Ανησυχητικά βήματα κόντρα στις εξαγγελίες για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική
Η πρόσφατη επίσκεψη του υπ. Άμυνας, Πάνου Καμένου, στο Ισραήλ έγινε μέσα σε μια πολύ έντονη και ρευστή για τη χώρα μας περίοδο. Συνέχεια της επίσκεψης του υπ. Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά λίγες εβδομάδες πριν και εντασσόμενη σε μια στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης (στην ίδια ρότα των προηγούμενων) που βλέπει το Ισραήλ ως έναν βασικό σύμμαχο στην Ν.Α. Μεσόγειο, ώστε να προστατευθούν τα συμφέροντα και η ασφάλειά μας. Η στρατηγική αυτή φαίνεται ότι επιδιώκεται να επισφραγιστεί με μια τριμερή Συνάντηση Κορυφής (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ) στην Αθήνα, τον Σεπτέμβριο.
Τα τελευταία χρόνια πυκνώνουν οι συμφωνίες για συνεργασία των δύο χωρών και αφορούν ολοένα και περισσότερους τομείς (οικονομία, γεωργία, τεχνολογία, πολιτισμός) με στόχο να εξωραΐσουν την πραγματική υπόσταση του σιωνιστικού δολοφονικού κράτους του Ισραήλ. Το θέμα της στρατιωτικής συνεργασίας, όμως, φαίνεται να είναι ο κύριος στόχος και να απασχολεί ιδιαίτερα το Ισραήλ που έχει ρίξει εκεί όλο του το βάρος. Αυτό συμβαίνει και γιατί αποτελεί μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία από δημιουργίας του, αλλά και γιατί ο ρόλος του ως μια δύναμη (περιφερειακός χωροφύλακας της ευρύτερης περιοχής) το απαιτεί. Στις νέες συνθήκες που υπάρχουν, προσπαθεί να βρει νέους συμμάχους και διεξόδους για την πολιτική του ύπαρξη.
Συμφωνίες για κοινές στρατιωτικές ασκήσεις έχουν υπογραφεί αρκετές μέχρι τώρα. Κάποιες τις είδαμε να γίνονται τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας. Ήδη ο στόλος επιθετικών ελικοπτέρων του Ισραήλ (και αυτά που βομβαρδίζουν τη Γάζα κάθε δυο χρόνια) σταθμεύουν στη Λάρισα. Ο υπ. Άμυνας, όμως, προχώρησε ένα βήμα παρακάτω και υπέγραψε μια αμοιβαία συμφωνία για δυνατότητα παραμονής στρατιωτικών δυνάμεων της μιας χώρας στην άλλη, με τη δικαιολογία των ασκήσεων, τη λεγόμενη SOFA (Status of Forces Agreement). Να σημειωθεί ότι τέτοια συμφωνία το Ισραήλ έχει συνάψει μόνο με τις ΗΠΑ και τώρα με την Ελλάδα. Τόσο προχωρημένες οι σχέσεις και οι διαθέσεις των δύο κυβερνήσεων που προκαλεί απορία για την ελληνική πλευρά. Πώς μέσα σε τέτοιες συνθήκες πολιτικής κρίσης και ρευστότητας επιλέγει να τρέξει όλη αυτή τη στρατηγική;
Στην επίσκεψη αυτή συζητήθηκαν κι άλλα θέματα σχετικά με την αμυντική βιομηχανία και τη μεταφορά τεχνογνωσίας, ενώ συμφωνήθηκε να υπάρξει συνεργασία των υδρογραφικών υπηρεσιών του Πολεμικού Ναυτικού την οποία θα επικυρώσει ο αρχηγός ΓΕΝ, Ευάγγελος Αποστολάκης, ο οποίος συνόδευε τον υπουργό Άμυνας.
Οι καθιερωμένες δηλώσεις των δύο υπουργών, του Πάνου Καμμένου και του Μοσέ Γιαλόν πέρα από τις γνωστές φιλοφρονήσεις -που ανατριχιάζουν έστω κι αν γίνονται για τους τύπους- περί στενών δεσμών των δύο λαών και τις γελοιότητες που ακούστηκαν και στην επίσκεψη Κοτζιά, για την από αρχαιότητας κοινών στοιχείων και φιλίας, ακούστηκαν και πιο σοβαρά αλλά και επικίνδυνα στοιχεία. Οι επιθετικές δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Άμυνας για το ότι η Ελλάδα βρίσκεται εντός βεληνεκούς των ιρανικών πυραύλων με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η ανησυχία του μήπως πέσει ένας τέτοιος πύραυλος στη Μεσόγειο, με αποτέλεσμα την εξαφάνιση κρατών. Ταυτόχρονα, δήλωσε την ανησυχία του για την εξάπλωση των τρομοκρατών Τζιχαντιστών στα Βαλκάνια.
Αν κανείς παρακολουθήσει τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή, με κυριότερη την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και ό,τι αυτή θα επιφέρει με την άρση των κυρώσεων της Δύσης στις εμπορικές συναλλαγές, στην αξιοποίηση πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, στη συνεργασία για το χτύπημα του ISIS και την προσπάθεια σταθεροποίησης μετώπων της Μ. Ανατολής θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς, από ελληνικής πλευράς, τουλάχιστον κοντόφθαλμη, μη ρεαλιστική και επικίνδυνη. Όταν το κράτος-χωροφύλακας απομονώνεται και βρίσκει συμμάχους μόνο στο σκληρό πυρήνα των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ και ίσως στους βασιλιάδες-δυνάστες της Σ. Αραβίας που χρηματοδοτούν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό (αυτόν που ανησυχεί ο υπουργός μας ότι θα πλήξει τα Βαλκάνια) η Ελλάδα και μάλιστα με μια αριστερή προοδευτική κυβέρνηση, ολοένα και βαθαίνει την πρόσδεσή της σε έναν άξονα που ούτε τα συμφέροντα της μπορεί να εξυπηρετήσει, ούτε την ασφάλειά της να εξασφαλίσει.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνον η παραδοσιακή αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό (καθόλου λίγο και από μόνο του) και τους λαούς όλης της περιοχής που βιώνουν τον πόλεμο και τον ξεριζωμό κατά εκατομμύρια. Ο λόγος αντίθεσης σε μια πρόσδεσή μας σε έναν άξονα με το Ισραήλ, αλλά και η λαθεμένη σύλληψη ότι ο εχθρός του εχθρού μου είναι αυτομάτως φίλος μου (καμιά σχέση με την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική) όπως και η ραγιάδικη συμπεριφορά πως αν ταυτιστώ με το δυνατό σε στρατιωτική ισχύ μπορώ να επιβιώσω, μπορεί να οδηγήσει σε περιπέτειες. Είτε πρόκειται για αυταπάτες, είτε για βαθυστόχαστες αναλύσεις, το ίδιο προβληματικές είναι για την χώρα μας σε μια προσπάθεια επιβίωσης της στην πιο καυτή ζώνη του πλανήτη.
Γιώργος Τζαφέρης
