Του Σπύρου Γάκη.
Η εποχή μας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και είναι τέτοια γιατί το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων αναρωτιέται όχι για το επιμέρους αλλά για το όλον, για το ίδιο το σύστημα. Η μεγάλη συμβολή του συστήματος έγκειται στο ότι αποδέσμευσε τον κόσμο από τα μικρά καθημερινά και του άνοιξε την αυλαία των μεγάλων ερωτημάτων: πού πάμε, τι πρόκειται ακόμα να μας συμβεί, τι πρέπει να γίνει. Γύρω από αυτά τα ερωτήματα συμπυκνώνεται η αγωνία των μαζών. Οι μάζες αδυνατούν, για την ώρα, να χωνέψουν τα απανωτά αστραπόβροντα που πέφτουν απάνω τους. Χιλιάδες τα συναισθήματα δυσαρέσκειας, ο θυμός μετατρέπεται σε αγωνία, η αγωνία επιστρέφει στο θυμό, η αγωνία κατρακυλάει στην απελπισία και η απελπισία βρυχάται απειλητικά. Οι μάζες συσσωρεύουν μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα εκρηκτικό υλικό στα σωθικά τους. Ο ιστορικός χρόνος συμπίπτει με τον ημερολογιακό χρόνο. Εκπληκτική κατάσταση για νέα πρωτόγνωρα συμβάντα. Το ιστορικό ερώτημα επανέρχεται και τίθεται στην ημερήσια διάταξη «οι πάνω δεν μπορούν, οι κάτω δεν θέλουν» τηρουμένων των αναλογιών.
Και η αριστερά; Η Αριστερά είναι κατώτερη των προσδοκιών. Έχει μετατραπεί στην Αριστερά των οικονομολόγων: αν είναι καλύτερη λύση η αναδιαπραγμάτευση του χρέους ή η στάση πληρωμών. Ούτε καν της περνάει από το νου η άρνηση πληρωμής του χρέους.
Στον αντίποδα της με οποιονδήποτε τρόπο εξυπηρέτησης του χρέους προβάλλουν οι κίνδυνοι επιβίωσης πλατιών λαϊκών μαζών. Απειλούν με πτώχευση, όταν η πτώχευση υπάρχει ήδη στον άνεργο, στον αυριανό απολυμένο, στον εργαζόμενο νέο με 400 ευρώ στην προσδοκούμενη σύνταξη 360 ευρώ. 12 ευρώ τη μέρα, να η ζοφερή κατάσταση, να το ελπιδοφόρο μέλλον!
Μέσα σε έναν ωκεανό δυσαρέσκειας, πολύπτυχος η Αριστερά δεν προσλαμβάνει τα νήματά της. Εκτίθεται σε μια απαξίωση μαζική. Τέτοια ομοψυχία δυσαρέσκειας – θυμού – μίσους ενάντια στο σύστημα και τους πολιτικούς του εκφραστές, από όλο το λαό, είναι πρωτοφανέρωτη. Θαυμάσια κατάσταση για έναν λαό που του έλαχε ο κλήρος να ψηλαφίσει το δικό του μέλλον, καμωμένο από αυτόν και γι’ αυτόν.
Η Αριστερά θα πρέπει να πει παστρικά και καθαρά: «Θα ζήσουμε με ό,τι μας αντιστοιχεί ως λαός και με όποιες συναλλαγές μπορούμε να έχουμε με όλους τους άλλους λαούς, όποιες θυσίες απαιτηθούν θα τις καταβάλλουμε και δεν κρύβουμε ότι θα απαιτηθούν». Η κοινωνική δυσαρέσκεια μετατρέπεται σε μπαρουταποθήκη των ψυχών. Ας τολμήσουμε να την πυροδοτήσουμε, μέσα από ένα σύνολο καινοτόμων και με φαντασία γοητευτικών παρεμβάσεων. Το υλικό υπάρχει, η φαντασία και πολύ περισσότερο η διαθεσιμότητα λείπει. Ας τα σκεφτούμε με όση σοβαρότητα μας έχει ακόμα απομείνει.
Να οργανώσουμε το θυμό, να διαλύσουμε την αγωνία στο φως της προοπτικής, να μετατρέψουμε την απελπισία σε αυτό που είπε ο Γκαίτε: «Ευτυχώς που υπάρχουν οι απελπισμένοι, αυτοί εγκυμονούν το μέλλον».
