Δεν ξέρω πόσοι από τη «σειρά» μου, του 1969 ή εκεί γύρω θυμούνται ότι μας αναθρέψανε με σκοπό να γίνουμε καλοί άνθρωποι, κάνοντας δηλαδή «καλές πράξεις», πώς αλλιώς;
Γονείς και δάσκαλοι, με κάθε ευκαιρία, επαναλάμβαναν αυτή την προτροπή ώστε να μας «γίνει βίωμα», άλλη μία στερεότυπη παιδαγωγική επωδός της εποχής. Και ποια καλύτερη ευκαιρία για να εκδηλώσει κάποιος την καλλιεργημένη τάση του στην αγαθοεργία από τους εράνους; Ξεθάβει σήμερα ο τυμβωρύχος: Καμπάνια από τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα, αργότερα κι από τις ασπρόμαυρες -ακόμη- οθόνες της τηλεόρασης, κουδούνι στο διαμέρισμα, «είμαστε από τον έρανο του Ερυθρού Σταυρού», δύο κυρίες ντυμένες με την κλασική στολή των αδελφών νοσοκόμων, άνοιγες, έδινες κάτι στο κουτί που βαστούσαν. Ήταν θεσμός, μια φορά το χρόνο. Κι ήταν η εποχή που η Ελλάδα απολάμβανε τους καρπούς της εικοσαετούς… ανάπτυξης που θεμελίωσε πάνω στο διχαστικό αντικομμουνισμό, τη σαρωτική μετανάστευση και το ξερίζωμα της αγροτιάς ο «πρώτος» Καραμανλισμός της δεκαετίας του ’50. Αυτή η Ελλάδα άρχιζε να αισθάνεται πως μπορούσε να της περισσεύει το κάτι τις για τους «άλλους». Ποιους άλλους; Γίνονταν οικείες οι εικόνες από τα ρεπορτάζ για τον Τρίτο Κόσμο και κυρίως την Υποσαχάρια Αφρική που μαστίζονταν από τον υποσιτισμό. Η Unicef που ιδρύθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εστιάζοντας στην παιδική φτώχεια και τον αναλφαβητισμό, μπήκε στη ζωή μας με τις κάρτες της σε γιορτές και σχολικά είδη κατά την έναρξη του εκπαιδευτικού έτους, όπου οι μορφές των μαύρων παιδικών προσώπων κυριαρχούσαν.
Την περασμένη βδομάδα το παράρτημα της Unicef στην Ελλάδα διοργάνωσε τον καθιερωμένο Ραδιομαραθώνιο Αλληλεγγύης. Μόνο που δεν επρόκειτο ούτε για τους καταδικασμένους στις μαύρες τρύπες του πλανήτη, ούτε για τα θύματα των αποκαλούμενων «φυσικών καταστροφών», που συσσωρεύει ο κλιματικός εφιάλτης. Οι «άλλοι» ήμασταν εμείς οι ίδιοι, ο στόχος αφορούσε τον εμβολιασμό των παιδιών στην Ελλάδα. Η έρευνα που η ανθρωπιστική οργάνωση πραγματοποίησε με το Πανεπιστήμιο Αθηνών αποκάλυψε πως εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στη χώρα μας στερούνται τα στοιχειωδέστερα και ανάμεσα σε αυτά τον βασικό εμβολιασμό. Ό,τι δηλαδή οι υγειονομικές Αρχές έχουν στοιχειοθετήσει ως «υποχρεωτικό». Είναι η επίσημη κρατική ορολογία, όμως, αυτή η πολιτική δεν έχει οσμή γενοκτονίας, μη λαϊκίζουμε και μην κινδυνολογούμε. Κι αυτά τα παιδιά δεν είναι τα δικά μας παιδιά, είναι των… άλλων.
Ο τυμβωρύχος δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο θα κλείσει το σημείωμα, με την ευχή που ο εθνικός κονφερανσιέ της δεκαετίας του ’70 Άλκης Στέας συνήθιζε να αποχαιρετά το κοινό του: «Ευτυχείτε»!
Θητεία Τυμβωρύχου
Εκτελεί η «σειρά» του ’69
