Μετά από 35 χρόνια ως μέλη της «ευρωπαϊκής οικογένειας», σήμερα, μάλλον έρχεται η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό μας. Να δούμε τι ρόλο έχουμε εμείς μέσα στην οικογένεια αυτή και αν πραγματικά είναι για μας ένα καταφύγιο όπως (θα έπρεπε να) είναι η οικογένεια κάθε ανθρώπου.
Ρωτήστε τους ανθρώπους δίπλα σας αν νιώθουν πράγματι την Ευρώπη ως οικογένειά τους ή αν αντίθετα οι ίδιοι και οι οικογένειές τους νιώθουν το βάρος των Ευρωπαίων αξιωματούχων να αυξάνεται στην πλάτη τους. Πολύ περισσότερο μετά την αυθάδειά μας να ψηφίσουμε αντίθετα με όσα ήθελε ο Γιούνκερ και η Μέρκελ.
Ρωτήστε τους αν η δημοκρατικότητα των ευρωπαϊκών θεσμών επιβάλλει να είναι υποχείριο της Γερμανίας η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η τράπεζα δηλαδή όλων των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν είναι δημοκρατικό να λέει ο Σόιμπλε όχι στις εξαγγελίες της ελληνικής κυβέρνησης και αν ταιριάζει με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη να διαλέγει ο Σουλτς με ποιους θα έπρεπε να συνεργαστεί ο Τσίπρας για να κάνει κυβέρνηση.
Λίγο ή περισσότερο τις τελευταίες ημέρες γίναμε όλοι οικονομολόγοι. Και όλο και περισσότερο καταλαβαίνουμε πως αν δεν απειλήσουμε αποτελεσματικά, αυτή η «οικογένεια» δεν πρόκειται να αλλάξει συνήθειες. Να απειλήσουμε στην διαπραγμάτευση των κλειστών συναντήσεων αλλά και στη «διαπραγμάτευση» στους δρόμους. Κανένας δεν θέλει να φύγει από την οικογένειά του. Μα αν δεν καταφέρει να την αλλάξει, ίσως να είναι καλύτερος για όλους ένας διαφορετικός δρόμος, μετά από 35 χρόνια.
Εξάλλου, μεγάλα παιδιά είμαστε πια…
