Ιδεολογικά καμουφλάζ και υψηλά ποσοστά στις υπηρεσίες της κυρίαρχης πολιτικής. Του Γιώργου Τσίπρα
Η παρουσία της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη βρίσκεται σήμερα στο υψηλότερο σημείο της από την ήττα του ναζι-φασισμού το 1945. Όσο δεν αναδείχνεται μια φιλολαϊκή, προοδευτική απάντηση στην οικονομική κρίση, η σταθεροποίηση ή άνοδός της με διάφορες μορφές θα συνεχιστεί, γιατί υπηρετεί ανάγκες της κυρίαρχης πολιτικής. Με αυτή την έννοια δεν πρόκειται για ένα παροδικό ή περιθωριακό φαινόμενο. Το γεγονός ότι η ιστορική φάση, η κοινωνική διαστρωμάτωση, το πολιτικό περιβάλλον που γέννησαν το πρωτότυπο δεν υπάρχουν σήμερα, σημαίνει ότι δεν θα έχουμε ταυτόσημη επανάληψη του πρωτότυπου. Δεν σημαίνει ότι η Ακροδεξιά δεν καλείται να παίξει ρόλο, ως πολιτικό μόρφωμα και εργαλείο ή ως πολιτική διαχείριση. Αν όχι η «ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία» της μεγαλοαστικής τάξης, μια πιο αυταρχική ή τρομοκρατική διαχείριση με ή χωρίς ακροδεξιά κόμματα ή το μακρύ χέρι των φασιστικών συμμοριών, αποτελεί ήδη ορατό ενδεχόμενο κατά περίπτωση.
Σχεδόν το σύνολο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη έλκει την καταγωγή της στους ναζί και τους συνεργάτες τους. Από τον Πετέν στη Γαλλία και τους Βλασοφικούς στη Ρωσία, μέχρι τους Ουστάσι στην Κροατία, το καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία και τους ταγματασφαλίτες και το δωσιλογισμό στην Ελλάδα. Αν στη Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν αποτελούσαν σπάνιες εξαιρέσεις όσοι οι γονείς τους υπήρξαν στελέχη των κατοχικών αρχών, στην περίπτωση του ΛΑΟΣ και γενικά της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη οι αναφορές είναι πιο ευθείες και η καταγωγή σχετικά αναγνωρισμένη. Ωστόσο, η Ακροδεξιά χωρίζεται οριζόντια ανάμεσα στην πιο «ήπια», πλατιά και κοινοβουλευτική εκδοχή της και στην πιο σκληρή ή ανοιχτά νεοναζιστική. Γεωγραφικά, μπορούμε να επίσης διακρίνουμε ανάμεσα στην Ακροδεξιά της Δυτικής Ευρώπης και σε εκείνη της Ανατολικής και Βαλκανικής Ευρώπης. Σε αυτές τις εκδοχές πρέπει να προστεθεί η κατά περίπτωση ακροδεξιά μετατόπιση των πιο παραδοσιακών αστικών κομμάτων εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης της σοσιαλδημοκρατίας. Η προεκλογική ρητορική Σαμαρά όπως και η κατασταλτική διαχείριση των αντιστάσεων κατά του Μνημονίου στην Ελλάδα προαναγγέλλουν τέτοιες μετατοπίσεις.
Σχεδόν το σύνολο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη έλκει την καταγωγή της στους ναζί και τους συνεργάτες τους. Από τον Πετέν στη Γαλλία και τους Βλασοφικούς στη Ρωσία, μέχρι τους Ουστάσι στην Κροατία, το καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία και τους ταγματασφαλίτες και το δωσιλογισμό στην Ελλάδα. Αν στη Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν αποτελούσαν σπάνιες εξαιρέσεις όσοι οι γονείς τους υπήρξαν στελέχη των κατοχικών αρχών, στην περίπτωση του ΛΑΟΣ και γενικά της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη οι αναφορές είναι πιο ευθείες και η καταγωγή σχετικά αναγνωρισμένη. Ωστόσο, η Ακροδεξιά χωρίζεται οριζόντια ανάμεσα στην πιο «ήπια», πλατιά και κοινοβουλευτική εκδοχή της και στην πιο σκληρή ή ανοιχτά νεοναζιστική. Γεωγραφικά, μπορούμε να επίσης διακρίνουμε ανάμεσα στην Ακροδεξιά της Δυτικής Ευρώπης και σε εκείνη της Ανατολικής και Βαλκανικής Ευρώπης. Σε αυτές τις εκδοχές πρέπει να προστεθεί η κατά περίπτωση ακροδεξιά μετατόπιση των πιο παραδοσιακών αστικών κομμάτων εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης της σοσιαλδημοκρατίας. Η προεκλογική ρητορική Σαμαρά όπως και η κατασταλτική διαχείριση των αντιστάσεων κατά του Μνημονίου στην Ελλάδα προαναγγέλλουν τέτοιες μετατοπίσεις.
