Είμαι κάτοικος του Δήμου Αριστοτέλη της βορειοανατολικής Χαλκιδικής, ενός τόπου όπου επιχειρείται να ανοιχτούν μεταλλεία χρυσού. Μία επένδυση η οποία, πέρα από την επικείμενη περιβαλλοντική καταστροφή, έχει δημιουργήσει κοινωνικά προβλήματα στην τοπική κοινωνία. Μία κοινωνία 20.000 ανθρώπων, μέχρι χθες φίλων, γνωστών και συγγενών, σήμερα έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Άνθρωποι που μεγαλώσανε μαζί, πλέον, δεν λένε ούτε καλημέρα.
Αρχικά και οι δύο πλευρές είχαν έναν κοινό παρονομαστή: «Όχι στην επιφανειακή εξόρυξη». Εκείνη την περίοδο υπήρχε μια υποτυπώδης επικοινωνία, αλλά όλα άλλαξαν όταν η εν λόγω εταιρία (Ελληνικός Χρυσός), έθεσε το δίλημμα «όλα ή τίποτα». Επιφανειακή εξόρυξη ή παύση της υπάρχουσας δραστηριότητάς της. Αυτό οδήγησε σε μεταβολή της αρχικής θέσης των υπέρμαχων της επένδυσης, το «όχι στην επιφανειακή εξόρυξη» έγινε «ναι, αλλά με σεβασμό στο περιβάλλον». Ο φόβος των εργαζομένων μη χάσουν τη δουλειά τους, σε συνδυασμό με την τεράστια ανεργία στην περιοχή, οδήγησε σε έναν άκρατο φανατισμό που μόνο κολακευτικός δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως νεαροί προπηλακίστηκαν άγρια από ένα ολόκληρο χωριό, επειδή αφισοκολλούσαν για εκδήλωση κατά της επένδυσης.
Η έκφραση και μόνο άποψης η οποία αντιτίθεται στην επένδυση δημιουργεί αρκετά προβλήματα στον εκφραστή της. Ολόκληρα χωριά μποϊκοτάρονται, διότι έχουν ταχθεί πολέμιοι της εξόρυξης χρυσού, όπως επίσης και καφετέριες, μπαρ, φούρνοι, κ.ά. των οποίων οι ιδιοκτήτες τόλμησαν να εκφράσουν αντίθετη, από τους «υπέρμαχους», άποψη. Συνηθισμένη είναι η ερώτηση σε ιδιοκτήτες καταστημάτων αν είναι αυτοί και το προσωπικό τους «υπέρ» των μεταλλείων προκειμένου να τους προτιμήσουν. Ακόμα πιο ακραία είναι η προτίμηση και η επιλογή του τοπικού τσίπουρου, ανάλογα με την τοποθέτηση του παρασκευαστή του. Εντύπωση προκαλεί, επίσης, το φαινόμενο των συνθημάτων υπέρ της εταιρίας και κατά των οικολόγων, από νεαρούς οι οποίοι μάλιστα επικροτούνται από τους γονείς τους και συμπεριφέρονται σαν να είναι στρατός της εταιρίας. Οικογένειες έχουν χωριστεί στα δύο.
Η κατάσταση αυτή μόνο στην εταιρία κάνει καλό, καθώς με την τακτική τού «διαίρει και βασίλευε» αποκλείει από οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι τα περιθώρια διαλόγου και συμφωνίας μεταξύ των δύο πλευρών έχουν στενέψει και η κοινωνική βαρβαρότητα, στην οποία επενδύει η εταιρία και οι παρατρεχάμενοί της τοπικοί άρχοντες, υπάρχει κίνδυνος να διαρρήξουν τον κοινωνικό ιστό της περιοχής.
Η έκφραση και μόνο άποψης η οποία αντιτίθεται στην επένδυση δημιουργεί αρκετά προβλήματα στον εκφραστή της. Ολόκληρα χωριά μποϊκοτάρονται, διότι έχουν ταχθεί πολέμιοι της εξόρυξης χρυσού, όπως επίσης και καφετέριες, μπαρ, φούρνοι, κ.ά. των οποίων οι ιδιοκτήτες τόλμησαν να εκφράσουν αντίθετη, από τους «υπέρμαχους», άποψη. Συνηθισμένη είναι η ερώτηση σε ιδιοκτήτες καταστημάτων αν είναι αυτοί και το προσωπικό τους «υπέρ» των μεταλλείων προκειμένου να τους προτιμήσουν. Ακόμα πιο ακραία είναι η προτίμηση και η επιλογή του τοπικού τσίπουρου, ανάλογα με την τοποθέτηση του παρασκευαστή του. Εντύπωση προκαλεί, επίσης, το φαινόμενο των συνθημάτων υπέρ της εταιρίας και κατά των οικολόγων, από νεαρούς οι οποίοι μάλιστα επικροτούνται από τους γονείς τους και συμπεριφέρονται σαν να είναι στρατός της εταιρίας. Οικογένειες έχουν χωριστεί στα δύο.
Η κατάσταση αυτή μόνο στην εταιρία κάνει καλό, καθώς με την τακτική τού «διαίρει και βασίλευε» αποκλείει από οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι τα περιθώρια διαλόγου και συμφωνίας μεταξύ των δύο πλευρών έχουν στενέψει και η κοινωνική βαρβαρότητα, στην οποία επενδύει η εταιρία και οι παρατρεχάμενοί της τοπικοί άρχοντες, υπάρχει κίνδυνος να διαρρήξουν τον κοινωνικό ιστό της περιοχής.
Γ.Μ.
Σχόλια
