Εναλλάξ: Γιαούρτια καλυβιώτικα και συριανά λουκούμια

Μια νέα δυνατότητα για στροφή στην ανάπτυξη δίνεται στην ελληνική οικονομία. Όχι πράσινη ανάπτυξη, αλλά πολύχρωμη. Με τόσα χρώματα όσα και τα χρώματα των εκατοντάδων παραδοσιακών προϊόντων που παράγονται στη χώρα. Στο εξής, τα υπουργεία Περιφερειακής Ανάπτυξης, Οικονομίας και Αγροτικής Ανάπτυξης αναλαμβάνουν ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα προβολής των παραδοσιακών προϊόντων, με στόχο να ενισχυθεί η γεωγραφική και εθνική τους ταυτότητα. Τα παραδοσιακά προϊόντα θα πιστοποιούνται όχι πλέον ως ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευεσης), αλλά ως ΠΟΕ (Προστατευόμενη Ονομασία Εκτόξευσης).

Η καμπάνια προβολής θα είναι απλή και χωρίς το παραμικρό κόστος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να καταρτιστεί ένα εκτεταμένο πρόγραμμα περιοδειών και εξορμήσεων των υπουργών και βουλευτών του κυβερνοΠΑΣΟΚ σε όλη τη χώρα, με έμφαση στην Περιφέρεια. Άμα τη εμφανίσει υπουργού ή βουλευτή είναι βέβαιο ότι θα ακολουθούν αυθόρμητες εκδηλώσεις υποδοχής και ενθουσιώδεις ρανισμοί – όχι με άνθη και φέιγ βολάν, αλλά με τα τοπικώς παραγόμενα προϊόντα.
Επί παραδείγματι, όπως τα Καλύβια ανέσυραν επί Παγκάλου το κτηνοτροφικό και γαλακτομικό τους παρελθόν, κάνοντας διάσημα τα καλυβιώτικα πρόβεια γιαούρτια, κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαν να ανακτήσουν τις παλιές τους δόξες τα συριανά λουκούμια, κατά την πρωθυπουργική επίσκεψη στην Ερμούπολη. Μπαρούφες εσείς; Γιαούρτια εμείς. Χημικά εσείς; Λουκουμόσκονη εμείς.
Είναι προφανές το όφελος για τις τοπικές οικονομίες. Φανταστείτε τη διαφήμιση: The famous yogurt from Kalivia. Greek vice president eats it too (το διάσημο γιαούρτι Καλυβίων που τρώει και ο αντιπρόεδρος! – σ.σ. και δεν χρειάζεται να διευκρινίζεται πώς ακριβώς το τρώει).
Φανταστείτε το ίδιο σε πανελλαδική κλίμακα: Στην Κόρινθο θα γίνει χαμός με τη σταφίδα. Στα Φάρσαλα με το χαλβά (όχι απαραίτητα με το ταψί). Στην Καλαμάτα με τις ελιές (κατά προτίμηση μαμούθ) και τα σύκα (κατά προτίμηση ξερά). Στις Σέρρες με τους ακανέδες. Στη Θεσσαλονίκη με τις μπουγάτσες (με κρέμα ή με τυρί, η κανέλα προαιρετική). Στη Μάνη με τα παστά σίγλινα. Στη Χίο με τις μαστίχες. Στην Κρήτη με τις στάκες, τους κοχλιούς τους μπουμπουριστούς, τις τσικουδιές και τους ντάκους της. Στην Αίγινα με τα κελυφωτά φιστίκια της. Στα Κύθηρα με τα παξιμάδια και το μέλι της. Στη Λευκάδα με τις φακές της. Στη Νάξο με τις πατατούλες της. Στις Σπέτσες με τα αμυγδαλωτά τους. Στο Αγρίνιο με τον καπνό (σε αρμάθες). Στην Τρίπολη με τα μήλα της, φυσικά. Και στο Πήλιο με τα γλυκά του κουταλιού τους (όχι με το βαζάκι). Στην Άρτα και στην Αργολίδα με τα πορτοκάλια τους. Στην Ευρυτανία με τις πίτες της. Στη Λιβαδειά με τα σουβλάκια της. Στην Έδεσσα με τα ροδάκινα και τους γιαρμάδες της. Στην Κομοτηνή με τα σουτζούκ λουκούμ τους. Στον Έβρο με τον καβουρμά και τους σαρμάδες του. Και στη Σέριφο με τη ρεβιθάδα και τους ρεβιθοκεφτέδες της, φυσικά.
Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτή η πανσπερμία αγαθών κατά τη χρήση τους, πέραν της βρώσης τους, ως συμβόλων αγάπης του λαού και επιδοκιμασίας των εκπροσώπων του, αποκτούν ισχυρά brand names και θα δώσουν ώθηση στην εξαγωγή τους σ’ όλο τον κόσμο. Θυμάστε τι χαμός έγινε με τη βιομηχανία υποδημάτων στον αραβικό κόσμο όταν ο Μπους, πριν από τρία χρόνια, έφαγε ένα παπούτσι κατακέφαλα;

Σχόλια