Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται στην παρέμβαση της Ελένης Σωτηρίου , πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, στην εκδήλωση με θέμα Καθεστώς Δανεισμού και Πολιτικός Αγώνας για να μην σβήσει η χώρα
Η εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δρόμος της Αριστεράς, πραγματοποιήθηκε στις 09/11/2015 στην ΑΣΟΕΕ .
Εδώ μπορείτε να βρείτε και τις άλλες ομιλίες της εκδήλωσης.
Ακολουθεί βίντεο στο τέλος του άρθρου.
Όταν εκλέχτηκα τον Γενάρη του 2015 βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κάποια γνωστή μου είπε: «Συγχαρητήρια για την εκλογή σου, ελπίζω να είναι και σύντομη η παραμονή σου εκεί». Δεν το πολυκατάλαβα τότε και δεν μου πολυάρεσε… μα τι ευχή κι αυτή!
Ό,τι ακολούθησε, όμως, την επιβεβαίωσε.
Η τόσο γρήγορη προσαρμογή και μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση της πρώτη φορά Αριστεράς που πάνω της στηρίχτηκε η ελπίδα ενός ολόκληρου λαού, ήρθε για να συνεχίσει και να βαθύνει το καθεστώς δανεισμού, των μνημονίων, της υποτέλειας, της επιτροπείας σε μια χώρα που διαλύεται και σβήνει σιγά-σιγά.
Με ντροπιαστικές και εξευτελιστικές διαδικασίες, με κατεπείγοντα, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με κείμενα αμέτρητων σελίδων που δεν προλάβαινες να μελετήσεις και που αυτό που ζητιόταν, τελικά, ήταν η εν λευκώ εξουσιοδότηση σε μια ηγετική ομάδα, με ανύπαρκτες στοιχειώδεις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες, με αντίληψη και λειτουργία που δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν τα μνημονιακά κόμματα. Το πιο σημαντικό που καταλάβαινες (υπάρχει και ο μικρόκοσμος: οι ψηφοφόροι μου, η περιφέρειά μου) είναι ότι οι αποφάσεις παίρνονται αλλού, μέσα στο Κοινοβούλιο δεν κρίνεται τίποτα. Το Κοινοβούλιο υπάρχει για να πρωτοκολλά αποφάσεις και εντολές του ευρωπαϊκού μηχανισμού (Παράδειγμα ΤΑΙΠΕΔ, άρθρο 24).
Το καθεστώς δανεισμού δεν αφορά μέτρα, μισθούς, συντάξεις, φορολογία. είναι το σύνολο των σχέσεων, των συνθηκών που ζει ο λαός μας και υπάρχει η χώρα μας. Αυτό που απειλείται είναι η ύπαρξή μας ως χώρα. Όταν δεν μπορείς να ζήσεις με αξιοπρέπεια και πλέον είναι ζητούμενο η επιβίωση, όταν δεν αποφασίζεις εσύ αλλά η τρόικα, όταν ξεπουλάς ό,τι έχεις ως δημόσιο πλούτο και καταστρέφεις ακόμα και τις δυνατότητες για μια διαφορετική πορεία, ο πολιτικός αγώνας, ένα παλλαϊκό κίνημα διεξόδου είναι αναγκαίο, είναι η απάντηση για να μη σβήσει η χώρα.
Επειδή, όμως, δεν υπάρχουν αυτοματισμοί, ούτε εύκολες λύσεις, πρέπει να έχουμε επίγνωση του ποια είναι τα δεδομένα και κυρίως ποια είναι η κατάσταση του λαϊκού παράγοντα γιατί από κει θα ξετυλιχθεί το κουβάρι.
Πιο συγκεκριμένα:
Ένας κύκλος κλείνει με όχι ευνοϊκούς όρους για το λαϊκό κίνημα, κλείνει με ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος.
Η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, η αίσθηση της ανημπόριας και η λογική της ανάθεσης.
Ο αποπροσανατολισμός, η σύγχυση, η καθήλωση, η επανεμφάνιση του «κανένα» είναι κυρίαρχα. Και για να πάμε από τον «κανένα» στο «εμείς» είναι μια σύνθετη διαδικασία.
Η προσπάθεια, πλέον, για επιβίωση είναι στην ημερήσια διάταξη.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς γκρέμισε την ελπίδα και τις προσδοκίες, κατέστρεψε υλικά και πνευματικά αποθέματα της κοινωνίας.