Ιδεολογικές μεταλλάξεις
Τα μη νεοναζιστικά ακροδεξιά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης έχουν κοινό σημείο αναφοράς το νεοφιλελευθερισμό, ενώ έχουν εγκαταλείψει τυπικά το χιτλερικό ή παραδοσιακό ακροδεξιό αντισημιτισμό. Έχουν, απεναντίας, ενσωματώσει στην ιδεολογία τους έναν έντονο φιλο-ισραηλισμό, ως στοιχείο ενός εθνικισμού των «πολιτισμένων» εθνών.
Το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία, οι Αληθινοί Φινλανδοί, οι Σουηδοί Δημοκράτες, το Δανικό Λαϊκό Κόμμα, το πρώην Βλάαμς Μπλοκ στο Βέλγιο, η πρώην Εθνική Συμμαχία στην Ιταλία που ενώθηκε με τον Μπερλουσκόνι, αλλά και το ΛΑΟΣ εδώ, το Κόμμα της Μεγάλης Ρουμανίας, ακόμη και το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα του Ζιρινόφσκι στη Ρωσία.
Στη Δυτική Ευρώπη αυτός ο φιλο-ισραηλισμός συνάδει με τον ευρωατλαντισμό καθώς και με την ισλαμοφοβία και την υπεράσπιση του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» σε διάκριση από τον ωμό φυλετισμό των νεοναζί.
Ακόμη και ο εξτρεμιστής Μπρέιβικ, ο δολοφόνος Νορβηγός, είναι οπαδός του Ισραήλ και απέδωσε το έγκλημά του στην αντιμετώπιση της ισλαμοποίησης της Ευρώπης και την υπεράσπιση του πολιτισμού της. Σύμφωνα με τον ηγέτη του Δανικού Λαϊκού Κόμματος, δεν υφίσταται σύγκρουση πολιτισμών, γιατί «υπάρχει μόνο ένας πολιτισμός και αυτός είναι ο δικός μας». Στο σύνολό τους τέτοια κόμματα απορρίπτουν την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. και πρωτοστάτησαν στις κραυγές για «καμιά βοήθεια» στην Ελλάδα.
Στις πιο ιδιάζουσες περιπτώσεις, το ολλανδικό αντι-ισλαμικό και αντι-μεταναστευτικό Κόμμα της Ελευθερίας του Γκέερτ Βάιλντερς καταγγέλλει το Κοράνι ως φασιστικό, μιλά για τα δικαιώματα των γυναικών που καταπιέζει ο ισλαμισμός, υποστηρίζει το γάμο ομοφυλοφίλων.
Κάτι σαν συγκερασμός του ΛΑΟΣ και της Δράσης του Μάνου αλά ολλανδικά.
Επίσης, οι Αληθινοί Φιλανδοί αποτελούν ακροδεξιά εξαίρεση χωρίς ιδιαίτερα αντι-μεταναστευτικές θέσεις, ίσως γιατί το κρατικό νομικό πλαίσιο στη Φινλανδία είναι ήδη αρκούντως αντι-μεταναστευτικό. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα κόμματα αυτά απευθύνονται κυρίως σε καθυστερημένα, συντηρητικά στρώματα και «νοικοκυραίους», προβάλλουν συνθήματα αντίστοιχα του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», υπερασπίζονται πατροπαράδοτες «εθνικές» αξίες της συντηρητικής Δεξιάς και βέβαια είναι τα κόμματα της Αστυνομίας.
