Του Νίκου Ταυρή.
Το φετινό καλοκαίρι οι υψηλές θερμοκρασίες αντικαταστάθηκαν από το κόκκινο που χτύπησε το κοινωνικό θερμόμετρο. Ουκ ολίγες φορές ελλαδικά και διεθνώς.
Το φετινό καλοκαίρι οι υψηλές θερμοκρασίες αντικαταστάθηκαν από το κόκκινο που χτύπησε το κοινωνικό θερμόμετρο. Ουκ ολίγες φορές ελλαδικά και διεθνώς.
Αρχικά οι καπνοί που έκρυβαν τον ουρανό έρχονταν από τα δακρυγόνα των ΜΑΤ. Φυσικά οι πραγματικοί εμπρηστές της κοινωνίας κρύβονταν σε φρουρούμενα κτίρια, μέσα από αυτοκίνητα με φιμέ αλεξίσφαιρα τζάμια άναβαν φωτιές, ψηφίζοντας νόμους για «να βάλουν τέλος στο αναποτελεσματικό κράτος, στη ρεμούλα και στη διαφθορά», όπως άλλοι πετούν αναμμένα αποτσίγαρα σε ξερά χόρτα.
Και σαν εργατικοί ταγοί δεν σταμάτησαν ούτε για διακοπές. Νομιμοποίησαν αυθαίρετα, προχωρώντας και σε αυγουστιάτικες εκπτώσεις μάλιστα. Γιατί τι σημασία έχει πια η προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας γης, όταν βουλιάζει στα χρέη η χώρα, αλλά κυρίως όταν βγαίνει «όπως είναι επιπλωμένη» στο σφυρί; Η τόσο επιθυμητή κοινωνική συναίνεση μπορεί επίσης να φτιαχτεί και με το «όλοι μαζί τα καταπατήσαμε», σαν μια νέα εκδοχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Τόσο ορθολογική αναδόμηση του κράτους! Και πάνω απ’ όλα, αποτελεσματικότητα του στυλ «δεν υπάρχει», με την άμεση και αποδοτική –έστω και με στυλ «ότι προαιρείσθαι» – για τα ταμεία, διαγραφή του προβλήματος.
Οι πραγματικές φωτιές άργησαν. Ήρθαν όμως, μαζί με τα μελτέμια, για να υπενθυμίσουν ξανά την διάλυση κάθε ιστού προστασίας. Η πολιτική μας εξουσία έκανε ότι ήταν δυνατό για να τις επισπεύσει πριν την εποχή των δυνατών ανέμων. Οι πυροσβέστες των οποίων η πρόσληψη ενεκρίθη από τρόικα και μεσοπρόθεσμο θα προσληφθούν τον χειμώνα. Η νομιμοποίηση σε τιμή ευκαιρίας καταπατημένων οικοπέδων αποτελεί ευκαιρία ζωής και πάνω απ’ όλα ίσως αναζωογόνησης της οικοδομικής δραστηριότητας. Αλλά άνεμοι δεν φυσούσαν. Ε, τώρα φύσηξαν! Και για τα χιλιάδες καμένα στρέμματα γης από την Κέρκυρα μέχρι τον Έβρο και από τις εκτάσεις σε προάστια φιλέτα Θεσσαλονίκης (Σέιχ Σου) και Αθήνας (Άνω Γλυφάδα, Πάρνηθα) μέχρι την Αρκαδία, πάλι φταίει ο καιρός, τα φυσικά φαινόμενα ή η «ανθρώπινη απροσεξία» (άντε και η πλεονεξία), όπως και για την κρίση.
Έτσι για την ιστορία, το πρώτο κίνημα (πρώιμων) αγανακτισμένων πολιτών, όπως ίσως θυμάστε, ήταν πριν ακριβώς από τέσσερα χρόνια και ήταν η αρχή του τέλους της κυβέρνησης Καραμανλή, παρά την με το ζόρι επικράτηση της στις εκλογές που ακολούθησαν.
Οι φωτιές των πλατειών του καλοκαιριού στέλνουν ακόμα σήματα καπνού και οι άνεμοι της κοινωνικής αναταραχής ακόμα ακούγονται μακριά.
Απομακρύνονται άραγε ή πλησιάζουν;
Και σαν εργατικοί ταγοί δεν σταμάτησαν ούτε για διακοπές. Νομιμοποίησαν αυθαίρετα, προχωρώντας και σε αυγουστιάτικες εκπτώσεις μάλιστα. Γιατί τι σημασία έχει πια η προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας γης, όταν βουλιάζει στα χρέη η χώρα, αλλά κυρίως όταν βγαίνει «όπως είναι επιπλωμένη» στο σφυρί; Η τόσο επιθυμητή κοινωνική συναίνεση μπορεί επίσης να φτιαχτεί και με το «όλοι μαζί τα καταπατήσαμε», σαν μια νέα εκδοχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Τόσο ορθολογική αναδόμηση του κράτους! Και πάνω απ’ όλα, αποτελεσματικότητα του στυλ «δεν υπάρχει», με την άμεση και αποδοτική –έστω και με στυλ «ότι προαιρείσθαι» – για τα ταμεία, διαγραφή του προβλήματος.
Οι πραγματικές φωτιές άργησαν. Ήρθαν όμως, μαζί με τα μελτέμια, για να υπενθυμίσουν ξανά την διάλυση κάθε ιστού προστασίας. Η πολιτική μας εξουσία έκανε ότι ήταν δυνατό για να τις επισπεύσει πριν την εποχή των δυνατών ανέμων. Οι πυροσβέστες των οποίων η πρόσληψη ενεκρίθη από τρόικα και μεσοπρόθεσμο θα προσληφθούν τον χειμώνα. Η νομιμοποίηση σε τιμή ευκαιρίας καταπατημένων οικοπέδων αποτελεί ευκαιρία ζωής και πάνω απ’ όλα ίσως αναζωογόνησης της οικοδομικής δραστηριότητας. Αλλά άνεμοι δεν φυσούσαν. Ε, τώρα φύσηξαν! Και για τα χιλιάδες καμένα στρέμματα γης από την Κέρκυρα μέχρι τον Έβρο και από τις εκτάσεις σε προάστια φιλέτα Θεσσαλονίκης (Σέιχ Σου) και Αθήνας (Άνω Γλυφάδα, Πάρνηθα) μέχρι την Αρκαδία, πάλι φταίει ο καιρός, τα φυσικά φαινόμενα ή η «ανθρώπινη απροσεξία» (άντε και η πλεονεξία), όπως και για την κρίση.
Έτσι για την ιστορία, το πρώτο κίνημα (πρώιμων) αγανακτισμένων πολιτών, όπως ίσως θυμάστε, ήταν πριν ακριβώς από τέσσερα χρόνια και ήταν η αρχή του τέλους της κυβέρνησης Καραμανλή, παρά την με το ζόρι επικράτηση της στις εκλογές που ακολούθησαν.
Οι φωτιές των πλατειών του καλοκαιριού στέλνουν ακόμα σήματα καπνού και οι άνεμοι της κοινωνικής αναταραχής ακόμα ακούγονται μακριά.
Απομακρύνονται άραγε ή πλησιάζουν;
Σχόλια
