Το επιτελείο Τσίπρα έχει τεθεί πλέον επικεφαλής του μνημονιακού πολιτικού συστήματος και αναμένεται να προχωρήσει άμεσα στην κεντροαριστερή επανίδρυση των δυνάμεων που απομένουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πλήρης πολιτικός διαχωρισμός από το νέο μνημονιακό κόμμα που πιθανότατα θα διατηρήσει την «ταμπέλα» του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Για κάθε αριστερό, για οποιονδήποτε θέλει να μπορεί στοιχειωδώς να σταθεί με αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία που άμεσα θα βιώσει τις τραγικές συνέπειες όσων πραξικοπηματικά ψηφίζονται στη Βουλή.
Και μετά τι; Ποια είναι η προοπτική για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς, των κινημάτων;
Τα ΜΜΕ φροντίζουν να διαμορφώσουν μια εικόνα «διπολισμού» ανάμεσα στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερή Πλατφόρμα ή, διαφορετικά, ανάμεσα σε Τσίπρα και Λαφαζάνη.
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Σε πρόσφατο άρθρο του Δρόμου, τονίζαμε: «Πέρα, όμως, από τους “δύο πόλους”, υπάρχει μια τεράστια περιοχή κομματικών δυνάμεων και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ που δεν εντάσσονται σε καμία από αυτές τις ομαδοποιήσεις. Διαχωρίζονται από την δεξιά μνημονιακή πολιτική του Μαξίμου χωρίς να επενδύουν σοβαρά στην μονομερή και χωρίς πειστική πρόταση διεξόδου της πτέρυγας του Π. Λαφαζάνη».
Και συμπληρώναμε: «Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που είδαν σε αυτόν μιαν ελπίδα, νοιώθουν άστεγοι και αναρωτιούνται με αγωνία τι θα γίνει. Πολλοί τον εγκαταλείπουν, παραιτούνται από τα όργανα ή γενικότερα τις γραμμές του, άλλοι προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν πώς και γιατί έφτασε σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση, ή βρίσκονται σε ταραγμό και αποπροσανατολισμό. Θα ήθελαν κάτι να γίνει, μια διέξοδος να υπάρξει, αλλά δεν έχουν πειστεί από τις κινήσεις των “κεφαλών” και τους τακτικισμούς, τους κλεφτοπολέμους, τις μηχανορραφίες».
Οι τελευταίες κινήσεις και “ανοίγματα” της πτέρυγας Λαφαζάνη, αποτελούν μια σαφή απόδειξη της ρηχότητας της απάντησης που δίνει στην κρίση του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η πλευρά.
Υπάρχουν κάποιες στοιχειώδεις προδιαγραφές για να δοθεί ζωή σε νέα ενδιαφέροντα εγχειρήματα που θα προσπαθήσουν να χαράξουν μια πορεία στον νέο κύκλο που ανοίγει, μετά τη χρεοκοπία της κυρίαρχης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
- Είναι αναγκαίος ένας βαθύς, ουσιαστικός απολογισμός του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς ουσιαστικά συμπεράσματα για την πορεία που οδήγησε ως εδώ, καμιά νέα προσπάθεια δεν έχει προοπτική.
- Είναι αναγκαίο να γίνει κάτι που να πηγαίνει πιο μπροστά και όχι πιο πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε, να μην είναι μια «καρικατούρα» του. Κάτι λιγότερο και όχι περισσότερο γραφειοκρατικό. Πιο πλούσιο πολιτικά και ιδεολογικά και όχι πιο καθυστερημένο. Πιο ανοιχτό στα κινήματα και όχι πιο περιχαρακωμένο. Με λιγότερες από τις γνωστές ιδεοληψίες της Αριστεράς και όχι με περισσότερες. Πιο συλλογικό και όχι πιο αρχηγικό.
- Ένα νέο εγχείρημα πρέπει να έχει έντονα στοιχεία συμμετοχής και δημοκρατίας. Να αφουγκράζεται τον παλμό των ανθρώπων που αντιστάθηκαν αυτά τα χρόνια και το έκαναν έξω από τις «νόρμες» της Αριστεράς, όλων εκείνων που είναι διαθέσιμοι να επενδύσουν σε κινήσεις ακηδεμόνευτες και όχι καπελωμένες και μικροκομματικές.
- Ένα νέο εγχείρημα πρέπει να ξεκόβει με τις λογικές των εύκολων λύσεων. Δεν μπορεί να αντικαταστήσει το «αναλαμβάνουμε τη διακυβέρνηση και λύθηκαν όλα τα προβλήματα» με το «πάμε στη δραχμή και λύθηκαν όλα τα προβλήματα». Αντίθετα, οφείλει να αναζητήσει μια σύνθετη πολιτική διεξόδου της χώρας.
- Ένα νέο εγχείρημα δεν μπορεί να είναι ένα «κομμάτι» του ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα άλλο. Ούτε μπορεί να είναι η ευκαιριακή ή εκλογική συγκόλληση ενός τέτοιου κομματιού με μερικές ακόμα ομάδες της υπαρκτής Αριστεράς που μάλλον αφαιρούν παρά προσθέτουν.
Με λίγα λόγια, αναγκαία σήμερα είναι η διάσωση της χώρας και του λαού και όχι η διάσωση ενός κομματικού μηχανισμού ή ενός στελεχιακού δυναμικού της Αριστεράς.
Άρα χρειάζεται συνάντηση ενός ευρύτατου δυναμικού που αντιλαμβάνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κοινωνική και εθνική καταστροφή και σκοπεύει να θέσει καθήκοντα τόσο σοβαρά όσο αυτή η πραγματικότητα.
Η ανάγκη αυτή υπερβαίνει το τι θα γίνει στις προσεχείς εκλογές, ειδικά αν αυτές γίνουν με τις fast track προδιαγραφές που φαίνεται να προκρίνει το Μαξίμου. Γιατί οι απαιτήσεις της εποχής δεν χωράνε σε εύκολες «λύσεις» και προβλέψιμους μικροσχεδιασμούς.