Σχετική με αυτή την κουλτούρα της «χριστιανικής Ευρώπης» είναι μια μικροαστική, κατεργαρέικη πολιτική ηθική, όπως εκδηλώνεται από τις ρεμούλες του γαλλικού Εθνικού Μετώπου εκεί που απέκτησε τοπική εξουσία μέχρι τον υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη του υπόκοσμου εδώ του ΛΑΟΣ και διάφορα άλλα αναντίστοιχα με τις «ονομαστικές» ηθικές αξίες που προβάλλουν.
Τα μη νεοναζιστικά ακροδεξιά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης έχουν κοινό σημείο αναφοράς το νεοφιλελευθερισμό, ενώ έχουν εγκαταλείψει τυπικά το χιτλερικό ή παραδοσιακό ακροδεξιό αντισημιτισμό. Έχουν, απεναντίας, ενσωματώσει στην ιδεολογία τους έναν έντονο φιλο-ισραηλισμό, ως στοιχείο ενός εθνικισμού των «πολιτισμένων» εθνών.
Το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία, οι Αληθινοί Φινλανδοί, οι Σουηδοί Δημοκράτες, το Δανικό Λαϊκό Κόμμα, το πρώην Βλάαμς Μπλοκ στο Βέλγιο, η πρώην Εθνική Συμμαχία στην Ιταλία που ενώθηκε με τον Μπερλουσκόνι, αλλά και το ΛΑΟΣ εδώ, το Κόμμα της Μεγάλης Ρουμανίας, ακόμη και το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα του Ζιρινόφσκι στη Ρωσία.
Στη Δυτική Ευρώπη αυτός ο φιλο-ισραηλισμός συνάδει με τον ευρωατλαντισμό καθώς και με την ισλαμοφοβία και την υπεράσπιση του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» σε διάκριση από τον ωμό φυλετισμό των νεοναζί.
Ακόμη και ο εξτρεμιστής Μπρέιβικ, ο δολοφόνος Νορβηγός, είναι οπαδός του Ισραήλ και απέδωσε το έγκλημά του στην αντιμετώπιση της ισλαμοποίησης της Ευρώπης και την υπεράσπιση του πολιτισμού της. Σύμφωνα με τον ηγέτη του Δανικού Λαϊκού Κόμματος, δεν υφίσταται σύγκρουση πολιτισμών, γιατί «υπάρχει μόνο ένας πολιτισμός και αυτός είναι ο δικός μας». Στο σύνολό τους τέτοια κόμματα απορρίπτουν την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. και πρωτοστάτησαν στις κραυγές για «καμιά βοήθεια» στην Ελλάδα.
Στις πιο ιδιάζουσες περιπτώσεις, το ολλανδικό αντι-ισλαμικό και αντι-μεταναστευτικό Κόμμα της Ελευθερίας του Γκέερτ Βάιλντερς καταγγέλλει το Κοράνι ως φασιστικό, μιλά για τα δικαιώματα των γυναικών που καταπιέζει ο ισλαμισμός, υποστηρίζει το γάμο ομοφυλοφίλων.
Κάτι σαν συγκερασμός του ΛΑΟΣ και της Δράσης του Μάνου αλά ολλανδικά.
Επίσης, οι Αληθινοί Φιλανδοί αποτελούν ακροδεξιά εξαίρεση χωρίς ιδιαίτερα αντι-μεταναστευτικές θέσεις, ίσως γιατί το κρατικό νομικό πλαίσιο στη Φινλανδία είναι ήδη αρκούντως αντι-μεταναστευτικό. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα κόμματα αυτά απευθύνονται κυρίως σε καθυστερημένα, συντηρητικά στρώματα και «νοικοκυραίους», προβάλλουν συνθήματα αντίστοιχα του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», υπερασπίζονται πατροπαράδοτες «εθνικές» αξίες της συντηρητικής Δεξιάς και βέβαια είναι τα κόμματα της Αστυνομίας.
