκάστηκαν να ανέβουν πάνω σε βάθρα, να γυμνωθούν σε αμφιθέατρα γεμάτα γιατρούς που τους εξέταζαν. Πολλοί απ’ αυτούς ήταν νέοι, κάποιοι ήταν έφηβοι, κι αυτά τους άφησαν βαθιά σημάδια. Αυτά που έκαναν οι Αμερικάνοι στα θύματα ήταν επιεικώς απαράδεκτα, έως και ποινικά κολάσιμα.» (Peter Kuznick, ιστορικός)
Ποιος φταίει;
«Βομβαρδίζοντας πόλεις και όχι μόνο στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η Αμερική ξεπέρασε το όριο του πολέμου κατά των αμάχων. Μέχρι τότε μόνο ο Χίτλερ στην Γκουέρνικα στην Ισπανία και οι Γιαπωνέζοι στην Κίνα το είχαν κάνει και η Δύση το είχε αποκαλέσει βαρβαρότητα. Αλλά μετά οι Βρετανοί έκαναν το ίδιο στη Δρέσδη. Και οι Αμερικάνοι στο Τόκιο. Και με τις δύο ατομικές βόμβες πήγαν πέρα από το σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή.» (Akira Kumura)
«Πρέπει να θυμόμαστε ότι έξι από τους επτά στρατηγούς και ναυάρχους που είχαν πέντε αστέρια είχαν δηλώσει ότι η ρίψη των βομβών ήταν στρατιωτικά περιττή και ηθικά αδικαιολόγητη. Ο πιο κατηγορηματικός, μάλιστα, ήταν ο αρχηγός του επιτελείου του Τρούμαν ναύαρχος William Leahy ο οποίος είπε ότι αυτή η ενέργεια ανήκει στην κατηγορία των πιο αποκρουστικών ενεργειών που έχουν ποτέ συμβεί, ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να γίνεται μ’ αυτό τον τρόπο. Είπε επίσης ότι ο Τρούμαν του είχε πει ότι θα χτυπάμε μόνο στρατιωτικούς στόχους κι εμείς πήγαμε και σκοτώσαμε όσα παιδιά και γυναίκες μπορούσαμε. Ο Leahy συμπέρανε ότι αυτό ήθελαν εξ αρχής.» (Peter Kuznick, ιστορικός)
«Όταν ήμουν νέος, έλεγα ότι ίσως υπάρχει μια δικαιολογία για την πρώτη βόμβα, αλλά η δεύτερη ήταν οπωσδήποτε μη αναγκαία. Αλλά όσο πιο πολλά μάθαινα με τις αποδείξεις που προήλθαν από τα αρχεία των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης, γινόταν εντελώς ξεκάθαρο ότι καμία ατομική βόμβα δεν ήταν αναγκαία.» (Martin Sherwin, ιστορικός, George Mason University)
Στο τέλος του ρεπορτάζ, ένας κάτοικος που επέζησε δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Είμαστε θύματα των Αμερικάνων και θύματα της δικής μας κυβέρνησης.»
Για την απόδοση: Στέλιος Ελληνιάδης
Η Ιαπωνία είχε ηττηθεί πριν από τις βόμβες
Στο μυθιστόρημα του Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον Lucky Strike (Εκδόσεις των Συναδέλφων), ο στρατιωτικός που έχει το καθήκον να γυρίσει το διακόπτη για να απελευθερωθεί η βόμβα από το αεροπλάνο που τη μεταφέρει και να ξεκινήσει την καθοδική πορεία της προς το στόχο όπου θα εκραγεί, δεν μπορεί τελικά να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα συμβάλλει στον άδικο χαμό τόσων πολλών άμαχων πολιτών. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι θέτει τη δική του ζωή σε μεγάλο κίνδυνο, αθετώντας την στρατιωτική του υποχρέωση κόντρα όχι μόνο στην ηγεσία του Τρούμαν που έχει δώσει την εντολή και των στρατηγών που την υλοποιούν, αλλά κόντρα και στους συναδέλφους του ιπτάμενους που ανυπομονούν να δουν τη βόμβα να σκάει και να σαρώνει τα πάντα, παίρνει την τελεσίδικη απόφαση να καθυστερήσει για μερικά δευτερόλεπτα τη ρίψη με αποτέλεσμα -όταν πια η βόμβα ελευθερώνεται, το αεροπλάνο να έχει προσπεράσει την πόλη που είναι ο στόχος και η έκρηξη να γίνεται σε ακατοίκητη περιοχή!
