Καταδικάζετε τη βία ναι ή όχι; Πάρτε τώρα θέση, χωρίς μισόλογα και περιστροφές: την αποκηρύσσετε ναι ή όχι;
Με αυτό το εκβιαστικό δίλημμα η κυβέρνηση του ΠAΣΟΚ συνεπικουρούμενη από τα πάντα πρόθυμα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης εκβιάζει πρόσωπα και πολιτικά σχήματα, ζητώντας τους να προχωρήσουν άμεσα σε δήλωση μετανοίας για κάτι που δεν σκέφθηκαν, δεν είπαν, ούτε έκαναν. Πρόκειται για μια καλοστημένη εκστρατεία και μια φοβερή παγίδα συνάμα. Παγίδα, που δυστυχώς, ένιοι εκπρόσωποι της καθ’ ημάς -ανυπότακτης στα λόγια- Αριστεράς, είτε δεν θέλουν να την αντιληφθούν, είτε δεν μπορούν. Θα έπρεπε όμως. Διότι και μόνο το γεγονός ότι η Αριστερά μπαίνει εθελοντικά σ’ ένα στημένο «παιχνίδι» διαλόγου που την τοποθετεί σε θέση απολογούμενου, είναι αρκετό να την παροπλίσει κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Είναι υπονόμευση του ίδιου της του εαυτού, των ιδεών της κατά προέκταση όταν δεν μπορεί να υπερασπιστεί αλλά και να συμπορευθεί με τις διαθέσεις δύο και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων που κατέκλυσαν δρόμους και πλατείες, ζητώντας από τους πρωτεργάτες της συμφοράς της χώρας να ξεκουμπιστούν μια ώρα γρηγορότερα. Είναι, όμως, και υπονόμευση του αγώνα του διαμαρτυρόμενου πλήθους, όταν αποστασιοποιείται ή συναινεί στην εύκολη καταγγελία μιας υποτιθέμενης «βίας» που ασκεί (το πλήθος), παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν ότι οι «κορυφές» του ξεσπάσματός του μόλις και μετά βίας, ερωτοτροπούν με το… γιαούρτι και τις μούντζες. Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει, υπό την παρούσα συγκυρία του γενικευμένου ξεπουλήματος της χώρας και των πολιτών της, πού αντιφάσκει με τη δημοκρατία μια τέτοια στάση, πού υπολείπεται σε ωριμότητα και ευθύνη, ως προς τους κώδικες, την παιδεία και την προσωπική μας ηθική;
Δεν θα επιμείνουμε επί του θέματος καθώς οι αρχικές προθέσεις του σημειώματος αφορούσαν μεν τη βία, αλλά δεν συμπεριελάμβαναν την Αριστερά και τη στάση της. Η πραγματική αφορμή για το σχόλιο υπήρξε μια ανακοίνωση της Εταιρίας Συγγραφέων που έφθασε στα χέρια μας λίγες μέρες μετά τη βάρβαρη καταστολή της Πλατείας Συντάγματος. Δείτε πώς τοποθετούν τα γεγονότα εκείνης της μέρας οι συγγραφείς, τουτέστιν ο πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρίας -για να μην αδικούμε το σύνολο των μελών που την απαρτίζουν. Γράφουν: «Με μεγάλη θλίψη παρακολουθήσαμε, όπως όλος ο κόσμος, τα πρόσφατα γεγονότα, την καταστροφή του κέντρου της πόλης μας και τον τρόπο με τον οποίο κατέληξε μια αυθόρμητη διαμαρτυρία. Εκφράζουμε την αντίθεσή μας στη βία και τα έκτροπα, από όποια πλευρά και να προέρχονται»… Νάτη (πάλι) η έκφραση «… απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχονται», να η θλίψη της απόμακρης «σοφίας» που παρακολουθεί τα γεγονότα από τον καναπέ και ιεραρχεί κατά το δοκούν ως πρώτο κακό (μεγεθύνοντάς το, μάλιστα) την καταστροφή του κέντρου(!) της πόλης μας, κι ως τελευταίο (κακό) την κατάχρηση εξουσίας και την κατάλυση της Δημοκρατίας από τις πάνοπλες ορδές της ΠΑΣΟΚικής εξουσίας. Να ο συμψηφισμός κρατικής βίας-εκτρόπων, να εν τέλει η απερίφραστη υιοθέτηση όλων των στερεοτύπων που η ίδια η εξουσία δρομολογεί μονομερώς προς ίδιον όφελος, αναζητώντας στήριξη απ’ τη χορεία των προθύμων.
Δεν περιμέναμε από την «Εταιρία» να αρθεί στο ύψος του κοινωνικού επαναστάτη, να εξάρει τη βία ως καλοδεχούμενη μαμή της ιστορίας. Περιμέναμε, ωστόσο, να κάνει έστω διάκριση ανάμεσα στη βία της καταστολής κι εκείνη της κραυγής των αδυνάτων, να ταχθεί ευθέως και απερίφραστα με τη δεύτερη. Αυτός είναι ή θα έπρεπε να είναι ο ρόλος των ανθρώπων των γραμμάτων. Διότι, για συγγραφείς μιλάμε, που σημαίνει ανθρώπους με ελεύθερη και ανυπότακτη σκέψη όχι προέδρους ανωνύμων εταιριών ή εταιριών προσωπικών συμφερόντων που «ταλαντεύονται» ανάμεσα στις δυνάμεις της αγοράς και τα ιδεολογήματα της εξουσίας τους.
Σταμάτης Μαυροειδής