Σχετική με αυτή την κουλτούρα της «χριστιανικής Ευρώπης» είναι μια μικροαστική, κατεργαρέικη πολιτική ηθική, όπως εκδηλώνεται από τις ρεμούλες του γαλλικού Εθνικού Μετώπου εκεί που απέκτησε τοπική εξουσία μέχρι τον υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη του υπόκοσμου εδώ του ΛΑΟΣ και διάφορα άλλα αναντίστοιχα με τις «ονομαστικές» ηθικές αξίες που προβάλλουν.
Μαζικότητα, σχέσεις και… εγκλήματα
Το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο, άλλοτε πιο μαζικό, ισχυρίζεται σήμερα ότι αριθμεί 75.000 μέλη, αποτέλεσε πρότυπο και είχε πρωτοστατήσει στο συντονισμό της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Στην Ιταλία, που διαθέτει ίσως τη μεγαλύτερη γκάμα Ακροδεξιάς, σχεδόν όλα τα νεομουσολινικά μορφώματα έχουν προς το παρόν απορροφηθεί στον μπερλουσκονισμό από την περασμένη δεκαετία. Το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία, μαζί με το Εθνικό Μέτωπο τα δυο σταθερά πιο μεγάλα σε εκλογική δύναμη στην Ευρώπη, έχρισε για χρόνια κυβερνητικός εταίρος. Παρ’ ότι έχει τις πιο καθαρές καταβολές στους Αυστριακούς που προσχώρησαν στο γερμανικό ναζιστικό κόμμα μετά το Άνσλους το 1938, είναι σήμερα από τα πλέον «εξευγενισμένα» και ενσωματωμένα στο σύστημα κόμματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Το πρώην Βλάαμς Μπλοκ και νυν Βλάαμς Μπέλανγκ (Φλαμανδικό Συμφέρον) είναι το πιο ριζωμένο σε εθνικό κίνημα νεοφασιστικό κόμμα, που επιδίωξή του είναι η ένωση της Φλαμανδίας με την Ολλανδία. Είχε στο παρελθόν σχέσεις με ακροδεξιούς Αφρικάνερς (ολλανδόφωνους) υποστηρικτές του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική αλλά και με Γερμανούς νοσταλγούς των ναζί. Είναι το μόνο ακροδεξιό κόμμα στο φάσμα των εθνικών κινημάτων της Ευρώπης σε Σκωτία, Βάσκους, Καταλονία κ.λπ.
Η πρόσφατη αποκάλυψη στη Γερμανία της ναζιστικής ομάδας που είχε δολοφονήσει 8 Τούρκους και έναν Έλληνα μετανάστη ήταν εντελώς τυχαία για την αστυνομία, που δεν είχε μπει καν στον κόπο να ερευνήσει το ενδεχόμενο ναζιστικών κινήτρων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ανάλογες δολοφονίες την τελευταία δεκαετία ξεπερνούν τις 100. Η Γερμανία των δεκάδων χιλιάδων ενεργών νεοναζί, που κατανέμονται σε 4 κυρίως οργανώσεις, είναι η ιδιάζουσα περίπτωση και συμβολίζει το πέρασμα από την Ακροδεξιά της Δυτικής Ευρώπης σε αυτήν της Ανατολικής Ευρώπης. Ο ακραίος αντικομμουνισμός, ο αντισημιτισμός, ο δολοφονικός ρατσισμός ενάντια στους «αλλόφυλους», η ομοφοβία, είναι ορισμένα από τα κοινά στοιχεία με την Ανατολή.
