Περίπου ένα μήνα πριν τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, το εγχώριο προεκλογικό σκηνικό που διαμορφώνεται, λέει πολλά για το τι έχουν στο μυαλό τους οι πολιτικές «ελίτ» αλλά και οι ευρύτεροι πόλοι εξουσίας της χώρας μας. Για το τι τους ανησυχεί, για τους τρόπους που πολιτεύονται, για το πως ιεραρχούν τις προτεραιότητές τους. Γύρω από ένα πολιτικό προσωπικό προθύμων συναρθρώνονται και εξυπηρετούνται διαπλεκόμενα οικονομικά, ολιγαρχικά συμφέροντα με όλες τις εσωτερικές τους ομαδοποιήσεις αλλά και τις συγκρουσιακές αντιθέσεις τους και επιπλέον μια δικαστική εξουσία που έχει ξεπεράσει κάθε όριο σχετικά με το πως μέσα σ’ ένα ατελείωτο αλισβερίσι αλληλοϋποστήριξης με τον εκτελεστικό βραχίονα της πολιτικής εξουσίας εξυπηρετεί, συγκαλύπτει και ξεπλένει κάθε άθλια επιδίωξη των ισχυρών. Αν επρόκειτο να συνοψίσουμε το τι επικρατεί σε μια φράση θα έπρεπε να πούμε χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής ότι όλοι αυτοί πολιτεύονται αναλώνοντας και ακυρώνοντας χωρίς αναστολές τις δυνατότητες της χώρας, αδυνατίζοντας και υποθηκεύοντας τις προοπτικές της, την ίδια την ύπαρξή της.
Ευρωεκλογές με συσκότιση των προβλημάτων της Ευρώπης
Οι ευρωεκλογές έρχονται σε μια περίοδο μεγάλων κλονισμών όλου του ευρωπαϊκού χώρου, μέσα σ’ ένα πλαίσιο μεγάλης διεθνούς αστάθειας, και επαπειλούμενης οξύτατης παγκόσμιας κρίσης – οικονομικής αλλά και πολεμικών συγκρούσεων της Δύσης με Κίνα και Ρωσία. Ειδικά σε περίοδο ευρωεκλογών θα έπρεπε οι προοπτικές της Ευρώπης, οι κρίσιμες διαστάσεις της σχέσης Ελλάδα-Ευρώπη να βρίσκονται στο επίκεντρο των πολιτικών προβληματισμών. Πολύ περισσότερο όταν το τελευταίο διάστημα ενισχύεται επικίνδυνα η τάση κλιμάκωσης και επέκτασης του πολέμου, των δύο πολέμων, σε Ουκρανία και Μ. Ανατολή που οδηγούν σε οριακές καταστάσεις – και σε στρατιωτικοποίηση της οικονομίας. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες που θα απαιτούσαν άλλης ποιότητας επίγνωση, προετοιμασία της κοινωνίας και εγρήγορσή της, το εγχώριο πολιτικό σύστημα –όλες του οι πτέρυγες, η κάθε μια στο ρόλο της– συστηματικά αποκοιμίζουν και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Η συζήτηση εξαντλείται αποκλειστικά στο τοπικό επίπεδο, με όρους «θεάματος» και με την πιο παραπλανητική βραχυπρόθεσμη οπτική τη στιγμή που οι μεσομακροπρόθεσμοι δείκτες προειδοποιούν για μεγάλες αναστατώσεις σε όλα τα επίπεδα. Για αναδασμούς σε Ανατολή Μεσόγειο και Βαλκάνια (Κόσοβο, Βοσνία) και για ένα πολλαπλά αβέβαιο, ρευστοποιούμενο διεθνές οικονομικό τοπίο. Τα προειδοποιητικά μηνύματα για κρίση του δολαρίου και για ένταση του οικονομικού πολέμου ΗΠΑ-Κίνας είναι μόνο μερικά από αυτά.
Βεβαίως, η κυβέρνηση έχει υπερθεματίσει όλες τις επιλογές πολέμου της Δυτικής «σωστής πλευράς της ιστορίας». Τόσο σε Ευρώπη όσο και σε Μ. Ανατολή ως «στρατηγικό βάθος του Ισραήλ». Σ’ αυτό την έχει ακολουθήσει παρ’ όλες τις μέχρι αηδίας προσχηματικές ρητορικές «διαφοροποιήσεις» της, σύμπασα η συστημική (συμπολιτευόμενη) αντιπολίτευση – τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και τα θραύσματά του όσο και το ΠΑΣΟΚ. Η στάση όλων αυτών στο ευρωκοινοβούλιο, όλα όσα έχουν υποστηρίξει ασμένως (ανάμεσά τους και την άρση του βέτο!) είναι εξόχως αποκαλυπτική. Όλο το πολιτικό προσωπικό ενσυνείδητα συσκοτίζει το ότι οι εκτυλισσόμενοι σχεδιασμοί για «ενιαία» στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης οδηγούν πλέον ευθέως σε βραχυκύκλωση τη δυνατότητα άμυνας της Ελλάδας απέναντι στην τουρκική απειλή. Τα μηνύματα έρχονται επιταχυνόμενα από πολλές πλευρές. Από τη μια, με τις αυξανόμενες και προκλητικότατες ευρωατλαντικές πιέσεις για χορήγηση κρίσιμων οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία. Από τα πλεονάσματα που διαθέτουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, σύμφωνα με τα όσα δεν παύει να επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία αναίσχυντα ο Μητσοτάκης! Από την άλλη, με τη αποθράσυνση του Αλβανού πρωθυπουργού Ράμα (και τώρα απ’ ό,τι φαίνεται και της νέας ηγεσίας των Σκοπίων) που αξιοποιούν τόσο τα ευρωενωσιακά άγχη για ενιαίες ΝΑΤΟικές στρατοπεδεύσεις στα Δυτικά Βαλκάνια απέναντι στη Σερβία, όσο και την απόλυτη, «μέχρι τελικής πτώσεως» υποτέλεια των ελληνικών ελίτ στα ευρωατλαντικά κελεύσματα.
