Παρέμβαση στην Πανελλαδική σύσλεψη του Αριστερού Ρεύματος του Συνασπισμού (2/7/2011). Ησυχία, ο Συνασπισμός ακούει. Ακούει το βαρύ αχό που προέρχεται από τις πλατείες και από την αγανάκτηση που κοχλάζει στο σύνολο της κοινωνίας. Και, ενώ ειρωνευόμασταν και γελοιοποιούσαμε όλους εκείνους που πρότειναν και επιδίωκαν μια Πλατεία Ταχρίρ στο Σύνταγμα, εμείς περιμέναμε παθητικά πότε θα αποφάσιζαν να απεργήσουν οι κατά τ’ άλλα ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, προκειμένου να δραστηριοποιηθούμε. Φυσικά, για μια απλή περιφορά –δίκην επιταφίου- μεταξύ Πεδίου του Άρεως και Πλατείας Συντάγματος.
Αιδώς, Ταχρίοι.
Αιδώς, Ταχρίοι.
Σήμερα, όμως, εντυπωσιαζόμαστε και μένουμε έκπληκτοι για τα γεγονότα που δημιουργήθηκαν και εξελίσσονται ερήμην μας. Και όχι μόνο δημιουργήθηκαν και εξελίσσονται ερήμην μας, αλλά οι αγανακτισμένοι πολίτες, που συρρέουν κατά χιλιάδες στις πλατείες, θεωρούν ότι και η Αριστερά αποτελεί μέρος του προβλήματος και δεν εκτιμούν ότι μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης.
Για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται ότι «όλες οι γραμμές μας στραβώθηκαν και απότυχαν, ευτυχώς» -ναι, καλά ακούσατε, ευτυχώς– γιατί έτσι, σήμερα, έχουμε ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, που αποτελεί καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων.
Ένα κίνημα που αμφισβητεί το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, προβάλλοντας μορφές άμεσης δημοκρατίας. Υπενθυμίζοντας και στην Αριστερά, που εδώ και χρόνια έχει εξωραΐσει και εξαντλεί τη δραστηριότητά της –ιδιαίτερα ο Συνασπισμός– στους αστικούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς, πως υπάρχουν κι άλλες μορφές δημοκρατίας. Όπως η εργατική δημοκρατία και οι λαϊκοδημοκρατικές μορφές οργάνωσης και αντιπροσώπευσης της κοινωνίας. Δημοκρατικοί θεσμοί, που δίνουν έμφαση στην οικονομική δημοκρατία, με την κατοχή των μέσων παραγωγής και τον έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας από τους ίδιους τους παραγωγούς. Επικαιροποιώντας έτσι την περίφημη ρήση της Ρ. Λούξεμπουργκ «και Σοβιέτ και Δούμα».
Ένα κίνημα που αμφισβητεί τις σημερινές δομές οργάνωσης των κομματικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αναπαράγουν διαχρονικά τις ίδιες γραφειοκρατικές ηγεσίες, απόλυτα ξεκομμένων τόσο από τη βάση των μελών που τις απαρτίζουν όσο και από το σύνολο της κοινωνίας.
Γιατί αυτό το ρωμαλέο κίνημα, που ενδημεί σε πολλές πλατείες της χώρας, διαμόρφωσε μια πολιτική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την κρίση, απαιτώντας (αντιγράφω από την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος της 15/6):
«Είναι αυτονόητο ότι θα μείνουμε στις πλατείες μέχρι να φύγουν και να μην επιστρέψουν με το οποιοδήποτε προσωπείο όλοι όσοι δημιούργησαν το σημερινό αδιέξοδο, ΔΝΤ, Μνημόνιο, Τρόικα, Ε.Ε., κυβερνήσεις, τράπεζες και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται».
Το εκφράζουν και το εννοούν. Αυτό αποδεικνύει η συνέχιση της παραμονής στην πλατεία παρά τη βίαιη καταστολή των τελευταίων ημερών.
Εκεί βρίσκεται η κοινωνική Αριστερά, και στο υψηλό ποσοστό του «Κανένα» που καταγράφεται δημοσκοπικά. Και όμως, αντί να ρίξουμε το βάρος μας σε αυτό το κίνημα ως Αριστερό Ρεύμα –ένα κίνημα που έχει υιοθετήσει, σε μεγάλο βαθμό, τις ίδιες με τις δικές μας απόψεις σχετικά με την έξοδο της χώρας από την κρίση–, εξαντλούμαστε στη μάταιη και άχαρη προσπάθεια αλλαγής των εσωκομματικών συσχετισμών στα πλαίσια του Συνασπισμού, παρατηρώντας καθημερινά για το πόσες μοίρες γέρνει αριστερά ο πρόεδρός του, Α. Τσίπρας.
