«Τα Γιάννενα δεν ήταν απλά ένα κινηματογραφικό πλάνο στην ταινία του Αγγελόπουλου, αλλά με τον τρόπο τους πρωταγωνίστησαν, όπως άλλωστε το έκαναν και σε άλλες ταινίες του. Η προτίμηση του σκηνοθέτη στην πόλη και τον νομό ήταν δεδομένη και αποτυπωμένη στο έργο του», έγραφε ο Γιώργος Τσαντίκος στο typos-i.gr (3/6/2020) σε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα, απ’ όπου και η φωτογραφία, όπου βλέπαμε σκηνές από ταινίες του Αγγελόπουλου ενσωματωμένες σε σημερινές εικόνες των ίδιων σημείων της πόλης.
Τώρα, δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του κορυφαίου σκηνοθέτη στις 24 Ιανουαρίου του 2012, μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων ζητά από τον Δήμαρχο της πόλης να δώσει το όνομα του Θόδωρου Αγγελόπουλου σε δρόμο ή σε πλατεία της πόλης.
«Ανοικτή επιστολή
προς τον δήμαρχο κύριο Μωυσή Ελισάφ
και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Ιωαννιτών
Αξιότιμε κύριε δήμαρχε,
αξιότιμα μέλη του Δ.Σ.,
Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος ταυτίστηκε αναμφίβολα με την πόλη των Ιωαννίνων και την ευρύτερη περιοχή της. Η αγάπη του για τα Γιάννενα είναι αδιαμφισβήτητη, αφού πολλές ταινίες από το διεθνώς βραβευμένο και αναγνωρισμένο του έργο έχουν γυριστεί στα Ιωάννινα. Ο Αγγελόπουλος, μέσα από τον ποιητικό κινηματογραφικό του φακό, ύμνησε το τοπίο της πόλης και ανέδειξε φυσικές και αρχιτεκτονικές ομορφιές της πόλης καθώς και την Ιστορία της.
Θεωρούμε ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη την επιλογή ενός δρόμου ή πλατείας της πόλης, ειδικότερα κάποιου από τα σημεία που γύρισε τις σκηνές των ταινιών του, να φέρει το όνομά του»
Για όσες και όσους επιθυμούν να συνυπογράψουν –μέχρι και την 20η Φεβρουαρίου, πριν σταλεί η επιστολή στο Δημοτικό Συμβούλιο– μπορούν να στείλουν το ονοματεπώνυμό τους και την ιδιότητά τους στο e-mail: [email protected]
Έχω ήδη υπογράψει την επιστολή. Οι ταινίες του Αγγελόπουλου μας έχουν διαμορφώσει και σήμερα που γίνεται συστηματική προσπάθεια για την αναθεώρηση της Ιστορίας, οι εικόνες του θα συνεχίζουν να στοιχειώνουν όλους αυτούς τους ανιστόρητους «ιστορικούς». Όπως οι κόκκινες σημαίες στις βάρκες των «κυνηγών».
Εκεί που μια ομάδα κυνηγών –στο μακρινό πια 1977– ανακαλύπτει το πτώμα ενός αντάρτη μέσα στο χιόνι. Ξαναδιαβάζω το σενάριο της ταινίας που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θεμέλιο και βλέπω τον τρόπο που οι σκηνές της ταινίας συνδυάζονται με τα ιστορικά γεγονότα.
Καμία σκηνή δεν είναι τυχαία.
Σεκάνς
«1961. Ο εργολάβος συναντάει ένα στέλεχος του ΚΚΕ. Ο εργολάβος φεύγει από το κόμμα»
Τα πολιτικά γεγονότα
«Χάρη στους χειρισμούς των εκλογικών συστημάτων, τις ηθικές και οικονομικές πιέσεις, μάλιστα στη βία και στην εκλογική νοθεία, αυτό το κόμμα της δεξιάς που πήρε από τα 1955 το όνομα “Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση” ΕΡΕ κατόρθωσε να κρατηθεί στην εξουσία ως το 1963. Κατάφερε με τον τρόπο αυτό κερδίσει τις εκλογές του 1961 που έμειναν στην Ελληνική πολιτική ιστορία ως οι εκλογές της βίας και της νοθείας»
Και το τέλος είναι τραγικά επίκαιρο:
Στο χιονισμένο τοπίο της αρχής οι κυνηγοί ξαναθάβουν στο χιόνι το πτώμα του αντάρτη.
«…Αρχίζουν να σπρώχνουν με τα χέρια τους το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα, να το καλύπτουν λαχανιάζοντας. Ο ρυθμός επιταχύνεται, γίνεται υστερικός.
Κι άλλο, κι άλλο.
Σιγά σιγά ο νεκρός εξαφανίζεται κάτω από το χιόνι. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή. Ο χώρος ξαναβρίσκει τη λευκότητα χωρίς διακοπή…»
Έτσι προσπαθούν σήμερα να θάψουν και την Ιστορία. Ο Άη Στράτης γίνεται «τοπόσημο διχασμού»…
Εμείς επιμένουμε να θυμόμαστε.
Και το όνομα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, οι ταινίες του κρατούν αναμμένο το φως της μνήμης.
Ένας δρόμος ή μια πλατεία είναι το λιγότερο που μπορεί να γίνει…
