Αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής των διαμερισματικών εκλογών ο δεξιο-κεντρώος «γάμος» υπό τον Σαρκοζί
Οι κάλπες του Β΄ γύρου των διαμερισματικών εκλογών στη Γαλλία έκλεισαν την περασμένη Κυριακή, και ήρθαν να επιβεβαιώσουν όσα γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο για τον Α΄ γύρο. Ο δεξιο-κεντρώος κατά περίπτωση «γάμος» υπό τον Σαρκοζί εμφανίζεται αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής των εκλογών. Οι σοσιαλιστές του προέδρου Ολάντ, ή αλλιώς ό,τι αναφέρουν οι Γάλλοι ως «Αριστερά», υπέστη σαφή ήττα, καθώς έχασε τα μισά από τα διαμερίσματα που ήλεγχε ως τώρα. Όσο για το Εθνικό Μέτωπο, ενίσχυσε σημαντικά την εκλογική του δύναμη, και κυρίως τη διείσδυσή του στις συνειδήσεις των Γάλλων πολιτών.
Εσκεμμένη «μεταρρυθμιστική» σύγχυση
Ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έκανε λόγο για εδραίωση της πολιτικής αναταραχής στη χώρα. «Λησμόνησε» βέβαια να κάνει την αυτοκριτική του καθώς, παρά την εκλογική κινητοποίησή του τις τελευταίες εβδομάδες για να ανακόψει τον οδοστρωτήρα Λεπέν, είχε φροντίσει να αποπροσανατολίσει όσο δεν πάει τους πολίτες αναφορικά με τα όρια της πολιτικής στο επίπεδο των διαμερισμάτων. Λίγους μήνες πριν την εκλογική διαδικασία ο ίδιος είχε ανακοινώσει μια ακόμη «μεγάλη μεταρρύθμιση» σε περιφερειακό επίπεδο, με την κατάργηση και τη συγχώνευση διαμερισμάτων και νομαρχιών, γεγονός που ήγειρε θέματα αναφορικά με τη διαχείριση (ή μάλλον, τη σταδιακή εγκατάλειψη) βασικών κοινωνικών πολιτικών που ασκούνταν σε αυτό το επίπεδο. Σ’ αυτές περιλαμβάνονται η κοινωνική βοήθεια στην τρίτη ηλικία, η κοινωνική βοήθεια σε υγειονομικό επίπεδο, η μεταφορά των μαθητών στα σχολεία τους, ο πολιτισμός, οι δημοτικές βιβλιοθήκες (που αποτελούν παράδοση στη Γαλλία) κ.ά. Όταν τα πράγματα περιπλέχθηκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε ουδείς σε επίπεδο κεντρικής πολιτείας ή νομαρχιών ή διαμερισμάτων να μην ξέρει πού πραγματικά φτάνουν οι αρμοδιότητές του, τότε η «μεταρρύθμιση» μαζεύτηκε από τον Βαλς – αλλά το κακό είχε ήδη γίνει.
Αναποτελεσματικές οι παλιές τακτικές της Αριστεράς
Σε πολιτικό επίπεδο, πέραν της εδραίωσης της Λεπέν στην οποία αναφερθήκαμε και στο προηγούμενο φύλλο, κάποια από τα βασικά συμπεράσματα που βγαίνουν από το Β΄ γύρο των εκλογών αφορούν στη γαλλική «Αριστερά» και την (λίγο πιο πραγματική) Αριστερά. Καταρχήν καταδείχθηκε μια ακόμη φορά ότι οι κατά περίπτωση εκλογικές συμμαχίες (όπως τα ανά διαμέρισμα «παντρέματα» με τους Οικολόγους, που άλλοι εξ αυτών τα υπονόμευαν, άλλοι τα υπερ-πρόβαλαν, ή οι κατά περίπτωση συνεργασίες με τους «σοσιαλιστές») δεν βρίσκουν σύμφωνο το λαό. Ακόμη χειρότερα, δεν του δίνουν την αίσθηση ότι υπάρχει μια εναλλακτική λύση απέναντι στον αποπνικτικό… τρικομματισμό που διαμορφώνεται και δεν αφήνει πολύ χώρο για παλιού τύπου τακτικές συμμαχιών. Η δήλωση του Ζαν Λικ Μελανσόν, εκ των ηγετών του Μετώπου της Αριστεράς, που μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έκανε λόγο για «απειλή διάλυσης της χώρας», οδήγησε τους αναλυτές να αναρωτιούνται εάν αναφερόταν στην άνοδο της άκρας δεξιάς ή την πτώση των αριστερών ψηφοδελτίων…
Προσπάθειες υπέρβασης της ενδοαριστερής αντιπαράθεσης
Είναι γνωστό ότι στο εσωτερικό του Μετώπου της Αριστεράς υφίστανται ακόμη οι αντιπαραθέσεις μεταξύ του Γαλλικού Κ.Κ. και άλλων συνιστωσών, όπως το κόμμα του Μελανσόν, που συσπειρώνει όσους προέρχονταν από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Οι αντιπαραθέσεις αυτές εκδηλώθηκαν για πρώτη φορά δημόσια πριν τις δημοτικές εκλογές του περασμένου Μαρτίου, με το Γαλλικό Κ.Κ. να συμμαχεί σε αρκετές περιπτώσεις με τους «σοσιαλιστές», ενώ το κόμμα του Μελανσόν υποστήριζε το οριστικό διαζύγιο μαζί τους και την αυτόνομη κάθοδο του Μετώπου της Αριστεράς. Οι πληγές που άνοιξαν τότε εξακολουθούν να υπονομεύουν την ελκυστικότητα του Μετώπου της Αριστεράς στα μάτια των προοδευτικών Γάλλων ψηφοφόρων, και συμβάλλουν στην αδυναμία του να επανεμφανιστεί ως εναλλακτική προοπτική.
Πάντως η φτωχή εκλογική επίδοση της Αριστεράς (και) στις διαμερισματικές εκλογές φαίνεται να προκαλεί μια ουσιαστική συζήτηση και αναπροσαρμογή στις γραμμές της. Χαρακτηριστικά η Ουμανιτέ, η καθημερινή εφημερίδα του Γαλλικού Κ.Κ., έγραψε ότι «το Μέτωπο της Αριστεράς μπορεί να αναδιοργανωθεί εάν οριοθετήσει σαφώς τις κόκκινες γραμμές του και διαφοροποιηθεί από την καταστροφική πολιτική διαχείριση του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος». Αυτό είναι πράγματι αναγκαίο ώστε η γαλλική Αριστερά να αναδειχθεί σε πραγματική εναλλακτική δύναμη, ικανή να τροποποιήσει τους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς. Διαφορετικά θα περιθωριοποιηθεί κι άλλο, αφήνοντας στον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό του Σαρκοζί το ρόλο του… κυματοθραύστη του Εθνικού Μετώπου – και στην Μαρίν Λεπέν το ρόλο του αντιδραστικού χειραγωγού και εκμεταλλευτή της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Μ.Ε.