Στην Ανατολή, οι επιθέσεις κυρίως στους Ρομά σε βαλκανικές χώρες, στην Ουγγαρία και τη Σλοβακία, οι επιθέσεις στους μη-Σλάβους από την Υπερκαυκασία και την Κεντρική Ασία σε Ρωσία και Ουκρανία, οι δολοφονίες αριστερών και οι βιντεοσκοπημένες εκτελέσεις «αλλοφύλων», η αποκατάσταση της μνήμης των Ες-Ες που «πάλεψαν» τους Σοβιετικούς και μακέλεψαν Εβραίους και μη στις Βαλτικές χώρες και η αντιμετώπιση των ρωσόφωνων ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας, ο ρατσισμός ενάντια στους «βρωμο-Ούγγρους» στις γύρω τους χώρες, και βέβαια ο θεσμοποιημένος, επίσημος αντικομμουνισμός με τις ευλογίες της Ε.Ε., ορίζουν τα ιδιαίτερα στοιχεία της Ακροδεξιάς, εκεί που είναι γενικά λιγότερο «εξευγενισμένη» από ό,τι στη Δύση και πιο «παραδοσιακή». Η ιδιαίτερη ευαισθησία της Ε.Ε. για τον αντισημιτισμό σαν να ήταν ο υπ’ αριθμόν 1 δείκτης ρατσισμού, όταν αυτοί που δολοφονούνται ή τους ασκείται άγρια βία δεν είναι οι Εβραίοι αλλά χιλιάδες τσιγγάνοι στην Ανατολική Ευρώπη ή μετανάστες εδώ, στη χώρα με το μεγαλύτερο πρόβλημα μεταναστευτικών ροών, απλώς επιβεβαιώνει τα στραβά μάτια και τη έμμεση συνενοχή της Ε.Ε. στο πρόβλημα του νεοφασισμού στην Ευρώπη.
Το Σλοβακικό Εθνικό Κόμμα συμμετέχει στην κυβέρνηση από το 2006, στην Πολωνία λειτουργεί μια πλειάδα ακροδεξιών κομμάτων και οργανώσεων, το άλλοτε ισχυρό Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Σέσελι έχει διασπαστεί και έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του. Στις πρωτεύουσες Ρίγα και Βίλνιους κάθε Μάρτη γιορτάζουν την απελευθέρωση από τη Σοβιετική Ένωση με πορείες όπου συμμετέχουν ένστολοι με τα χρώματα και τα διακριτικά των Βάφεν Ες-Ες, υπό τις μαζικές επευφημίες «Γιούντεν Ράους» (έξω οι Εβραίοι). Για τις πορείες, τις άδειες αιτούνται μέλη των κυβερνητικών κομμάτων.
Στη Λιθουανία, αφού το 2008 απαγορεύτηκαν διά νόμου τα σοβιετικά και ναζιστικά σύμβολα, νέα δικαστική απόφαση το 2010 αποκατέστησε τη σβάστικα, διότι αποτελεί «ιστορική κληρονομιά της χώρας». Αναφερόμενος στα Λετονικά Βάφεν Ες-Ες, ο πρόεδρος της Λετονίας τον περασμένο Μάρτη εξεμάνη κατά εκείνων που «πιστεύουν ότι είναι εγκληματίες πολέμου». Ο ίδιος επιβράβευσε το πρόσφατο δημοψήφισμα που αρνείται να αναγνωρίσει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα τα ρωσικά που μιλά το 27% του πληθυσμού.
Το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο, άλλοτε πιο μαζικό, ισχυρίζεται σήμερα ότι αριθμεί 75.000 μέλη, αποτέλεσε πρότυπο και είχε πρωτοστατήσει στο συντονισμό της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Στην Ιταλία, που διαθέτει ίσως τη μεγαλύτερη γκάμα Ακροδεξιάς, σχεδόν όλα τα νεομουσολινικά μορφώματα έχουν προς το παρόν απορροφηθεί στον μπερλουσκονισμό από την περασμένη δεκαετία. Το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία, μαζί με το Εθνικό Μέτωπο τα δυο σταθερά πιο μεγάλα σε εκλογική δύναμη στην Ευρώπη, έχρισε για χρόνια κυβερνητικός εταίρος. Παρ’ ότι έχει τις πιο καθαρές καταβολές στους Αυστριακούς που προσχώρησαν στο γερμανικό ναζιστικό κόμμα μετά το Άνσλους το 1938, είναι σήμερα από τα πλέον «εξευγενισμένα» και ενσωματωμένα στο σύστημα κόμματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Το πρώην Βλάαμς Μπλοκ και νυν Βλάαμς Μπέλανγκ (Φλαμανδικό Συμφέρον) είναι το πιο ριζωμένο σε εθνικό κίνημα νεοφασιστικό κόμμα, που επιδίωξή του είναι η ένωση της Φλαμανδίας με την Ολλανδία. Είχε στο παρελθόν σχέσεις με ακροδεξιούς Αφρικάνερς (ολλανδόφωνους) υποστηρικτές του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική αλλά και με Γερμανούς νοσταλγούς των ναζί. Είναι το μόνο ακροδεξιό κόμμα στο φάσμα των εθνικών κινημάτων της Ευρώπης σε Σκωτία, Βάσκους, Καταλονία κ.λπ.
