Τoυ Λεωνίδα Σακλαμπάνη
«Αισθάνομαι ντροπή και ανατριχίλα που συμπολίτες μας ασθενείς, που βρίσκονται μάλιστα υπό την προστασία του κράτους, διαβιούν σε συνθήκες που θυμίζουν καταστάσεις Σπιναλόγκας του 19ου αιώνα ή, ακόμα χειρότερα, στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Με αυτή τη συγκλονιστική φράση, πραγματικότητα για τους κρατούμενους στις φυλακές της χώρας, ο Γιάννης Προκόβας, γιατρός στο επάγγελμα, διευθυντής στο ενδοκρινολογικό τμήμα του Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, άρχισε να περιγράφει στη συνέντευξη Τύπου τα όσα συμβαίνουν στα «σωφρονιστικά ιδρύματα».
Εκεί όπου το φετινό καλοκαίρι θυμίζει κάτι από τις εξεγέρσεις του 2007, όταν οι κρατούμενοι με αλυσιδωτές αντιδράσεις, αποχές και απεργίες πείνας προσπάθησαν να διεκδικήσουν το δικαίωμα του σωφρονισμού και της ανθρώπινης διαβίωσης μέσα στις φυλακές.
Ξανάρχισαν οι απεργίες πείνας
Ήδη η αρχή έγινε από τις φυλακές των Τρικάλων, εκεί όπου επί 2 εβδομάδες πάνω από 400 κρατούμενοι απείχαν από το συσσίτιό τους, ενώ από την Τρίτη, σε μια κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους, προχώρησαν σε απεργία πείνας.
Από το συσσίτιό τους απέχουν τις τελευταίες 15 ημέρες και ο κρατούμενοι οροθετικοί, ενώ από την περασμένη Τρίτη στον αγώνα μπήκαν και οι κρατούμενοι με χρόνιες παθήσεις.
Τα αιτήματα παραμένουν ουσιαστικά τα ίδια με τα προηγούμενα χρόνια, αφού οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί μπορεί να αλλάζουν, αλλά οι συνθήκες κράτησης στις «αποθήκες ψυχών» παραμένουν:
-Να εγκρίνονται οι αιτήσεις για άδεια, οι οποίες σε ποσοστό 97% απορρίπτονται.
-Να εγκρίνονται οι υφ’ όρων απολύσεις.
-Να απομακρυνθεί ο κοινωνικός λειτουργός από τη φυλακή των Τρικάλων, ο οποίος, ενώ ο θεσμικός του ρόλος είναι να υπερασπίζεται τους κρατούμενους, έχει «περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο», αυτό της καταστολής.
Σε απεργία πείνας, από τις 15 Ιουλίου, βρίσκεται και ο Νίκος Μαζιώτης με αίτημα να του επιτραπεί να συναντήσει το νεογέννητο παιδί του, συμπαρασύροντας ακόμη 60 κρατούμενους, οι οποίοι με αποχή από το συσσίτιο στέκονται δίπλα στον αγώνα του.
Άθλιες οι συνθήκες κράτησεις των ασθενών
«Οι οροθετικοί κρατούμαστε στο 2ο όροφο, σε μία ειδική πτέρυγα με 5 κελιά δίκλινα, στα οποία συχνά στοιβάζονται μέχρι και 6 κρατούμενοι», ανέφερε ο Άκης, πρώην κρατούμενος, οροθετικός, στη συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι οι ελλείψεις φαρμάκων. Συνήθως τα φάρμακα αρκούν για 15 μέρες το μήνα. Τις υπόλοιπες μέρες είμαστε χωρίς θεραπεία, με αποτέλεσμα να αδυνατεί ο οργανισμός μας. Από το 2004 δημιουργήθηκε ειδικό προαύλιο για τους οροθετικούς, το οποίο ποτέ δεν λειτούργησε ελλείψει προσωπικού. Έτσι προαυλιζόμαστε για μία ώρα το πρωί και άλλη μία το απόγευμα. Η καλύτερη λύση που θα μπορούσε να δοθεί είναι να μεταφερόμασταν στον Ελαιώνα, όπου οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες και θα βοηθήσουν και την κατάσταση της υγείας μας».
Την εμπειρία του και τους λόγους που οι κρατούμενοι βρίσκονται σε απεργία πείνας περιέγραψε και ο πρώην κρατούμενος, Παναγιώτης Γεωργιάδης, μιλώντας για τις μέρες που έζησε στο νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού. Ανατριχιαστικές οι εικόνες: «Το νοσοκομείο αποτελείται από 10 θαλάμους 6 επί 6 μ., όπου κρατούνται 12-14 ασθενείς. Κάθε θάλαμος έχει δύο κομοδίνα, ενώ δεν υπάρχουν καρέκλες ούτε σεντόνια, σαπούνια, χαρτί υγείας. Δεν γίνεται καμία διάκριση ασθενών -πέρα των οροθετικών-, έτσι στον ίδιο θάλαμο κρατούνται φυματικοί, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, ακρωτηριασμένοι. Σε κάθε θάλαμο αντιστοιχεί ένα καρότσι, ώστε να μπορούν να πάνε τουαλέτα οι ακρωτηριασμένοι, ενώ σε κάθε ακτίνα αντιστοιχούν δύο τουαλέτες και ένα μπάνιο. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί δεν εξετάζουν τους κρατούμενους στα κρεβάτια τους, αλλά τους υποχρεώνουν να πάνε εκείνοι στο ιατρείο. Φανταστείτε πώς θα φτάσει μέχρι το ιατρείο κάποιος χωρίς πόδια και χωρίς καρότσι. Ή πώς θα φτάσει κάποιος κατάκοιτος χωρίς φορείο να τον μεταφέρει».
Συγκεκριμένα στις συνθήκες κράτησης του Σίμου Σεϊσίδη αναφέρθηκε ο δικηγόρος του, Κώστας Παπαδάκης: «Στην περίπτωσή του έχει επιβληθεί τυπικά μία στοιχειώδης αντιμετώπιση της αναπηρίας του. Αλληλέγγυοι στον Σ. Σεϊσίδη συγκέντρωσαν χρήματα, ώστε να τοποθετηθεί πρόσθετο μέλος στο ακρωτηριασμένο πόδι του. Ωστόσο, προκύπτουν συνέχεια εμπόδια στα ραντεβού του, τα οποία πρέπει να πραγματοποιούνται στα γραφεία της εταιρίας, επειδή η αντιτρομοκρατική δεν μπορεί να στείλει φρουρούς».
Στο βασανιστήριο να βρίσκεται κρατούμενος το καλοκαίρι στάθηκε από την πλευρά του ο επίσης πρώην κρατούμενος, γνωστός εργατολόγος, Χρήστος Νικολιτσόπουλος: «Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή από τα πυρωμένα μπετά του Ιουλίου και του Αυγούστου. Στο νοσοκομείο και το ψυχιατρείο δεν υπάρχει ούτε ένας ανεμιστήρας. Το καλοκαίρι οι κρατούμενοι ασθενείς, οι οποίοι λόγω των χαπιών αισθάνονται ακόμα χειρότερα τη ζέστη, κάθονται ανάσκελα και προσπαθούν να φανταστούν τη δροσιά. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες αυτοκτονίες σημειώνονται αυτούς τους μήνες».