Τα κενά που υπάρχουν δεν καλύπτονται με αγωνιστικά καλέσματα α λα παλαιά, με καταγγελίες, με επιμέρους διεκδικήσεις και στόχους, κάτι το οποίο φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται το σύνολο της Αριστεράς.
Παρ’ όλα αυτά, ο λαϊκός παράγοντας εκφράζεται, είναι παρών. Αγώνες και διαμαρτυρίες υπάρχουν και θα αυξηθούν. Παρ’ όλο που είναι σκόρπιοι, μερικοί, κατακερματισμένοι. Κοινωνική συναίνεση και στήριξη σε ό,τι συντελείται δεν υπάρχει, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Αυτό που δοκιμάζεται είναι η αντοχή και τα όρια της κοινωνίας στην εξαθλίωση και στην ανελευθερία.
Το γκρέμισμα αυτού του καταστροφικού καθεστώτος περνά μέσα από το γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος που το στηρίζει. Εκεί πιστεύω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε. Από κει μπορεί να ξεκινήσει ένα παλλαϊκό κίνημα, είναι προϋπόθεση για μια διαφορετική πορεία.
Ένα πολιτικό σύστημα που έχει ως βασικούς του πυλώνες τα κόμματα, την κυβέρνηση, τη διαπλοκή και είναι αυτό που εξαπατά την κοινωνία η οποία ανοίγει δρόμους, που υπηρετεί το νέο καθεστώς. Μέσω αυτού συντελείται η λεηλασία του λαού και της χώρας.
Να αναδείξουμε, να επεξεργαστούμε κεντρικά ζητήματα που δίνουν υπόσταση στο πολιτικό κίνημα:
Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Ο αγώνας για την επιβίωση της κοινωνίας, ξεκινώντας από τους πλειστηριασμούς και τα κόκκινα δάνεια, μέχρι το τι και πώς μπορεί αυτή η χώρα να παράγει.
Το ζήτημα της δημοκρατίας ως αντίληψη, ως μέθοδος, ως έκφραση των από κάτω. Γιατί αυτό το απάνθρωπο καθεστώς μπορεί να υπάρξει μόνο ανοίγοντας πόλεμο στη δημοκρατία.
Τα παραπάνω ζητήματα έχουν ένα νήμα που τα συνδέει. Ποιος προωθεί το ξεπούλημα της χώρας, ποιος εφαρμόζει προαπαιτούμενα, ποιος παραβιάζει συστηματικά τη δημοκρατία; Είναι το πολιτικό σύστημα, η κυβέρνηση και άλλοι που στηρίζουν και υπηρετούν την ευρωκρατία.
Η κεντρικότητα του πολιτικού αγώνα ενάντια σε αυτό το καθεστώς, η ανάγκη να τεθούν κεντρικοί πολιτικοί στόχοι, δεν γίνεται αντιληπτή και μιλάω κυρίως για την Αριστερά – οι ίδιες συνήθειες, τα ίδια σχήματα, τα ίδια στερεότυπα.
Παράδειγμα: Απεργία στις 12 Νοέμβρη:
– Λίστες διεκδικήσεων. Όχι μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις, πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις, Ασφαλιστικό κ.λπ. κ.λπ.
– Συντεχνία: Ο καθένας τα δικά του.
– Κατάλογος αιτημάτων και μετά απογείωση. Λες και είμαστε στα πρόθυρα εργατικού ξεσηκωμού.
– Κοροϊδία (ΓΣΕΕ)… Απεργία 12 Νοέμβρη… Μητέρα των μαχών
Τι θέλω να πω. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σκονάκι… σαν να είμαστε πριν από το 2010.
Ενώ υπάρχει ένα νέο καθεστώς που αλλάζει συνολικά τη ζωή μας, που αλλάζει συνειδήσεις, που αλλάζει σκέψεις, που βάζει άλλους στόχους, τρόπους, που δημιουργεί μεγαλύτερη απαιτητικότητα για νέες διαδικασίες οργάνωσης και συμμετοχής.
Η χώρα σβήνει λοιπόν και για να μη συμβεί αυτό πρέπει να δουλέψουμε για να ξεπεραστεί η καθήλωση και ο αποπροσανατολισμός. Χρειάζεται συνείδηση, φρόνημα, όραμα. Γιατί ένας λαός για να σωθεί πρέπει να το θελήσει.
* Πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ
