Στρατηγική επιλογή Σαμαρά η στοχοποίηση των αγώνων και του ριζοσπαστισμού. Του Δημήτρη Υφαντή
Κλείνοντας ο πρώτος κύκλος της αστυνομικής και δικαστικής εφόρμησης στην Χ.Α., προκύπτουν πιο ασφαλή συμπεράσματα για το πρόσημο των πολιτικών διεργασιών. Το βλέμμα ας μην εγκλωβιστεί στα… πολυαναμενόμενα αποτελέσματα των πρώτων, μετά τις συλλήψεις, δημοσκοπήσεων. Δεν θα αποτιμηθούν εκεί οι πολιτικοί συσχετισμοί, ούτε η επιδιωκόμενη συμπίεση του ειδικού βάρους της Χ.Α.
Οι μετατοπίσεις δεν ερμηνεύονται στον παραμορφωτικό καθρέφτη της εκλογικής αριθμητικής. Εντοπίζονται στο ποια πλευρά ανακτά την πρωτοβουλία, πώς συγκροτεί σε νέες βάσεις τη νομιμοποίησή της στην κοινωνία και κυρίως στο περιεχόμενο και την κατεύθυνση που κυριαρχούν.
Νομιμοποίηση της ακροδεξιάς μετατόπισης
Το πρωθυπουργικό κέντρο παρά την αρχική αναδίπλωση υπό το λαϊκό αίσθημα αγανάκτησης, έχει εγκολπώσει την πολεμική «των δύο άκρων» στη γραμμή του «Συνταγματικού τόξου». Το «πριν» και το «μετά» τη στυγερή δολοφονία φωτίζουν πολλά. Η κυβέρνηση, έπειτα από ένα διάστημα ύφεσης της λαϊκής αγωνιστικότητας, βρέθηκε ξανά μπροστά σε μια απειλή κλιμάκωσης των αντιστάσεων. Ανθρωποθυσίες απολύσεων και διάλυση του Δημοσίου με άλλοθι ένα κάλπικο πρωτογενές πλεόνασμα και το νέο Μνημόνιο να προβάλει σαν μονόδρομος… αδιεξόδου στα αδιέξοδα, τίποτε από αυτά δεν μεταβλήθηκε στο ελάχιστο.
Όμως ανακτήθηκε η πρωτοβουλία και επιχειρείται η νομιμοποίηση της κυβερνητικής ηγεμονίας: από το στραπατσαρισμένο succes story, στον άξονα «ομαλότητα-βία», με όχημα το δίπολο «συνταγματικό τόξο-εξτρεμισμός».
Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, δεν αφήνουν σκιές: «Μέρος της κοινωνίας μας έπεσε θύμα του λαϊκισμού και του εξτρεμισμού. Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό. Από τη μια πλευρά έχουμε τη Χρυσή Αυγή και από την άλλη μια ακραία αντιπολίτευση, η οποία λέει να βγούμε από το ΝΑΤΟ, από την Ε.Ε.».
Αυτοαναγορεύεται σε αδιαμφισβήτητο εγγυητή και «εκτελεστή» της σταθερότητας, στρέφοντας ευθέως τα βέλη του «Συνταγματικού τόξου» κατά της έκφρασης της λαϊκής αγανάκτησης και της οργής απέναντι στο ένοχο πολιτικό σύστημα και το καθεστώς της τροϊκανής κατοχής. Οι ταμπέλες «εξτρεμισμός και λαϊκισμός» ονοματίζουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό, που θα αναγνωρίζεται εφεξής με βάση το «ιδιώνυμο» της βίας, της ανωμαλίας και της αποσταθεροποίησης και θα αντιμετωπίζεται αναλόγως. Ήδη οι αγωνιζόμενοι στις Σκουριές της Χαλκιδικής, αντιμετωπίζουν την κατηγορία της «σύστασης εγκληματικής οργάνωσης». Στιγματίζοντας την «εξτρεμιστική αντιπολίτευση» ορίζεται πλαίσιο νομιμοφροσύνης και πειθαναγκασμού για την Αριστερά.
