Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τρεις ηγέτες στην εξωτερική πολιτική δεν θα βρουν λύση στις συναντήσεις τους στο περιθώριο της Συνέλευσης του ΟΗΕ. Είναι πάγια, στρατηγικής φύσεως προβλήματα που λύνονται μόνο με ανατροπή του συσχετισμού ισχύος και επισφραγίζονται από διεθνείς διασκέψεις, όπως για παράδειγμα η Συνθήκη της Λωζάννης. Ακόμα και αν επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία, ή υπάρξει εξέλιξη, θετική ή αρνητική, στην υπόθεση των F-35, οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας δεν θα φτάσουν σε ρήξη. Αποστασία της Τουρκίας, προσχώρηση στο ρωσοκινέζικο μπλοκ, εκδίωξη από το ΝΑΤΟ, δεν σημαίνει απλώς πλήρη κατάρρευση της περικύκλωσης της Ρωσίας που επιχειρούν οι ΗΠΑ. Σημαίνει ριζική ανατροπή των συσχετισμών σε πλανητικό επίπεδο. Ούτε η Τουρκία ούτε οι ΗΠΑ έχουν συμφέρον να προκαλέσουν ρήξη στις σχέσεις τους. Αλλά και η Ρωσία δεν θα θυσιάσει τη ρεαλιστική της στρατηγική σύγκλισης με τις ΗΠΑ χάριν ενός ασταθούς συμμάχου. Ασταθούς όχι λόγω Ερντογάν, αλλά επειδή η Τουρκία είναι υποχρεωμένη, για την ασφάλειά της, να επιδιώκει ισορροπία στο τρίγωνο Ρωσία-Τουρκία-ΗΠΑ.
ΟΙ ΗΠΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ τη στρατηγική της «ανάσχεσης» που εφαρμόζουν αναλλοίωτα αμέσως μετά τον Β’ Πόλεμο έναντι τότε της ΕΣΣΔ, σήμερα της Ρωσίας. Αποδεικνύοντας ότι ο κομμουνισμός ήταν πρόσχημα, ένας ιδεολογικός φερετζές για τους αφελείς που έκρυβε τον βαθύ γεωπολιτικό ανταγωνισμό. Στην επαρχιώτικη Ελλάδα μερικοί τον φοράνε ακόμα…
Το πόσο λίγο μπορεί να κρατήσει ο μήνας του μέλιτος για την κυβέρνηση της Ν.Δ. μάλλον το προαναγγέλλει η ματαίωση της συνάντησης Τραμπ-Μητσοτάκη
Η στρατηγική της ανάσχεσης είναι μια σταθερά της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που ήθελε, αρχικά, να βάλει φραγμό στη δυναμική που είχε η Ρωσία με την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Από όταν έπεσε η ΕΣΣΔ η εχθρότητα στη Ρωσία εξυπηρετεί και άλλον, σπουδαιότερο, στόχο. Από τη στιγμή που η Γερμανία κυριάρχησε στην Ε.Ε. ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου για τις ΗΠΑ να μην επιτρέψουν φιλικές σχέσεις της Ευρώπης των 28 με τη Ρωσία. Διότι μια σύμπραξη της «Γερμανικής Ευρώπης» με τη Μόσχα θα συγκροτούσε την υπερδύναμη του πλανήτη. Θα συνδύαζε υψηλή τεχνολογία, πανίσχυρη άμυνα, τεράστια οικονομική δύναμη και κάποια ισχυρά και πάντως υπαρκτά κοινά στοιχεία κουλτούρας. Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να αντιπαραθέσουν (πρόεδρος Μπους) τη «νέα» στην «παλαιά» Ευρώπη, αλλά τελικά η Γερμανία ηγεμόνευσε και στις δυο. Αυτή η συμμαχία θα μπορούσε να συνεργαστεί ισότιμα με την Κίνα σε μακροπρόθεσμη βάση και χωρίς ιδιαίτερες τριβές μοιράζοντας τους χώρους δράσης. Οι ΗΠΑ θα έμπαιναν στο περιθώριο.
