Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Μ’ αρέσει, πάντως, που ο υφυπουργός Αθλητισμού, ο Σταύρος Κοντονής, στη διάρκεια της πρόσφατης κόντρας επί του αθλητικού νομοσχεδίου για τη βία στα γήπεδα, αναρωτιόταν κατά τα μέσα Απριλίου: Μα καλά, γιατί αντιδρούν οι διεθνείς ομοσπονδίες ποδοσφαίρου; Δεν θέλουν να καταπολεμηθεί το καθεστώς σήψης και διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο;
Ε, λοιπόν, όχι. Γιατί να θέλουν; Η σήψη και η διαφθορά είναι σάρκα από τη σάρκα τέτοιων διεθνών ομοσπονδιών. Αν δεν επιτρέψουν (ή δεν επιβάλουν κιόλας) την απελευθέρωση της «τοπικής» διαφθοράς στα παραρτήματα, πώς θα δικαιολογηθεί η «υπερεθνική» διαφθορά; Αν δεν προστατευθεί η «τοπική» σήψη, πώς θα μείνει ανενόχλητο το «σύστημα FIFA» να τάζει ανάθεση διοργανώσεων, να αναθέτει διοργανώσεις, να παραχωρεί τηλεοπτικά δικαιώματα και να λαμβάνει κάτω από το τραπέζι αντίτιμο εκατομμυρίων; Πώς θα τραφεί ένα παγκόσμιο αθλητικό σύστημα που διαπλέκει στελέχη διεθνών αθλητικών ομοσπονδιών, λομπίστες, εθνικές αθλητικές ομοσπονδίες, πολυεθνικές εταιρίες-χορηγούς, κυβερνήσεις κ.ά.;
Προχθές, Τετάρτη, έγινε γνωστή η σύλληψη υψηλόβαθμων στελεχών της FIFA, για κατηγορίες που αφορούσαν από δωροδοκίες μέχρι ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι «επιτέλους έσπασε το απόστημα». Θα ήταν όμως και μεγάλη αφέλεια. Στη FIFA, επειδή «είναι πολλά τα λεφτά», όπως και τα συμφέροντα, υπάρχει το εύφορο έδαφος για να ευδοκιμήσουν ανταγωνιστικές κλίκες που θα «καρφώσουν» η μια την άλλη όταν δοθεί η καλή ευκαιρία ή εντολή. Η αφέλεια είναι να πιστεύει κανείς ότι οι κλίκες θα επιτρέψουν την κατάρρευση του συστήματος. Η FIFA και αυτού του είδους οι οργανώσεις δεν είναι δομημένες σαν αλυσίδα. Αντιθέτως, είναι σαν χταπόδια. Και ο λόγος είναι ακριβώς να μειωθεί το συστημικό ρίσκο: το να σπάσει ένας αδύναμος κρίκος θα είναι καταστροφικό – το να χαθεί όμως ένα πλοκάμι του χταποδιού, ε, δεν είναι και μεγάλη συμφορά… Μαφιόζικο, ε; Ναι, αλλά έτσι δουλεύει το σύστημα: αυτοπροστατεύεται για να προστατέψει ένα παγκόσμιο προϊόν που έχει τις διεθνικές αλλά και τις κατά τόπους μάρκες του. Μιλάμε για μια αξία πολλών δισεκατομμυρίων που τρέχουν κάθε χρόνο μαζί με τη «στρογγυλή θεά», που γύρω της συρρέουν χορηγοί, τζόγος, ιδιωτικοί στρατοί, μέσα ενημέρωσης, κατασκευαστικοί όμιλοι, εταιρίες φαρμακευτικών σκευασμάτων κ.λπ. Το πλήθος αυτών των δισεκατομμυρίων καλείται να διαχειρίζεται η εκάστοτε ηγεσία των διεθνών ομοσπονδιών αθλητισμού: υποστηρίζοντας κυβερνήσεις και ομίλους με την ανάθεση παγκόσμιων διοργανώσεων, ταΐζοντας με τη σειρά όσους πρέπει να ταϊστούν για να μένει καλολαδωμένος και λειτουργικός ο μηχανισμός, και φροντίζοντας πάντα να συντηρεί το κλίμα της φαντασμαγορίας που θα κάνει ελκυστικό το προϊόν… Α, και φροντίζοντας να έχει εναλλακτικές όταν σε κάποια συγκυρία σπάσει η ομερτά…
