Έντονη είναι τις μέρες αυτές η δραστηριότητα του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, κ. Μηταράκη. Πέρα από την πάση θυσία προσπάθεια, με το καρότο και με το μαστίγιο, επιβολής των νέων δομών – μεταναστευτικών πόλεων, στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ο κ. Μηταράκης, παρουσιάζει «έργο» και στις διακρατικές συμφωνίες. Σε επίσκεψή του στο Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τους εκεί αρμόδιους υπουργούς «θέτοντας τις βάσεις για μονιμότερη συνεργασία σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής», όπως δήλωσε. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της ελληνικής πλευράς σκοπός των συνομιλιών ήταν η ενθάρρυνση των νόμιμων οδών μετανάστευσης, με σκοπό την καταπολέμηση των δικτύων παράνομης μετανάστευσης, την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας με εργατικά χέρια σύμφωνα με τις ανάγκες του παραγωγικού τομέα και η εγκαθίδρυση ενός μηχανισμού απελάσεων σε όσους εκπίπτουν του δικαιώματος προσωρινής άδειας παραμονής.
Η πλευρά του Πακιστάν γίνεται λίγο πιο συγκεκριμένη μιλώντας για προγράμματα πενταετους παραμονής (9 μήνες τον χρόνο εργασία στην Ελλάδα και υποχρέωση τρίμηνης επιστροφής στο Πακιστάν) που στόχο έχουν να νομιμοποιήσουν αρκετές χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα, με παράπλευρα οικονομικά κέρδη από την απευθείας αεροπορική διασύνδεση και την ανάπτυξη του τουρισμού όπως τονίζουν. Ενώ ο Έλληνας υπουργός, σε διευκρινιστικές δηλώσεις του επιμένει στο μεταβατικό χαρακτήρα των συμφωνιών αυτών και τη δυνατότητα που δίνουν στη χώρα μας μέσω του μηχανισμού επαναπροωθήσεων που προβλέπουν – μηχανισμό που όπως έχουν δείξει και άλλες συμφωνίες (βλ συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας) μένει κενό γράμμα όταν φτάνει η ώρα να εφαρμοστεί.
Η κυβέρνηση επιμένοντας στο δόγμα η οικονομία πρώτα, θεωρεί συμφωνίες όπως τις παραπάνω διπλά συμφέρουσες όχι μόνο για τη μεταναστευτική πολιτική αλλά και για τις ανάγκες της οικονομικής ανάκαμψης. Μιλάνε για την ανάγκη εργατικού δυναμικού στην αγροτική παραγωγή, τον τουρισμό ή τις κατασκευές. Η ενθάρρυνση της μετανάστευσης για τον λόγο αυτό είναι κοινή ευρωπαϊκή πολιτική άλλωστε, όπως αναφέρουν οι κυβερνητικοί. Αποσιωπούν βέβαια το χάσμα που χωρίζει τη χώρα μας από την Γερμανία (η κυβέρνηση της οποίας παρεμπιπτόντως χρηματοδοτεί αδρά τη μόνιμη εγκατάσταση μεταναστών στην Ελλάδα, τόσο στα νέα ΚΥΤ όσο και μέσω οικιστικών προγραμμάτων) λόγου χάρη, τόσο στα ποσοστά ανεργίας όσο και στο ξήλωμα των παραγωγικών δραστηριοτήτων. Αποσιωπούν ότι αυτό που μένει είναι η εκμετάλλευση φθηνών εργατικών χεριών, σε υψηλής έντασης εργασίες (βλ. φραουλοχώραφα ή ξενοδοχεία – εργασιακές γαλέρες), που φέρνουν βέβαια κέρδη για κάποιους εργοδότες, όμως δυσχεραίνουν το εργασιακό περιβάλλον για ντόπιους και μετανάστες, και υπονομεύουν μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝ και κάτι ακόμη που σχετίζεται με την ευρωπαϊκή εμπειρία. Και αναφερόμαστε προφανώς στην κοινωνική συνοχή, που τη βλέπουμε ολοένα και περισσότερο να τινάζεται στον αέρα στις μητροπόλεις της Ευρώπης (βλ. Παρίσι, Βρυξέλλες κ.α.). Ξεχνούν ότι η χώρα μας γειτνιάζει με μια χώρα που έχει μετατρέψει σε εθνική στρατηγική την εργαλειοποίηση μουσουλμανικών πληθυσμών για το γκριζάρισμα περιοχών και τη δημιουργία υβριδικών απειλών. Χωρίς ουσιαστική στρατηγική αντιμετώπισης αυτού του κινδύνου, το άνοιγμα διαύλων «νόμιμης» μετανάστευσης, μετατρέπεται από εργαλείο ελέγχου των μεταναστευτικών ροών σε φάρο προσέλκυσης πολλαπλάσιων μεταναστευτικών ρευμάτων μέσω των διόδων της «παράνομης» μετανάστευσης και των δουλεμπορικών δικτύων. Αυτή η πλευρά πρέπει να ανησυχεί διπλά, αν λάβουμε υπ’ όψιν τη στενή σχέση των δύο συγκεκριμένων χωρών με την Τουρκία, και τον έλεγχο που δύναται να ασκήσει η δεύτερη, στις αντίστοιχες κοινότητες στη χώρα μας μέσο ενός πολυπλόκαμου δικτύου ΜΚΟ, υπηρεσιών, θρησκευτικών ομάδων κ.ά., που γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να ελεγχθεί, ενώ οι ολοένα και πιο συχνές «αυθόρμητες», εκδηλώσεις της πακιστανικής κοινότητας (στενά ελεγχόμενης από την κυβέρνηση του Πακιστάν) στο κέντρο της Αθήνας, θα έπρεπε να έχουν χτυπήσει καμπανάκια για τους κυβερνώντες.
Η κυβέρνηση και ο υπουργός επιμένουν στις δηλώσεις τους: Στον στόχο ελέγχου και μείωσης της «παράνομης» μετανάστευσης. Τι γίνεται όμως όταν οι πράξεις διαρκώς αναιρούν τα λόγια; Τι γίνεται όταν αντί να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας οι κυβερνώντες, εφαρμόζουν πιστά όσα επιβάλουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και μια κάστα ντόπιων διαπλεκόμενων εργολάβων που έχει μετατρέψει σε μεγάλη ιδέα το ξεκοκάλισμα κονδυλίων της Ε.Ε.; Τότε η οργή σκάει και η κοινωνία κάνει ότι μπορεί για να μπλοκάρει τους σχεδιασμούς. Όπως συμβαίνει στα νησιά του Αιγαίου, με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό των κατοίκων της Λέσβου, που με μαζικές διαμαρτυρίες απαίτησαν να φύγουν από τη χωροθετημένη για να μετατραπεί σε νέο hot-spot περιοχή Βάστρια, τα μηχανήματα της αναδόχου εταιρίας ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ. Όπως είχαν πράξει νωρίτερα και οι κάτοικοι του Έβρου ενάντια στην επέκταση του ΚΥΤ Φυλακίου στα σύνορα, ή της Χίου μπλοκάροντας στην προβλήτα του λιμανιού την αποβίβαση των μηχανημάτων του ίδιου εργολάβου. Τώρα η μόνη απάντηση των κυβερνόντων στις τοπικές κοινωνίες είναι προσαγωγές, μηνύσεις και συλλήψεις που στόχο έχουν τον εκφοβισμό και την επιβολή τετελεσμένων.
