του Μάριου Διονέλλη
Οι κακές αποφάσεις των δικαστηρίων κρίνονται από τους πολίτες. Μπορεί να γίνονται σεβαστές, γιατί έτσι επιβάλλει η διάκριση των εξουσιών, αλλά κρίνονται και από τους πολίτες. Πρώτο δίκιο για την κυβέρνηση.
Και έχει «μισό» ακόμα δίκιο, να θυμίζει πως είναι το ίδιο το ΣτΕ που βρήκε συνταγματικό το Μνημόνιο, τις περικοπές των μισθών κτλ.
Από την υπενθύμιση αυτή και μετά όμως, τα δίκια αρχίζουν να λιγοστεύουν.
Γιατί θα έχουν (το άλλο μισό) δίκιο να της θυμίσουν άλλοι πως το ίδιο ΣτΕ ήταν που πήρε και θετικές αποφάσεις. – Θυμίζω μία μόνο, την ακύρωση του τερατουργήματος στη Μονή Τοπλού, το οποίο επαναφέρουν με τις δικές τους υπογραφές οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. Ή τις προηγούμενες προσφυγές των καναλιών που κατέπεσαν όλες, τότε ήταν καλό το ΣτΕ. –
Δεν θα υποπέσω όμως στην επιχειρηματολογία των καναλαρχών, που είναι εκ προοιμίου εχθροί του νόμου Παππά.
Θα συμφωνήσω με την κυβέρνηση πως κάτι δεν πάει καλά στη Δικαιοσύνη, καιρό τώρα, όχι με την προχθεσινή απόφαση. Στην ίδια Δικαιοσύνη όμως που η κυβέρνηση υποσχόταν αυξήσεις μισθών, μόλις πριν λίγες μέρες, την ώρα που εξοντώνονται οι φυσικοί σύμμαχοι της Αριστεράς, δηλαδή τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Και αφού συμφωνήσουμε πως και η Δικαιοσύνη έγινε υποχείριο της διαπλοκής το αμέσως επόμενο στάδιο είναι να αναρωτηθείς πού θα βρει συμμάχους η κυβέρνηση για να απαντήσει στην αδικία αυτή.
Μήπως σε εκείνους που τους έκοψε τη σύνταξη; Μήπως σε εκείνους που τους αύξησε τις ασφαλιστικές εισφορές; Μήπως σε εκείνους που κινδυνεύουν με εξώσεις; Μήπως σε αυτούς που θα τους καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ ή μήπως στους εργαζόμενους των οποίων τις συλλογικές συμβάσεις ετοιμάζεται να θυσιάσει στο βωμό της επόμενης αξιολόγησης;
Αυτοί δεν είναι πια στο πλευρό της κυβέρνησης, ακόμα και αν είχε καταφέρει να τους πείσει ότι η διαπλοκή χτυπήθηκε με το να πάρει κανάλι ο Μαρινάκης. Το ενάμιση δίκιο της κυβέρνησης είναι υπαρκτό αλλά δεν είναι κανείς εκεί να παλέψει για αυτό.
Δυστυχώς.