Ο ΤΡΑΜΠ «ΚΑΝΕΙ ΜΟΥΤΡΑ» στον Ερντογάν, μικρές σημαδιακές προσβολές στο κύρος του, αλλά δεν αγγίζει καμία ουσιαστική πλευρά της τουρκικής πολιτικής, όχι τουλάχιστον στα θέματα που μας ενδιαφέρουν, Κύπρο και Αιγαίο-Θράκη. Η Ελλάδα χθες, σήμερα και αύριο, απ’ όσο φαίνεται, δεν περιμένει απλώς, παθητικά, τις όποιες εξελίξεις αλλά εκπέμπει ηττοπάθεια και απροσχημάτιστη παράδοση, διακομματικά. Με παράδοξα επιχειρήματα του τύπου ότι οι Τούρκοι έχουν περισσότερα όπλα από εμάς! Αγνοώντας, δήθεν, το στοιχειώδες ότι το φρόνημα δεν είναι κάποιος αόριστος και μη υπολογίσιμος παράγοντας, αλλά αντίθετα είναι καθοριστικός δείκτης για την έκβαση του πολέμου. Για παράδειγμα, χρειάστηκε η αποφασιστικότητα της ηγεσίας και των ενόπλων δυνάμεων στη Συρία επί μήνες έως ότου πεισθούν οι Ρώσοι να επέμβουν, βλέποντας ότι ο Άσαντ είχε λαϊκή στήριξη και η ανατροπή του δεν θα ήταν περίπατος, όπως νόμιζαν όλοι, μαζί τους και ο Ερντογάν. Δεύτερον, ούτε οι θρασύδειλοι της Χρυσής Αυγής, ούτε οι «εθνικιστές» της Δεξιάς, εντός ή εκτός της Ν.Δ., ούτε φυσικά οι εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ, τολμάνε να θυμίσουν ότι η Ελλάδα έχει έτοιμους για να αμυνθεί τους S-300, λιγότερο μοντέρνους από τους S400, αλλά απολύτως ικανούς να αντιμετωπίσουν την τουρκική αεροπορία, έτσι κι αλλιώς υποδεέστερη της ελληνικής. Οι κατηγορίες περί ενδοτικότητας τού ενός κόμματος εναντίον του άλλου δεν είναι παρά γελοία παιχνίδια σε βάρος της χώρας.
Τρίτον: Κανείς, πολιτικός, στρατιωτικός, αναλυτής, Ινστιτούτο, κάποιος τέλος πάντων, δεν θέτει και δεν απαντά σε μερικά βασικά ερωτήματα: Έχει συμφέρον ο Ερντογάν να διακινδυνεύσει μια σύγκρουση με την Ελλάδα; Πόσο βέβαιος μπορεί να είναι ότι θα έχει μια εύκολη, γρήγορη και ανώδυνη νίκη; Οι ΗΠΑ θα ρίξουν το βάρος τους υπέρ του Ερντογάν και γιατί; Θέλουν να τον ενδυναμώσουν και για ποιον λόγο άραγε;
Τέταρτον: Οι Πρέσπες έδειξαν ότι παρά τις πολυετείς προσπάθειες των ποικίλλων εθνομηδενιστών να ρημάξουν το φρόνημα, ο πατριωτισμός εξακολουθεί να είναι πολυπληθέστερος και ηθικοπολιτικά κυρίαρχος. Ποιος στη Ν.Δ. θέλει ο μήνας του μέλιτος να κρατήσει τόσο λίγο και από αυτό το φθινόπωρο να αρχίσει ο Γολγοθάς της κυβέρνησης και ο δικός μας;
Το πόσο λίγο μπορεί να κρατήσει ο μήνας του μέλιτος μάλλον το προαναγγέλλει η ματαίωση της συνάντησης Τραμπ-Μητσοτάκη στη Ν. Υόρκη. Η δικαιολογία, ανεπίσημα, της ελληνικής πλευράς ήταν το ανακριβέστατο επιχείρημα ότι τη συνάντηση ανέβαλλε ο αμερικανός πρόεδρος επειδή κατατέθηκε αίτημα των Δημοκρατικών για καθαίρεση του Τραμπ.
Το ζήτησε ο Ερντογάν
Υ.Γ.: Προ ημερών η δημοσιογράφος Νεφέλη Λυγερού, στο ιστολόγιο slpress, είχε γράψει ότι ο Ερντογάν είχε ζητήσει από τον Τραμπ να μην συναντήσει τον Έλληνα πρωθυπουργό αφού δεν θα τον συναντούσε και ο ίδιος. Έτσι κι έγινε. Το μάθημα δεν είναι μόνο για την κυβέρνηση. Είναι για όλους, άπαντες τους πολιτικούς, δημοσιογράφους και τον λαό. Η υποτέλεια δεν αμείβεται. Αντιθέτως εξευτελίζει.
Αθήνα 24/9/19
