Εκατοντάδες πολίτες θα δοκιμάσουν την τύχη τους ως δημοτικοί σύμβουλοι αλλά και ως βουλευτές στις επερχόμενες εκλογές, επιχειρώντας, θεωρητικά, να αλλάξουν τη ρότα αυτής της χώρας. Οι ζυμώσεις που γίνονται και οι συσχετισμοί που θα προκύψουν μέχρι τις εκλογικές αναμετρήσεις δεν έχουν και μεγάλη σημασία, επί της ουσίας.
Δυστυχώς, στην αστική δημοκρατία όπως και στην τέχνη, θα διαιωνίζεται το ερώτημα: η δημοκρατία για τη δημοκρατία (ουσιαστικά ή κατ’ επίφασιν, διαλέγετε και παίρνετε) ή η δημοκρατία για το λαό;
Εκ του αποτελέσματος διαπιστώνουμε πως το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος τείνει να χαθεί. Δημοκρατία και ό,τι αυτή περιλαμβάνει δεν υπάρχει για το λαό και είναι μια εικόνα καθημερινή που δεν αμφισβητείται.
Οι λειτουργοί, λοιπόν, αυτής της αστικής δημοκρατίας που καλούνται να την υπηρετήσουν, είτε από επιλογή είτε από φιλοδοξία (κάθε είδους) βρίσκονται αντιμέτωποι με εκείνο το σύστημα που ενώ τους επέτρεψε να εκλεγούν, την επόμενη στιγμή τούς μεταλλάσσει σε άβουλα όντα, έρμαια των εξελίξεων. Όχι πως η προσωπική ευθύνη δεν υπάρχει, σαφώς υπάρχει και είναι και βαρύνουσα. Αυτό, όμως, που παρατηρείται τούτη τη χρονική στιγμή, δηλαδή οι «μεταγραφές» που έχουν σημειωθεί, η διάλυση κάθε ηθικού φραγμού για χάρη θέσης, χρημάτων και γενικότερων προνομίων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Ετερόκλητα άτομα, από διαφορετικές αφετηρίες και κατευθύνσεις, προσέρχονται να συγκροτήσουν ένα κόμμα και να στηρίξουν μια κυβέρνηση που έχει χάσει την πολιτική ταυτότητά της, τουλάχιστον αυτή με την οποία μας παρουσιάστηκε, και όπως είναι φυσικό μένουν αδρανείς και αμοντάριστοι, ως γελοία ανδρείκελα μιας μαύρης κωμωδίας.
Εννοείται πως συνέπεια λόγων και πράξεων δεν υπάρχει. Δεν υπήρχε ούτως ή άλλως, αφού η κυβέρνηση άλλαξε πορεία νωρίς, πόσο μάλλον όταν συμβαίνει και ακόμα ένα παράδοξο: να κοιμάται ένας βουλευτής ως Ποτάμι και να ξυπνάει ως ΣΥΡΙΖΑ…