Στην πραγματικότητα, αυτό δεν συνέβη. Στις 6 Αυγούστου του 1945, συνέβη ό,τι και όπως είχε προγραμματιστεί. Λίγοι στα πληρώματα των αμερικάνικων αεροσκαφών είχαν ενημερωθεί για την καταστροφικότητα των βομβών. Κι απ’ αυτούς κανένας δεν σκέφτηκε ή δεν αποπειράθηκε ή δεν εκδήλωσε καν μια επιφύλαξη ή κάποια τάση να εμποδίσει την καταστροφή. Και οι ΗΠΑ με μία βόμβα εξολόθρευσαν 140.000 άμαχους σε μία πόλη που δεν είχε ούτε στρατό ούτε στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Τρεις μέρες αργότερα, οι Αμερικάνοι, γνωρίζοντας πλέον επακριβώς τις συνέπειες, έριξαν δεύτερη βόμβα, ουρανίου η πρώτη, πλουτωνίου η δεύτερη, σκοτώνοντας άλλους 80 χιλιάδες ανθρώπους. Το λιμάνι Κοκούρα και το Ναγκασάκι ήταν καλυμμένα από σύννεφα. Έτσι η βόμβα δεν έπεσε στο κέντρο της πόλης, αλλά ούτε πολύ μακριά πλήττοντας μια ευρύτερη περιοχή. Η ισχύς της βόμβας ήταν διπλάσια από την πρώτη και θα είχε προκαλέσει περισσότερα θύματα αν είχε πέσει ακριβώς στο κέντρο του Ναγκασάκι…
Αυτή η διπλή βομβιστική ενέργεια συνιστά τη μεγαλύτερη αυτοτελή μαζική δολοφονία στην ιστορία του ανθρώπινου είδους.
Οι Αμερικάνοι αμέσως έθεσαν σε λειτουργία μια τεράστια μηχανή παραπληροφόρησης των λαών σε όλο τον κόσμο. Το βασικό της μήνυμα ήταν ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να παραδοθεί η Ιαπωνία και, συμπληρωματικά, ότι χωρίς τις βόμβες μια απόβαση των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στο νησί θα είχε πολύ περισσότερα θύματα.
Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Είναι αυτή η αλήθεια;
Ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Κιμ Ρόμπινσον χτίζει την πλοκή του πάνω σε μια εκδοχή που είναι λογική σε σημείο που καθιστά το μυθιστόρημα απολύτως ρεαλιστικό, με δεδομένο, μάλιστα, ότι πολλοί ιστορικοί, αλλά και πολιτικοί και στρατιωτικοί, έχουν πολλαπλώς θέσει το ίδιο ζήτημα με πραγματικούς όρους και όχι φανταστικούς. Αν η βόμβα ή οι βόμβες έπεφταν σε σημεία χωρίς κατοίκους που όμως θα φαινόταν αδιαμφισβήτητα η καταστροφική τους ισχύ, δεν θα έπαιρναν το μήνυμα οι ηγέτες της Ιαπωνίας, για το τι τους απειλεί εάν δεν συμμορφωθούν και δεν παραδοθούν;
Τα απόρρητα στοιχεία που έχουν πλέον έρθει στο φως, αποκαλύπτουν ποια ήταν η πραγματική «λογική» των Αμερικάνων. Σε μια εκτενή επισκόπηση που έκαναν οι συνεργάτες της Deutsche Welle με επιμέλεια του Klaus Scherer και υπό τον τίτλο «Γιατί οι ΗΠΑ έριξαν τη δεύτερη ατομική βόμβα;», οι εξειδικευμένοι στο θέμα επιστήμονες, Αμερικάνοι και Γιαπωνέζοι ιστορικοί, ήταν εξαιρετικά διαφωτιστικοί.
