Είχε διαφημιστεί ως η πρώτη επιτυχημένη σύμβαση με τη μορφή ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου/Ιδιωτικού Τομέα) το 1995. Μιλάμε για τη σύμβαση παραχώρησης της κατασκευής και διαχείρισης του αεροδρομίου των Σπάτων.
Μια… «ειδική» σύμβαση με άπειρες παραχωρήσεις, που ξεκίνησε «γαλάζια» επί κυβερνήσεων Μητσοτάκη (το 1993) και συνέχισε «πράσινη» επί εποχής Λαλιώτη, με τα σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Η γερμανική κατασκευαστική εταιρία Ηochtief διαχειρίζεται έως το 2025 το Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών (ΔΑΑ) με ποσοστό 40,01%, ελέγχοντας και το μάνατζμεντ της επιχείρησης του αεροδρομίου. Το Ελληνικό Δημόσιο ελέγχει το 55% (αλλά χωρίς το μάνατζμεντ, ελέγχει απλώς ένα… νούμερο), ενώ μικρό ποσοστό της τάξεως του 5% ανήκει στην οικογένεια Κοπελούζου. Η σύμβαση εμπεριέχει μερικούς από τους πιο εξωφρενικά αποικιοκρατικούς όρους που απολαμβάνει ξένη εταιρία στην Ελλάδα. Ένας από αυτούς, ορίζει πως απαγορεύεται ταυτόχρονη λειτουργία άλλου αερολιμένα στην Αττική. Βάσει αυτού και υπό την απειλή των Γερμανών ότι δεν θα ολοκληρώσουν την επένδυση, η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να κλείσει τον αερολιμένα του Ελληνικού, ενώ και ο αερολιμένας της Ελευσίνας παραμένει, αποκλειστικά, προς στρατιωτική χρήση.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει ρήτρα στη σύμβαση που δίνει το δικαίωμα στη Hocthief να επεκτείνει τις εμπορικές της δραστηριότητες περιμετρικά του αεροδρομίου, ελέγχοντας ουσιαστικά τις δραστηριότητες του νέου εκθεσιακού κέντρου, των υπηρεσιών cargo και των 300 περίπου εμπορικών επιχειρήσεων που λειτουργούν σε αυτό.
Και στους αυτοκινητόδρομους
Με ανοιγμένη την όρεξη οι Γερμανοί της Hochtief έχουν εκφράσει το ενδιαφέρον τους για την κατασκευή και διαχείριση αντίστοιχου αερολιμένα στο Καστέλι Χανίων, για τη διαχείριση του «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη, ενώ οι κυβερνήσεις εκτιμώντας την συνεισφορά τους τούς αναθέτουν συνεχώς νέα κομμάτια από την πίτα των μεγάλων έργων: Η Hochtief συμμετέχει στις κοινοπραξίες για την κατασκευή, αλλά και την εκμετάλλευση για 30 χρόνια των νέων αυτοκινητοδρόμων Ελευσίνα- Κόρινθος- Πάτρα- Πύργος- Τσακώνα, και Μαλιακός–Κλειδί. Παρά τους εξωφρενικά χαριστικούς όρους της σύμβασης, στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του το πολυβραβευμένο «διαμάντι» των Σπάτων, δεν φαίνεται να κάλυπτε τα έξοδά του. Οι πτήσεις charter σταμάτησαν και μεταφέρθηκαν από τις ξένες εταιρείες στα πιο φθηνά περιφερειακά ελληνικά αεροδρόμια, ενώ το «Σπατόσημο» που καλούνταν να πληρώσουν οι εταιρίες, έσπρωχναν σταδιακά τα δρομολόγια (επιβατικά και κυρίως cargo) σε φθηνότερους αερολιμένες (π.χ. στην Κωνσταντινούπολη). Και εκεί παρενέβη η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία επέκτεινε τη σύμβαση, ώστε το ελληνικό Δημόσιο να εγγυάται την αποπληρωμή των δανείων της Hochtief, έτσι ώστε σε περίπτωση που αυτά δεν καλυφθούν από την εκμετάλλευση του νέου αεροδρομίου, να είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση να τα καλύψει από τον κρατικό προϋπολογισμό!
Η γερμανική… κατοχή του αερολιμένα φαίνεται ότι θα διευρυνθεί μετά την κυοφορούμενη ενοποίηση της νέας Ολυμπιακής με την Aegean, αφού ως γνωστό η δεύτερη έχει στρατηγική συνεργασία με την Lufthansa.
Έτσι με την ιδιότυπη ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, το ελληνικό κράτος αποσύρεται εντελώς από τις αερομεταφορές, υπέρ του… γερμανικού Δημοσίου που κατά το μοντέλο του ΟΤΕ, αποκτά πρόσβαση σε όλο και περισσότερους στρατηγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας.
Θα μπορούσε όλο αυτό το σκηνικό σε αεροδρόμιο και αερομεταφορές να στηθεί με δυνατά συνδικάτα και ισχυρές εργασιακές σχέσεις;
