Η Τουρκία εμφανίζεται νικητής και τροπαιούχος στη διεθνή σκηνή. Σωστό; Σωστό ότι έτσι εμφανίζεται. Λάθος ότι είναι τροπαιούχος. Ότι, δηλαδή, έχει αποκομίσει απτά, συγκεκριμένα τρόπαια, ότι έχει συγκεκριμένα γεωπολιτικά κέρδη, κατοχυρωμένα για κάποιο διάστημα, τουλάχιστον μεσο-μακροπρόθεσμα. Υπερέχει διεθνώς απέναντί μας; Βεβαίως. Επειδή η Ελλάδα απλώς δεν υπάρχει στο διεθνές πεδίο, ούτε διεκδικεί κάπου κάτι.
Είναι σαφές ότι την Τουρκία υποστηρίζουν σταθερά, από τον προηγούμενο αιώνα, οι δύο από τις τρεις Ευρωπαίες γεροντοκόρες, η Αγγλία και η Γερμανία. Τότε ήταν κραταιές. Τώρα δεν είναι εντελώς ανήμπορες, αλλά έχουν γεράσει.
Η Ρωσία και οι ΗΠΑ επιτρέπουν στην Τουρκία να εμφανίζεται ως συμπαίκτης σε ορισμένες περιοχές. Αλλά της κόβουν τον βήχα όταν η Τουρκία επιδιώκει να αποσπάσει οφέλη και επιρροή σε χώρες και χώρους όπου οι ίδιες κάνουν δικό τους παιχνίδι και έχουν μεσο-μακροπρόθεσμα σχέδια, π.χ. στη Συρία, όπου παίζει και το Ισραήλ.
Η Τουρκία έχει εγκαταλείψει την ανοιχτά προκλητική επιθετική πολιτική απέναντί μας και προσπαθεί να επωφεληθεί από την ενδοτικότητα της Αθήνας. Ένας λίαν σοβαρός λόγος είναι ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν την απόλυτη κυριαρχία της Τουρκίας ούτε στο Αιγαίο ούτε, ευρύτερα, στα Βαλκάνια, ούτε, πολύ περισσότερο στη Μ. Ανατολή, «φέουδο», υποτίθεται, του Ισραήλ – αυτό είναι άλλο θέμα για χωριστή συζήτηση. Ούτε η Ρωσία θέλει την Τουρκία κάπου κυρίαρχη. Η κυριαρχία είναι αποκλειστικά για τους τρεις μεγάλους παίκτες, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα.
Η Τουρκία ως «επιτήδειος ουδέτερος» δεν εμπνέει εμπιστοσύνη σε κανένα, ενώ ταυτόχρονα είναι χρήσιμη σε πολλούς, ανάλογα με τη συγκυρία.
Η Τουρκία έπαιξε το χαρτί του «παντουρκισμού» αλλά συνάντησε το εμπόδιο «Ρωσία». Στη Μ. Ανατολή προσκρούει σε ΗΠΑ / Ισραήλ και Ρωσία.
Το λάθος της Τουρκίας ήταν ότι εκδήλωσε πρόθεση υπερεξάπλωσης, αυτοκολακεύτηκε ότι θα ξαναγίνει «Σουλτανάτο». Θανάσιμο λάθος. Αν αποκαλύψεις τέτοιες προθέσεις χωρίς να μπορείς να τις υλοποιήσεις, έχεις βάλει υποθήκη για τη μελλοντική καταστροφή σου.
Η Ελλάδα
Από το 1821 οι οξείες αντιπαραθέσεις των Ξένων για επιρροή στην Ελλάδα ήταν δεδομένες, με κορυφαίες στιγμές τη δολοφονία του Καποδίστρια, την καταστροφική εκστρατεία στη Σμύρνη και τον εμφύλιο με αγγλική υποκίνηση και ρωσική αδράνεια, όπως επέβαλλε η Γιάλτα. Καταληκτικά «η Ελλάδα ανήκει στη Δύση», λέγε με ΗΠΑ, τότε και τώρα.
Το κορυφαίο λάθος των κυβερνώντων σήμερα, για να το πούμε «γρήγορα κι απλά αλλά όχι εσφαλμένα» είναι ότι αποφάσισαν, εξαιτίας του Τραμπ, πως η σωστή πλευρά της Ιστορίας βρίσκεται στο Βερολίνο και όχι στην Ουάσιγκτον. Αλλά η Γερμανία παίζει σταθερά το τουρκικό χαρτί. Οπότε οι τρεις γεροντοκόρες μαζί είχαν και έχουν κάποια χαρτιά να παίξουν απέναντι στον Τραμπ ώστε κάπως, προσωρινά, να ισορροπήσουν. Η Ελλάδα με αυτό το λάθος έμεινε μόνη «καλαμιά στον κάμπο» που τον θερίζουν θύελλες.
Η κυβέρνηση ίσως δεν έχει να φοβάται από τους σημερινούς κομματικούς αντιπάλους, αποδεικνύουν καθημερινά την ανικανότητά τους. Μπορεί να υπολογίζει και στο ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν μεγάλη αναταραχή με την Τουρκία δερβέναγα στην περιοχή. Αλλά γιατί να της αρνηθούν μικρά (για τις ίδιες) οφέλη εις βάρος μας, ενώ οι τρεις γεροντοκόρες θα κοιτάζουν αδιάφορες την Αθήνα να βυθίζεται; Και δεν μπορεί να βασίζεται αιωνίως στην υπομονή του κόσμου όταν καθημερινά, πλέον, ξεφυτρώνει κάτι που αποκαλύπτει δημοσίως απληστία, ασωτία, αλαζονεία και, τελικά, ανικανότητα. Όταν έχουν θολώσει οι διαφορές των αρχόντων από τους άλλους, το «πόπολο» απελευθερώνεται και έρχεται τσουνάμι.
