Το τελευταίο πρωτοσέλιδο του Δρόμου φάνηκε να ενοχλεί αρκετά κάποιους στον χώρο της Αριστεράς. Και μάλιστα, κύκλους που δεν ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κινούνται έξω από αυτόν.
Αρκετοί σχολίασαν σε μέσα δικτύωσης ότι τέτοιες απόψεις ξεφεύγουν από τα όρια του αριστερού χώρου, υπερβαίνουν τα εσκαμμένα ή και επανέλαβαν το γνωστό «ποίημα» περί συγγένειας με τις εθνικιστικές αφηγήσεις.
Τι έλεγε, όμως, στην πραγματικότητα ο Δρόμος του περασμένου Σαββάτου; Απλούστατα, διαχωρίστηκε από το «μπούλινγκ» και τη γενικευμένη επίθεση που έγινε «αδιακρίτως στους μαθητές της Βόρειας Ελλάδας και σε όποιον διαφωνεί με τη Συμφωνία των Πρεσπών». Και κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι σε ένα ακόμα θέμα τυχοδιωκτικά «κλιμακώνει την επικίνδυνη τακτική διχασμού».
Οι απόψεις αυτές είναι γνωστές και δεν προβάλλονται για πρώτη φορά από την εφημερίδα. Ακόμα κι αν διαφωνεί με αυτές, χρειάζεται να προβεί κανείς οπωσδήποτε σε ένα λογικό άλμα για να τις ενοχοποιήσει για δήθεν συγγένεια με ακροδεξιές φωνές… Ειδικά όταν στον ίδιο τίτλο, ευθέως υποστηρίζεται ότι η κυβερνητική τακτική, για λόγους εκλογικής διάσωσης, «αβαντάρει συνειδητά τη Χρυσή Αυγή».
Εκείνη λοιπόν που μάλλον ενόχλησε περισσότερο, είναι η διαπίστωση ότι μέσα από συγκεκριμένες ιεραρχήσεις και πρακτικές, μεγάλο τμήμα της Αριστεράς μετατρέπεται σε «ουρά της κυβέρνησης». Μήπως όμως δεν είναι έτσι;
Μέσα από τη σιωπή για τη Συμφωνία των Πρεσπών ή και την ανοιχτή υποστήριξή της, την αποδοχή της ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά ζητήματα, ή παίρνοντας συγκεκριμένη θέση σε οτιδήποτε εκείνος χρησιμοποιεί για να πολώσει το κλίμα με την «ρεβανσιστική και ακροδεξιά» Ν.Δ., είναι ψέμα ότι μεγάλο τμήμα της «εξωσυριζικής» Αριστεράς συστρατεύεται με τους κυβερνητικούς;
Αυτή ακριβώς είναι άλλωστε η βασική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Η «φαντασμαγορία» δύο δήθεν αντιμαχόμενων στρατοπέδων, ώστε στο ένα να ηγεμονεύει αυτός. Στην περίπτωση των σχολείων, είχαμε το «ξεσάλωμα» αυτής της τακτικής, με χώρους εκτός ΣΥΡΙΖΑ να είναι όχι απλώς «ουρά» αλλά πρωταγωνιστές –όπως σωστά μας διόρθωσε ένας φίλος της εφημερίδας– σε αυτό το «παιχνιδάκι». Από την άποψη αυτή, μπορούμε να κατανοήσουμε τουλάχιστον ότι η δυσαρέσκεια που προκαλέσαμε δεν ήταν τυχαία ή χωρίς λόγο.
Γ. Παπ.