Δεν έχει γίνει κατανοητό πως η βασική μας διαφορά με την πλειοψηφούσα άποψη του Συνασπισμού είναι πως αυτοί οι σύντροφοι, εδώ και αρκετό καιρό, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη δύναμη και την επικαιρότητα των σοσιαλιστικών ιδεών και τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Και είναι αυτονόητο οι προτάσεις τους για τη διέξοδο της χώρας από την κρίση να υπακούν σε μια συστημική λογική.
Από αυτή την αντίληψη πηγάζει ο φετιχισμός της Ε.Ε. και του ευρώ, η πρόταση έκδοσης ευρωομολόγων, η λατρεία των κοινοβουλευτικών θεσμών, η εμμονή σε παρωχημένες ευρωκομμουνιστικές αντιλήψεις περί βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών, ο προσανατολισμός τους σε εκλογικές συμπράξεις με απαξιωμένους συνδικαλιστές και πολιτευτές, πρώην στυλοβάτες της πασοκικής εξουσίας. Μια πολιτική αντίληψη που υλοποιήθηκε στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές και απέτυχε, και καλλιεργείται ξανά για τις επερχόμενες βουλευτικές.
Αλλά η επίκληση της αλλαγής των συσχετισμών στο εσωτερικό του Συνασπισμού μπορεί να αποτελεί και άλλοθι για συντρόφους που συμμετέχουν στο Αριστερό Ρεύμα, προκειμένου να μη χαθούν μικροεξουσίες –κομματικές, βουλευτικές, συνδικαλιστικές, ίσως και επαγγελματικές– που μοιράζονται με την πλειοψηφούσα άποψη.
Τα παραπάνω, όμως, δεν πρέπει να αφορούν εμάς. Ήρθε η ώρα να τα παρακάμψουμε και να τους παρακάμψουμε.
Προτείνω, λοιπόν, να παρατήσουμε το κρυφτούλι και να βγούμε με τις απόψεις μας στην κοινωνία.
Από αυτή την Πανελλαδική Σύσκεψη πρέπει να βγουν αποφάσεις και να υπάρξουν δεσμεύσεις, όπως:
– Άμεση αποχώρηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από τη Βουλή, χωρίς οι βουλευτές της να παραιτηθούν από τη βουλευτική τους ιδιότητα. Συμμετοχή τους μόνο σε κρίσιμες συνεδριάσεις και παρουσία και συμμετοχή τους στα κινήματα των πολιτών. Εάν αυτό δεν γίνει αποδεκτό από το σύνολο των βουλευτών της Κ.Ο., να το πράξουν οι βουλευτές του Αριστερού Ρεύματος. Εάν κάτι τέτοιο είχε γίνει με την υπογραφή του 1ου Μνημονίου, διαφορετική θα ήταν η εικόνα της Αριστεράς στην κοινωνία.
Μαζική συμμετοχή -του Αριστερού Ρεύματος- στα κινήματα των πολιτών και της πλατείας, πλαισιώνοντας τις θεματικές επιτροπές, τη συντονιστική επιτροπή, παρεμβαίνοντας στις λαϊκές συνελεύσεις, κάνοντας διακριτή την πολιτική μας άποψη έναντι αυτής Συνασπισμού.
-Διακριτή παρουσία του Αριστερού Ρεύματος στις μαζικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνεργασία με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που προβάλλουν το ίδιο πολιτικό πλαίσιο.
-Ενόψει της Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, κατάθεση κοινής πολιτικής και οργανωτικής πρότασης με άλλες συνιστώσες που κινούνται στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο.
-Πραγματοποίηση δημόσιων εκδηλώσεων του Αριστερού Ρεύματος για τη δημοσιοποίηση των δικών του πολιτικών προτάσεων ή και συνδιοργάνωσή τους με άλλες οργανώσεις που προβάλλουν τις ίδιες προτάσεις για τη διέξοδο της χώρας από την κρίση.
-Απόρριψη της πρότασης των εκλογών ως λύσης στο πολιτικό αδιέξοδο της χώρας. (Το μόνο που μπορεί να προκύψει, σήμερα, από μια εκλογική διαδικασία είναι μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. με ακόμα πιο οδυνηρές συνέπειες για το λαό).