Μάλιστα εξήγγειλε η Ν.Δ. ακόμη και «ιδεολογική καμπάνια κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται». Δεν μπορεί κανείς εύκολα να θυμηθεί πότε πάρθηκε ξανά στο παρελθόν οποιαδήποτε ιδεολογική πρωτοβουλία από το χώρο της Δεξιάς.
Συνωμοσίες και μηχανορραφίες
Δύο ακόμη στοιχεία έχει αξία να τονιστούν. Απαξιώθηκαν ως σενάρια συνωμοσίας, αλλά μετά και την ανακοίνωση του State Department, που επικρότησε δημόσια τις κυβερνητικές ενέργειες, δεν πρέπει να μένουν και πολλές αμφιβολίες για τις έντονες πιέσεις από τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και το Ισραήλ, για μια ορισμένη «διευθέτηση» της Χ.Α. Γι’ αυτούς που διαφεντεύουν άμεσα το καθεστώς αποικίας στη χώρα, είναι καθοριστική η διατήρηση του απόλυτου πολιτικού ελέγχου και η αποσόβηση κινδύνων αποσταθεροποίησης. Η ευθυγράμμιση της κυβέρνησης Σαμαρά στις επιταγές τους είναι εντυπωσιακή και αποκαλυπτική.
Όπως επίσης αποκαλυπτικά αναδείχτηκαν στο βαθύ κράτος όχι θύλακες απλά, αλλά ολόκληροι αρμοί διαβρωμένοι από τη Χ.Α. Οι κόντρες που ξέσπασαν ανοιχτά μεταξύ κατασταλτικών και δικαστικών μηχανισμών, δεν είναι άσχετες με τις ανακατατάξεις που σηματοδότησε το καθεστώς της τροϊκανής επιβολής στην εξουσία ιδιαίτερων κρατικών ελίτ όπως η δικαστική. Αυτός ο παράγοντας στο άμεσο μέλλον δεν θα παίξει μικρό ρόλο. Ο θόρυβος που προκάλεσαν οι «απροσδόκητες», σύμφωνα με τους σχεδιασμούς Σαμαρά, αποφυλακίσεις των τριών βουλευτών της Χ.Α., είναι ένα πρώτο δείγμα, σαφώς όχι ενδεικτικό της… ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Απατηλή σταθερότητα
Η άνεση με την οποία το κέντρο Σαμαρά εξελίσσει την τακτική του, με «ελεύθερους σκοπευτές» τους Λαζαρίδη και Φαήλο, μαρτυρά πολλά για την πολιτική αμηχανία και τα ελλείμματα αντανακλαστικών της Αριστεράς. Απορροφήθηκαν τα κύματα των κινητοποιήσεων που εγκυμονούσαν ενδείξεις κλιμάκωσης και γενίκευσης της κοινωνικής έντασης, κι αυτό είναι το κυριότερο κεκτημένο στη φαρέτρα του πρωθυπουργού, για το άμεσο μέλλον, που προδιαγράφεται σκέτη κόλαση με βάση όσα έρχονται: μέτρα, προϋπολογισμός, εθνικά ζητήματα. Γι’ αυτό ακριβώς η ομαλότητα ταυτίζεται με την άτεγκτη εφαρμογή των Μνημονίων και το «Συνταγματικό τόξο» πολώνεται στο ακροδεξιό άκρο.
Τίποτε όμως δεν μπορεί να αποκλείσει μια πολύ σύντομη διάψευση της πρωθυπουργικής αναβάπτισης στην κολυμπήθρα της εικόνας του ανυποχώρητου διώκτη της ανομίας. Η ανάκτηση της πρωτοβουλίας για την κυβέρνηση με όπλο την αντιφασιστική φαντασμαγορία που στήθηκε σε απόλυτο συντονισμό με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, μπορεί να αποδειχτεί πολύ εφήμερη μπροστά σε μια πολύ σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα.