Τα συστημικά κόμματα πολιτεύονται αναλώνοντας και ακυρώνοντας χωρίς αναστολές τις δυνατότητες της χώρας, αδυνατίζοντας και υποθηκεύοντας τις προοπτικές της, την ίδια την ύπαρξή της
Χειρισμοί του πολιτικού συστήματος και παίγνια με τα κοινωνικά προβλήματα
Σε πολλαπλά επίπεδα, με κυνισμό και με διακηρύξεις άνευ οποιουδήποτε αντικρίσματος. Πρώτα απ’ όλα από κυβερνητικής πλευράς μεταδίδεται για άλλη μια φορά το απατηλό αφήγημα της «σταθερότητας»(!) και της «ισχυροποιούμενης Ελλάδας»(!). Σαν να βλέπουμε ένα ριμέικ των σημιτικών διακηρύξεων 6-7 χρόνια πριν από τα μνημόνια. Με πολύ πιο υπονομευμένους όρους και επισείοντας το «μην αντιδράτε, υπάρχουν και χειρότερα». Η ακρίβεια βέβαια υπονομεύει οποιαδήποτε απόπειρα εξωραϊσμού αλλά η πολιτική συζήτηση εγκλωβίζεται στους στερεοτυπικά πλαστούς όρους αντιπαράθεσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Το πόσο ζυγίζουν τα όσα κάλπικα λέγονται ένθεν κακείθεν, καθορίζεται από την πλήρη από κοινού στήριξη και οικοδόμηση των πυλώνων του «νέου καθεστώτος» απ’ όλες τις συστημικές δυνάμεις.
Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο πολλαπλασιάζονται τα σημάδια σήψης του δημόσιου βίου και εγκαθίδρυσης απίστευτων καθεστωτικών πρακτικών ανομίας, συγκάλυψης και σύμφυσης με το σκληρό οργανωμένο έγκλημα. Αυτό γεννά οργή μέσα στον κόσμο. Η αποσάθρωση της κοινωνίας και η διόγκωση της βίας και των αντικοινωνικών συμπεριφορών είναι η άλλη όψη της πορείας παρακμής που βιώνει η χώρα. Αυτή η κατάσταση γεννά φόβο και ανασφάλεια. Η κυβέρνηση παίζει ασύστολα με τη γενικευμένη αίσθηση ανασφάλειας και με τα ανακλαστικά που αυτή ενεργοποιεί μέσα σε υπολογίσιμα κοινωνικά στρώματα. Και παράλληλα παίζει το χαρτί της «πάλης απέναντι στον λαϊκισμό» προκειμένου να περιχαρακώσει τη διευρυνόμενη κοινωνική οργή και τις τάσεις απαξίωσης των «θεσμών» – κυρίως του πολιτικού κόσμου, της δικαιοσύνης και του Τύπου. Όλη η συστημική αντιπολίτευση παρέχει στήριξη όντας οργανικά συστρατευμένη στο ίδιο «αντιλαϊκιστικό» μέτωπο.
Πριν κλείσουμε αυτό το σημείωμα αξίζει να προσθέσουμε δύο πλευρές που αναμένεται να χρωματίσουν τις μετεκλογικές εξελίξεις. Πρώτον γίνεται ορατή μια κόπωση των εναλλακτικών που μπορεί να δώσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Μπροστά σ’ αυτό, συστημικά κέντρα δείχνουν να παίζουν το χαρτί «ομογένεια» – την ελληνοαμερικανική κυρίως, κι’ αυτό προωθεί τα ήθη μιας αμερικανοποίησης της πολιτικής ζωής που μεταξύ άλλων εμφανίζονται και στους πρωτοφανείς τρόπους της παρέας Κασσελάκη. Δεύτερο αλλά σοβαρότερο, η οργή ευρύτατων στρωμάτων περισσεύει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Η για την ώρα μεγάλη αδυναμία πολιτικής έκφρασης αυτών των διαθέσεων κάνει το τοπίο πολύ αβέβαιο αν και απ’ ότι φαίνεται οι ευρωεκλογές θα ταρακουνήσουν πολιτικούς συσχετισμούς και πιθανώς θα υπονομεύσουν τις τρέχουσες «λύσεις εξουσίας». Ο δρόμος φαίνεται μακρύς και με πολλές στροφές, τα μηνύματα μιας κοινωνικής καταιγίδας που πλησιάζει πάντως γίνονται όλο και πιο αισθητά και δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Τα έχει όλα ο μπαξές
Βεβαίως ο εγχώριος μπαξές διαθέτει «τα πάντα όλα». Μέχρι και τις καθώς πρέπει (και εντελώς εντός «συμμαχικών» προδιαγραφών) κενές περιεχομένου δηλώσεις, απ’ «όλο τον καλό κόσμο», έκφρασης «ανησυχίας» προς εσωτερική κατανάλωση, για την σφαγή που προωθεί το Ισραήλ στη Ράφα,. Συμπεριλαμβανομένου του Γιεραπετρίτη (!), του Κασσελάκη της «ιερής συμμαχίας του ΝΑΤΟ» (!) και των ανάλογων όλο και πιο ξεψυχισμένων φωνών από πλευράς ΠΑΣΟΚ. Για να μην κάνουμε λόγο για εκείνους τους άλλους «ευαίσθητους» ευρωπαϊστές της «Νέας Αριστεράς».