Ο προσανατολισμός μας πρέπει να είναι η συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, με πυρήνα την Αριστερά, που θα προβάλλει το τρίπτυχο: Δεν χρωστάμε – Δεν πουλάμε – Δεν πληρώνουμε.
Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αναληφθούν κινηματικές πρωτοβουλίες, που θα σαμποτάρουν και θα ακυρώνουν στην πράξη τα μέτρα που ψηφίστηκαν πρόσφατα με το λεγόμενο Μεσοπρόθεσμο.
Για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται ότι «όλες οι γραμμές μας στραβώθηκαν και απότυχαν, ευτυχώς» -ναι, καλά ακούσατε, ευτυχώς– γιατί έτσι, σήμερα, έχουμε ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, που αποτελεί καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων.
Ένα κίνημα που αμφισβητεί το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, προβάλλοντας μορφές άμεσης δημοκρατίας. Υπενθυμίζοντας και στην Αριστερά, που εδώ και χρόνια έχει εξωραΐσει και εξαντλεί τη δραστηριότητά της –ιδιαίτερα ο Συνασπισμός– στους αστικούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς, πως υπάρχουν κι άλλες μορφές δημοκρατίας. Όπως η εργατική δημοκρατία και οι λαϊκοδημοκρατικές μορφές οργάνωσης και αντιπροσώπευσης της κοινωνίας. Δημοκρατικοί θεσμοί, που δίνουν έμφαση στην οικονομική δημοκρατία, με την κατοχή των μέσων παραγωγής και τον έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας από τους ίδιους τους παραγωγούς. Επικαιροποιώντας έτσι την περίφημη ρήση της Ρ. Λούξεμπουργκ «και Σοβιέτ και Δούμα».
Ένα κίνημα που αμφισβητεί τις σημερινές δομές οργάνωσης των κομματικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αναπαράγουν διαχρονικά τις ίδιες γραφειοκρατικές ηγεσίες, απόλυτα ξεκομμένων τόσο από τη βάση των μελών που τις απαρτίζουν όσο και από το σύνολο της κοινωνίας.
Γιατί αυτό το ρωμαλέο κίνημα, που ενδημεί σε πολλές πλατείες της χώρας, διαμόρφωσε μια πολιτική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την κρίση, απαιτώντας (αντιγράφω από την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος της 15/6):
«Είναι αυτονόητο ότι θα μείνουμε στις πλατείες μέχρι να φύγουν και να μην επιστρέψουν με το οποιοδήποτε προσωπείο όλοι όσοι δημιούργησαν το σημερινό αδιέξοδο, ΔΝΤ, Μνημόνιο, Τρόικα, Ε.Ε., κυβερνήσεις, τράπεζες και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται».
Το εκφράζουν και το εννοούν. Αυτό αποδεικνύει η συνέχιση της παραμονής στην πλατεία παρά τη βίαιη καταστολή των τελευταίων ημερών.
Εκεί βρίσκεται η κοινωνική Αριστερά, και στο υψηλό ποσοστό του «Κανένα» που καταγράφεται δημοσκοπικά. Και όμως, αντί να ρίξουμε το βάρος μας σε αυτό το κίνημα ως Αριστερό Ρεύμα –ένα κίνημα που έχει υιοθετήσει, σε μεγάλο βαθμό, τις ίδιες με τις δικές μας απόψεις σχετικά με την έξοδο της χώρας από την κρίση–, εξαντλούμαστε στη μάταιη και άχαρη προσπάθεια αλλαγής των εσωκομματικών συσχετισμών στα πλαίσια του Συνασπισμού, παρατηρώντας καθημερινά για το πόσες μοίρες γέρνει αριστερά ο πρόεδρός του, Α. Τσίπρας.
Δεν έχει γίνει κατανοητό πως η βασική μας διαφορά με την πλειοψηφούσα άποψη του Συνασπισμού είναι πως αυτοί οι σύντροφοι, εδώ και αρκετό καιρό, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη δύναμη και την επικαιρότητα των σοσιαλιστικών ιδεών και τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Και είναι αυτονόητο οι προτάσεις τους για τη διέξοδο της χώρας από την κρίση να υπακούν σε μια συστημική λογική.
Από αυτή την αντίληψη πηγάζει ο φετιχισμός της Ε.Ε. και του ευρώ, η πρόταση έκδοσης ευρωομολόγων, η λατρεία των κοινοβουλευτικών θεσμών, η εμμονή σε παρωχημένες ευρωκομμουνιστικές αντιλήψεις περί βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών, ο προσανατολισμός τους σε εκλογικές συμπράξεις με απαξιωμένους συνδικαλιστές και πολιτευτές, πρώην στυλοβάτες της πασοκικής εξουσίας. Μια πολιτική αντίληψη που υλοποιήθηκε στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές και απέτυχε, και καλλιεργείται ξανά για τις επερχόμενες βουλευτικές.