Η πρόσφατη αποκάλυψη στη Γερμανία της ναζιστικής ομάδας που είχε δολοφονήσει 8 Τούρκους και έναν Έλληνα μετανάστη ήταν εντελώς τυχαία για την αστυνομία, που δεν είχε μπει καν στον κόπο να ερευνήσει το ενδεχόμενο ναζιστικών κινήτρων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ανάλογες δολοφονίες την τελευταία δεκαετία ξεπερνούν τις 100. Η Γερμανία των δεκάδων χιλιάδων ενεργών νεοναζί, που κατανέμονται σε 4 κυρίως οργανώσεις, είναι η ιδιάζουσα περίπτωση και συμβολίζει το πέρασμα από την Ακροδεξιά της Δυτικής Ευρώπης σε αυτήν της Ανατολικής Ευρώπης. Ο ακραίος αντικομμουνισμός, ο αντισημιτισμός, ο δολοφονικός ρατσισμός ενάντια στους «αλλόφυλους», η ομοφοβία, είναι ορισμένα από τα κοινά στοιχεία με την Ανατολή.
Στην Ανατολή, οι επιθέσεις κυρίως στους Ρομά σε βαλκανικές χώρες, στην Ουγγαρία και τη Σλοβακία, οι επιθέσεις στους μη-Σλάβους από την Υπερκαυκασία και την Κεντρική Ασία σε Ρωσία και Ουκρανία, οι δολοφονίες αριστερών και οι βιντεοσκοπημένες εκτελέσεις «αλλοφύλων», η αποκατάσταση της μνήμης των Ες-Ες που «πάλεψαν» τους Σοβιετικούς και μακέλεψαν Εβραίους και μη στις Βαλτικές χώρες και η αντιμετώπιση των ρωσόφωνων ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας, ο ρατσισμός ενάντια στους «βρωμο-Ούγγρους» στις γύρω τους χώρες, και βέβαια ο θεσμοποιημένος, επίσημος αντικομμουνισμός με τις ευλογίες της Ε.Ε., ορίζουν τα ιδιαίτερα στοιχεία της Ακροδεξιάς, εκεί που είναι γενικά λιγότερο «εξευγενισμένη» από ό,τι στη Δύση και πιο «παραδοσιακή». Η ιδιαίτερη ευαισθησία της Ε.Ε. για τον αντισημιτισμό σαν να ήταν ο υπ’ αριθμόν 1 δείκτης ρατσισμού, όταν αυτοί που δολοφονούνται ή τους ασκείται άγρια βία δεν είναι οι Εβραίοι αλλά χιλιάδες τσιγγάνοι στην Ανατολική Ευρώπη ή μετανάστες εδώ, στη χώρα με το μεγαλύτερο πρόβλημα μεταναστευτικών ροών, απλώς επιβεβαιώνει τα στραβά μάτια και τη έμμεση συνενοχή της Ε.Ε. στο πρόβλημα του νεοφασισμού στην Ευρώπη.
Το Σλοβακικό Εθνικό Κόμμα συμμετέχει στην κυβέρνηση από το 2006, στην Πολωνία λειτουργεί μια πλειάδα ακροδεξιών κομμάτων και οργανώσεων, το άλλοτε ισχυρό Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Σέσελι έχει διασπαστεί και έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του. Στις πρωτεύουσες Ρίγα και Βίλνιους κάθε Μάρτη γιορτάζουν την απελευθέρωση από τη Σοβιετική Ένωση με πορείες όπου συμμετέχουν ένστολοι με τα χρώματα και τα διακριτικά των Βάφεν Ες-Ες, υπό τις μαζικές επευφημίες «Γιούντεν Ράους» (έξω οι Εβραίοι). Για τις πορείες, τις άδειες αιτούνται μέλη των κυβερνητικών κομμάτων.
