Είναι και μερικοί –ελάχιστοι, αλλά μάλλον κάνουν πολύ θόρυβο με τα πληκτρολόγιά τους– που έχουν ερωτευθεί πολύ τον εαυτό τους. Βασικά, αυτοαποκαλούνται «αριστεροί» ή «ριζοσπάστες», χωρίς λόγο, απλώς επειδή δεν ψήφισαν ποτέ Δεξιά, ήταν και συνδικαλιστές στα φοιτητικά τους χρόνια, η βιβλιοθήκη τους είναι γεμάτη βιβλία και έχουν και μεταπτυχιακά, οπότε συμπεραίνουν ότι αξίζουν όλους τους προοδευτικούς τίτλους και αξιώματα.
Βγήκαν λοιπόν, οι μεγάλοι θεωρητικοί του διαδικτύου, να κατηγορήσουν τον «Ελληναρά» που έχτισε αυθαίρετα, διότι αυτό οδήγησε στην τραγωδία, και «όλοι μαζί τα φάγαμε» που έλεγε και ο Πάγκαλος. Αυτοί οι εξυπνάκηδες, θεωρούν μεγάλη σοφία το να υπενθυμίσουν τα αυθαίρετα, τα μπαζωμένα ρέματα, τα αποτσίγαρα, το μποτιλιάρισμα στις βοηθητικές οδούς των εθνικών δρόμων. Τι λε ρε παιδί μου! Τόση θεωρία και σκέψη τόσων χρόνων, τόσοι «τίτλοι» συμμετοχής στο «μαζικό κίνημα» (αγαπημένη λέξη) και το μόνο που έχουν να πουν είναι «να μην ξεχνάμε όμως και τα αυθαίρετα».
Το μαζικό κύμα αλληλεγγύης και η υπόκωφη οργή του κόσμου τους χαλάει τη μανέστρα. Ο «Ελληναράς» δίνει, από το υστέρημά του, ενίσχυση στους πληγέντες; Γεμίζει τα κέντρα αιμοδοσίας για δώσει αίμα σε αυτούς που το χρειάζονται; Δημιουργεί μόνος του και αυτοβούλως δομές αλληλεγγύης και βοήθειας; Οργίζεται με την ανυπαρξία του κράτους και το υποκαθιστά; Καταλαβαίνει αυτομάτως ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του; «Υποκρισία» κραυγάζουν οι μεγάλοι ριζοσπάστες θεωρητικοί. Και πλασάρουν και λίγο καπιταλισμό από δίπλα για να είναι μέσα.
Δεν είναι το πρόβλημα ότι τέτοιοι τύποι βγάζουν λάδι τους ανίκανους που κυβερνούν (άλλοι «αριστεροί και ριζοσπάστες» αυτοί). Είναι τραγικό, το πόσο μίσος και αίσθημα ανωτερότητας εκφράζουν απέναντι στον κόσμο. Τέτοιοι τύποι χαίρονται όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, όταν η απουσία ελπίδας και προοπτικής βγάζει στην επιφάνεια τα πιο κακά χαρακτηριστικά ενός λαού. Χαίρονται γιατί μπορούν να το παίξουν, εκ του ασφαλούς, σωτήρες και παντογνώστες και να κατεβάσουν πλατφόρμες και αναλύσεις με μπόλικους θεωρητικούς όρους.
Όταν ο ελληνικός λαός –δυστυχώς εν μέσω περιστάσεων καταστροφής και θλίψης– δείχνει στην πράξη τα πιο ευγενή χαρακτηριστικά του, αυτά που σε άλλες περιστάσεις –όχι τόσο μακρινές– έχουν οδηγήσει σε αγώνες και αλλαγές προς το καλύτερο, ο «θεωρητικός μας» νιώθει άσχημα. Για την ακρίβεια νιώθει ξένος. Γιατί αυτό ακριβώς είναι. Ξένος μέσα στην ίδια του τη χώρα. Ξεκομμένος από οτιδήποτε λαϊκό, με την πιο πλούσια και γεμάτη έννοια του όρου. Ονειρεύεται έναν «ιδανικό λαό» που στην πραγματικότητα το κύριο χαρακτηριστικό του θα είναι η αναγνώριση της αυθεντίας κάποιων σαν του λόγου του. Γι αυτό και οι «ριζοσπάστες» του πληκτρολογίου καταντούν εχθροί του λαού και όχι κομμάτι του, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι.
Χ.Δ.