Αλλά η επίκληση της αλλαγής των συσχετισμών στο εσωτερικό του Συνασπισμού μπορεί να αποτελεί και άλλοθι για συντρόφους που συμμετέχουν στο Αριστερό Ρεύμα, προκειμένου να μη χαθούν μικροεξουσίες –κομματικές, βουλευτικές, συνδικαλιστικές, ίσως και επαγγελματικές– που μοιράζονται με την πλειοψηφούσα άποψη.
Τα παραπάνω, όμως, δεν πρέπει να αφορούν εμάς. Ήρθε η ώρα να τα παρακάμψουμε και να τους παρακάμψουμε.
Προτείνω, λοιπόν, να παρατήσουμε το κρυφτούλι και να βγούμε με τις απόψεις μας στην κοινωνία.
Από αυτή την Πανελλαδική Σύσκεψη πρέπει να βγουν αποφάσεις και να υπάρξουν δεσμεύσεις, όπως:
– Άμεση αποχώρηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από τη Βουλή, χωρίς οι βουλευτές της να παραιτηθούν από τη βουλευτική τους ιδιότητα. Συμμετοχή τους μόνο σε κρίσιμες συνεδριάσεις και παρουσία και συμμετοχή τους στα κινήματα των πολιτών. Εάν αυτό δεν γίνει αποδεκτό από το σύνολο των βουλευτών της Κ.Ο., να το πράξουν οι βουλευτές του Αριστερού Ρεύματος. Εάν κάτι τέτοιο είχε γίνει με την υπογραφή του 1ου Μνημονίου, διαφορετική θα ήταν η εικόνα της Αριστεράς στην κοινωνία.
Μαζική συμμετοχή -του Αριστερού Ρεύματος- στα κινήματα των πολιτών και της πλατείας, πλαισιώνοντας τις θεματικές επιτροπές, τη συντονιστική επιτροπή, παρεμβαίνοντας στις λαϊκές συνελεύσεις, κάνοντας διακριτή την πολιτική μας άποψη έναντι αυτής Συνασπισμού.
-Διακριτή παρουσία του Αριστερού Ρεύματος στις μαζικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνεργασία με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που προβάλλουν το ίδιο πολιτικό πλαίσιο.
-Ενόψει της Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, κατάθεση κοινής πολιτικής και οργανωτικής πρότασης με άλλες συνιστώσες που κινούνται στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο.
-Πραγματοποίηση δημόσιων εκδηλώσεων του Αριστερού Ρεύματος για τη δημοσιοποίηση των δικών του πολιτικών προτάσεων ή και συνδιοργάνωσή τους με άλλες οργανώσεις που προβάλλουν τις ίδιες προτάσεις για τη διέξοδο της χώρας από την κρίση.
-Απόρριψη της πρότασης των εκλογών ως λύσης στο πολιτικό αδιέξοδο της χώρας. (Το μόνο που μπορεί να προκύψει, σήμερα, από μια εκλογική διαδικασία είναι μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. με ακόμα πιο οδυνηρές συνέπειες για το λαό).
Ο προσανατολισμός μας πρέπει να είναι η συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, με πυρήνα την Αριστερά, που θα προβάλλει το τρίπτυχο: Δεν χρωστάμε – Δεν πουλάμε – Δεν πληρώνουμε.
Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αναληφθούν κινηματικές πρωτοβουλίες, που θα σαμποτάρουν και θα ακυρώνουν στην πράξη τα μέτρα που ψηφίστηκαν πρόσφατα με το λεγόμενο Μεσοπρόθεσμο.
Υ.Γ. Από τη σύσκεψη δεν πάρθηκε καμία απόφαση και δεν υπήρξε καμία δέσμευση.
Οι συσκέψεις του Αριστερού Ρεύματος συνεχίζουν να λειτουργούν ως ανοικτοί χώροι μαζικής ψυχοθεραπείας, καταπιεσμένων αριστερών συνειδήσεων.
Και εάν δεν επέλθει σύντομα η ίαση, τότε ο θάνατος καθίσταται μοιραίος.
Γ. Σιώζος,
μέλος της Π.Κ. του Συνασπισμού
Κεραμεικού-Μεταξουργείου
Σχόλια
