Λίγο πριν αρχίσει η Σύνοδος για την Ουκρανία στο Παρίσι (που συγκάλεσε ο Μακρόν και στην οποία συμμετείχαν 20 Ευρωπαίοι πρωθυπουργοί, συν Βρετανοί, Αμερικανοί και Καναδοί υπουργοί Eξωτερικών), ο πρωθυπουργός της Σλοβενίας Ρ. Φίτσο δήλωσε ότι ορισμένα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. «σκέφτονται να στείλουν τα στρατεύματά τους στην Ουκρανία σε διμερή βάση». Ο Μακρόν στην ομιλία του υποστήριξε ότι «δεν αποκλείεται η αποστολή δυτικών χερσαίων στρατευμάτων στην Ουκρανία». O Πούτιν απάντησε ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο, η Ρωσία θα απαντήσει με τρόπο που «δεν θα έχετε καν χρόνο να ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας».
Οι δηλώσεις αυτές έρχονται λίγο μετά τη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, όπου και εκεί με τον πιο επίσημο τρόπο ξανατέθηκε στο στόχαστρο της «συλλογικής Δύσης» ως πρωταρχικός εχθρός επί του πεδίου η Ρωσία. Όλα αυτά λέγονται μετά από 2 χρόνια πολέμου στην Ουκρανία, και με επικείμενη την ήττα για τον Ζελένσκι. Ο Μακρόν μπορεί να δηλώνει πως «όλα είναι δυνατά αν χρησιμεύουν για να επιτύχουμε τον στόχο μας, καθώς δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στη Ρωσία να νικήσει στην Ουκρανία», αλλά η κρίση της Ευρώπης –και γενικότερα ολόκληρου του Δυτικού στρατοπέδου– δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία.
Τι συμβαίνει επί της ουσίας; Πρώτον, η Ευρώπη αντιμετωπίζει ακόμη μια φορά έναν πόλεμο στην καρδιά της, που τη βουλιάζει ακόμα περισσότερο. Φορτώνεται έναν πόλεμο που τον προκάλεσαν οι ΗΠΑ, ο οποίος ήδη έχει οδηγήσει στη διάλυση των οικονομικών και πολιτικών σχέσεων που είχε η Ευρώπη με τη Ρωσία. Της επιβάλλεται μια μεγάλη ΝΑΤΟϊκή στρατοπέδευση που ανατινάσσει όλες τις γέφυρες συνεργασίας και συνεννόησης Ευρώπης-Ρωσίας.
Δεύτερον, για να μονιμοποιηθεί αυτή η διαίρεση, οικοδομείται ένα νέο «σιδηρούν παραπέτασμα» από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη θάλασσα, στήνοντας μια στρατιωτική-πολιτική συμπαράταξη εντελώς εχθρική απέναντι στη Ρωσία. Μονιμοποιείται μια κατάσταση πολέμου, και οι κυριότερες ευρωπαϊκές χώρες σπρώχνονται στην επιλογή της στρατιωτικοποίησης και των εξοπλιστικών προγραμμάτων, ενώ το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. μετατρέπονται σε ένα στρατιωτικο-οικονομικό σύμπλεγμα με άκρως επιθετικό χαρακτήρα απέναντι στη Ρωσία κατ’ αρχάς (αλλά και άλλες χώρες που προσανατολίζονται προς έναν ευρασιατικό άξονα αραβικός κόσμος, Ιράν και σιιτικό τόξο, και φυσικά Κίνα). Η επιλογή του πολέμου, η τάση προς τον πόλεμο αποτελεί μια κεντρική επιλογή, και όλοι προετοιμάζονται για την κλιμάκωσή του. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτές οι εμπρηστικές ενέργειες συντελούνται σε μια στιγμή που:
– εντείνεται η εσωτερική κρίση στην καρδιά της Δύσης (βλ. τι γίνεται στις ΗΠΑ),
– η οικονομική στασιμότητα και κρίση είναι ξανά μεγάλο γεγονός για Γερμανία και Γαλλία,
– ο αγροτικός κόσμος ξεσηκώνεται (βλ. την πολιορκία των γραφείων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες από 1.000 τρακτέρ, ή τη φυγάδευση του Μακρόν από έκθεση όταν εισέβαλαν μέσα εξαγριωμένοι αγρότες),
– η σφαγή και η γενοκτονία στη Γάζα παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και ξεσηκώνει ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας απέναντι στους Δυτικούς προστάτες του Ισραήλ.
Επί της ουσίας, η Ευρωπαϊκή Δύση σπαράσσεται από εσωτερικές αντιθέσεις και δεν μπορεί να συγκροτήσει ένα «στρατόπεδο» με ενιαία στόχευση, ακόμα κι αν εντάξει όλα τα Δυτικά Βαλκάνια στο ΝΑΤΟ, ή εγκαινιάσει μεθαύριο στην Αλβανία μία ακόμα ΝΑΤΟϊκή βάση. Η Ευρωπαϊκή Δύση είναι ο πρώτος μεγάλος χαμένος του πολέμου. Σε λίγο θα δει να μεγαλώνει η συμπάθεια προς τον ευρασιατικό άξονα, ή ακόμα και προς τον Πούτιν. Και πάντως θα μεγαλώσει η αντιπάθεια, έως και η εχθρότητα, απέναντι στο καθεστώς της μαριονέτας Ζελένσκι που ανοικτά, επίσημα «μπαντεροποιείται» (Στεπάν Μπαντέρα: Ουκρανός συνεργάτης των Γερμανών ναζί).
Γιατί ένας Πορτογάλος ή ένας Ισπανός, ή Έλληνας ή Γάλλος, να θέλει να πολεμήσει για την Ουκρανία; Γιατί να νοιώθει εχθρός της Ρωσίας; Γιατί να μην επιθυμεί την ειρήνη και τη συνεργασία, γιατί να μην επιθυμεί τερματισμό του πολέμου και ένα νέο σύμφωνο ασφάλειας στην Ευρώπη (στην οποία ανήκει και η Ρωσία) με μια εκτεταμένη αποστρατιωτικοποιημένη και αποπυρηνικοποιημένη ζώνη; Γιατί να επιθυμεί η Ευρώπη να βρίσκεται ξανά υπό την αμερικανική μπότα και κυριαρχία;
Οι επιλογές που γίνονται προδιαγράφουν την «αυτοκτονία της Ευρώπης». Μια δημοκρατική επανάσταση των λαών της Ευρώπης μπορεί να αποτρέψει τον όλεθρο που ετοιμάζουν! Όσο κι αν φαίνεται ουτοπικό, η αποΝΑΤΟποίηση της Ευρώπης, η αποτίναξη της «ΝΑΤΟϊκής προβιάς», είναι όρος για την ίδια την ύπαρξή της «από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό» (για να θυμηθούμε μια παλιότερη φρασεολογία…).
ΥΓ: Η ελληνική φρεγάτα σάλπαρε για την Ερυθρά θάλασσα, η πολιτική ηγεσία της χώρας αγκαλιάζεται με τις ουκρανικές αντιπροσωπείες, φορτία όπλων φεύγουν από μονάδες και νησιά για να πάνε στην Ουκρανία. Κανένα μάθημα από την ιστορία! Η ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα δεν προστατεύει καθόλου (ακόμα κι από μέλη του ΝΑΤΟ όπως η Τουρκία), και εκθέτει τη χώρα σε τρομερούς κινδύνους.