Στη Λιθουανία, αφού το 2008 απαγορεύτηκαν διά νόμου τα σοβιετικά και ναζιστικά σύμβολα, νέα δικαστική απόφαση το 2010 αποκατέστησε τη σβάστικα, διότι αποτελεί «ιστορική κληρονομιά της χώρας». Αναφερόμενος στα Λετονικά Βάφεν Ες-Ες, ο πρόεδρος της Λετονίας τον περασμένο Μάρτη εξεμάνη κατά εκείνων που «πιστεύουν ότι είναι εγκληματίες πολέμου». Ο ίδιος επιβράβευσε το πρόσφατο δημοψήφισμα που αρνείται να αναγνωρίσει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα τα ρωσικά που μιλά το 27% του πληθυσμού.
Νεοφασιστικές οργανώσεις
Οι μεγαλύτερες ή πιο δραστήριες νεοφασιστικές ή και ανοιχτά νεοναζιστικές οργανώσεις είναι η Ρωσική Εθνική Ενότητα, το Σβόμποντα όπως μετονομάστηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ουκρανίας, το Γιόμπικ στην Ουγγαρία, η Εθνική Ένωση Ατάκα στη Βουλγαρία και οι νεοναζιστικές ομάδες που δρουν υπό τη σκέπη της, και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Ορισμένα από τα κοινά χαρακτηριστικά τους είναι το «η Ουγγαρία ανήκει στους Ούγγρους», «η Ουκρανία στους Ουκρανούς» κ.ο.κ., οι παραστρατιωτικοί σχηματισμοί, η δολοφονική βία στους αλλόφυλους και τους αντιφασίστες, η θεώρηση των μεταναστών, τσιγγάνων, μειονοτικών, Ασιατών κ.λπ. κατά περίπτωση σε υπ’ αριθμόν 1 εθνικό ζήτημα στη χώρα τους, οι εκτεταμένες σχέσεις με τον υπόκοσμο και την αστυνομία, η ανοχή των Αρχών στην πασιφανή εγκληματική τους δράση.
Το Γιόμπικ, Κίνημα για μια Καλύτερη Ουγγαρία, είναι το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στην
Ουγγαρία. Διέθετε τον παραστρατιωτικό σχηματισμό της Ουγγρικής Φρουράς επίσημα μέχρι το 2009 -όταν τέθηκε εκτός νόμου- και άτυπα στη συνέχεια, με στολές του Βελωτού Σταυρού που εξουσίασε την Ουγγαρία μετά την επέμβαση του Χίτλερ το 1944 («εθνική ενδυμασία» κατά το Γιόμπικ όσο είναι εδώ… αρχαιοελληνικός ο ναζιστικός ιταλοφασιστικός χαιρετισμός). Το Γιόμπικ εστιάζει στους «εγκληματίες τσιγγάνους», κατ’ αντιστοιχία με τους εδώ «εγκληματίες λαθρομετανάστες», και είναι υπεύθυνο για δεκάδες φόνους τσιγγάνων. Το Γιόμπικ έχει μεγάλη διεισδυτικότητα στην αστυνομία και το 2009 κέρδισε την ηγεσία της Ανεξάρτητης Συνδικαλιστικής Ένωσης Αστυνομικών με 5.000 μέλη. Τοπικά έχει συνεργαστεί με το κυβερνών σήμερα δεξιό Φιντέζ, βουλευτές του οποίου έχουν παραστεί σε παρελάσεις της Ουγγρικής Φρουράς.
Η Ρωσική Εθνική Ενότητα με πολλές χιλιάδες μέλη έχει στενές σχέσεις με την Αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, επιχειρηματίες, μπράβους, και έχει μερίδιο στις δεκάδες δολοφονίες αλλόφυλων και αριστερών κάθε χρόνο στη χώρα, που είχαν επίσημα φτάσει τις 109 το 2008. Η Ρωσία είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο απόλυτο αριθμό ενεργών νεοναζί στον κόσμο.
Μόνο σε 13 από τις 27 χώρες της ΕΕ δεν υπάρχει ευρωβουλευτής προερχόμενος από την Ακροδεξιά ενώ οι χώρες, όπως η Ιρλανδία, όπου δεν υφίστανται ακροδεξιές οργανώσεις και κόμματα είναι ελάχιστες.
Σχόλια
