Υπερβολές; Καθόλου και το αποδεικνύουν τα μέτρα που έχουν προαγγελθεί για να προστατευτούν οι επίσημοι κατά τις παρελάσεις. 13.000 αστυνομικοί στο πόδι, ανακαλούνται όλες οι άδειες και τα ρεπό, η Αντιτρομοκρατική σε πλήρη ανάπτυξη, προληπτικές προσαγωγές, ειδικά μέτρα για τη διέλευση του κοινού από επίκαιρα σημεία, κλείσιμο σταθμών του μετρό, 6 ειδικά βαλιτσάκια για παρακολουθήσεις της ΕΥΠ. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουν και βατραχάνθρωποι στο σιντριβάνι του Συντάγματος! Η διαταγή είναι σαφής: ό,τι και να γίνει οι παρελάσεις θα πραγματοποιηθούν και οι επίσημοι θα παραστούν σε αυτές. Δεν γνωρίζουμε, όμως, γιατί έχει εκπονηθεί και ειδικό σχέδιο διαφυγής των επισήμων από το χώρο των παρελάσεων. Μάλλον το κράτος φοβάται.
Αλλά γιατί φοβάται; Μήπως δεν έχει τόση δύναμη; Δεν έχει τόσους μηχανισμούς; Παρ’ ότι διαθέτει ένα ολοένα και πιο αναπτυσσόμενο κατασταλτικό μηχανισμό, του λείπει η συγκατάθεση, η συναίνεση, έχει απογυμνωθεί από την ηγεμονία που διέθετε.
Οι διαταγές και τα διατάγματα, όμως, δεν μπορούν να ανακόψουν τον κόσμο που θα βρει τρόπους να εκφράσει τα αντικατοχικά του συναισθήματα. Όσα μέτρα και να πάρουν, τελικά θα εισπράξουν την οργή του κόσμου. Γιατί το μυαλό τους αδυνατεί να υπολογίσει τη λαϊκή ευρηματικότητα, τη φαντασία, την αυτενέργεια. Για παράδειγμα, όσες νουθεσίες και να κάνουν, είναι σίγουροι ότι τα γυμνάσια και τα λύκεια δεν θα στρέψουν άλλου το κεφάλι, ότι δεν θα υπάρξουν τα μαύρα περιβραχιόνια και το… παράσημο της ανοικτής παλάμης;
Πώς και γιατί θα χαθεί η ρεβάνς
Ο αστικός κόσμος και οι τροϊκανοί κυβερνήτες του εκτιμούν πως τώρα είναι η καταλληλότερη ώρα για να πάρουν μια ρεβάνς από το μαζικό λαϊκό κίνημα. Τώρα υπάρχει σχετική ύφεση στους κεντρικούς αγώνες (κοντεύουν δύο μήνες χωρίς κεντρική κινητοποίηση), τα γκάλοπ μπορούν να διαμορφώσουν μια κοινή γνώμη, οι ευρωκράτες αφεντάδες δίνουν το πράσινο φως για τις εκλογές.
Άλλωστε, τον Ιούνιο θα χρειαστούν κι άλλα μέτρα που όλοι γνωρίζουν ότι θα είναι εξίσου σκληρά έως ισοπεδωτικά. Η αντιαριστερή υστερία όλων των αστικών κομμάτων στηρίζεται στο φόβο μήπως προσανατολιστεί -όχι απλά εκλογικά- το εκλογικό σώμα προς το δρόμο του αγώνα.
Η ρεβάνς, βεβαίως, δεν αφορά την οικοδόμηση μιας νέας συναίνεσης, ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου -έστω χαμηλότερων προσδοκιών- ούτε αφορά το ξεπέρασμα μιας βαθιάς κρίσης εκπροσώπησης. Αφορά, κυρίως, την κάμψη του αγωνιστικού φρονήματος, το σπάσιμο κάθε ελπίδας για χειραφέτηση με βάση την κοινωνική αλληλεγγύη, την εγκαθίδρυση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης. Η με κάθε όρο εξαφάνιση του μαζικού λαϊκού κινήματος που εμφανίστηκε τα δύο τελευταία χρόνια και σημάδεψε τις εξελίξεις, ο διάχυτος λαϊκός ριζοσπαστισμός βρίσκονται στο ειδικό στόχαστρο της ρεβάνς. Εξού και τα ειδικά μέτρα για τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου. Ένα καθεστώς που θα είχε τη λαϊκή συναίνεση, που θα στηρίζονταν σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο, που δεν θα διαπερνιόνταν από μια τέτοια κρίση εκπροσώπησης, δεν θα είχε ανάγκη την κινητοποίηση ολόκληρου του κατασταλτικού μηχανισμού για να εμποδίσει λαϊκές διαμαρτυρίες την ημέρα αυτή. Ούτε το κατοχικό καθεστώς την περίοδο 1941-1944 δεν μπόρεσε αν αποτρέψει τις λαϊκές αντιδράσεις.
Τι ουσιαστικό ξεχνάνε όσοι ονειρεύονται το σπάσιμο του λαϊκού κινήματος; Δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τη βαθιά οργή, τις διεργασίες που γίνονται στις συνειδήσεις, την έκταση του φαινομένου και το βάθος του. Δεν υπάρχει γωνιά σε όλη την επικράτεια που να μην υπάρχουν μικρές ή μεγάλες εστίες αντίστασης, προβληματισμού, εστίες διεργασιών και νέων πρακτικών για μικρά και μεγάλα ζητήματα.
Αυτήν την πραγματικότητα δεν πρόκειται να την κάμψουν, ούτε τα έκτακτα κατασταλτικά μέτρα, ούτε οι εκλογές, ούτε τα παχιά λόγια για σωτηρία της Ελλάδας από τους ευρωκράτες.
