Του Νίκου Μάλλιαρη
Στόχος να επανασυνδεθούμε με τον λαϊκό κόσμο του ποδοσφαίρου και να αγωνιστούμε για την εξυγίανση, τον εκδημοκρατισμό και την πρόοδο του δημοφιλούς αθλήματος, ιδιαίτερα αυτή την εποχή που εξουσιάζεται από σημαντικούς επιχειρηματικούς παράγοντες, συνεπικουρούμενους από μικρομαφιόζους…
Αυτή η αντίληψη έχει διαπεράσει όλους τους φορείς της ελληνικής Αριστεράς, με αποτέλεσμα να μη βρίσκεται στα πολιτικά ενδιαφέροντά της το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός, παραχωρώντας έτσι τη νεολαία και εκατομμύρια φιλάθλους στους κάθε λογής πολιτικούς και παράγοντες που ελέγχουν το χώρο.
Το ποδόσφαιρο, ως παιχνίδι, αν το διαχειρίζονται σωστοί και έντιμοι άνθρωποι, είναι το καλύτερο μέσο διαπαιδαγώγησης των νεαρών παικτών, καθώς αναπτύσσει την ομαδικότητα, την αγωνιστικότητα, τους μαθαίνει να θέτουν στόχους και να προσπαθούν να τους κατακτήσουν, βελτιώνοντας τον ίδιο τους τον εαυτό και συγχρόνως να αναπτύσσουν την ομαδικότητά τους με αγάπη και σεβασμό για το συμπαίκτη τους. Να παλεύουν ανάλογα με τα προσόντα τους και τις δυνατότητές τους για τον κοινό σκοπό, την κατάκτηση της νίκης μέσα σε φίλαθλο πνεύμα, έτοιμοι να αποδεχθούν όμως και την ήττα (ή την ισοπαλία), μια και κάθε αποτέλεσμα είναι πιθανό στο παιχνίδι αλλά και τη ζωή μας γενικότερα.
Αξιακό σύστημα
Μέσα απ’ το ποδόσφαιρο δημιουργείται ένα αξιακό σύστημα, που ξεκινάει από την αποδοχή της ανωτερότητας του συμπαίκτη – συνάνθρωπου και του ιδιαίτερου ρόλου που διαδραματίζει κάθε ποδοσφαιριστής στην ομάδα – κοινωνία.
Απαιτείται σεβασμός και καλοπροαίρετη συνεργασία με τον προπονητή, τους διαιτητές και τους φιλάθλους, που συμβάλλουν ο καθένας με τον ιδιαίτερο ρόλο του στην κατάκτηση των αγωνιστικών και κοινωνικών στόχων της ομάδας – κοινωνίας. Αυτό το αξιακό σύστημα, καθορίζει εν πολλοίς και τη μετέπειτα πορεία τους στη ζωή ως κοινωνικών ατόμων με ιδιαίτερες ευαισθησίες για το συνάνθρωπο και τη βελτίωση της ζωής του κοινωνικού συνόλου. Αντιμέτωπο μ’ αυτό το αξιακό σύστημα, όμως, έρχεται ένα άλλο, που καλλιεργείται και αναπτύσσει την αντίληψη ότι το άτομο είναι πάνω από την ομάδα (ατομικισμός), ότι η νίκη -ως ανώτατη αξία στη ζωή- κατακτιέται γρήγορα και με όλα τα μέσα, κυρίως τα αθέμιτα –δωροδοκίες, βιαιότητες, αναξιοκρατία, διαπλοκή με διαιτησία, παράγοντες, πολιτικούς, ντόπινγκ– ώστε να υπερισχύσουμε του συμπαίκτη, στο πλαίσιο της ομάδας ή των άλλων ομάδων, στο πλαίσιο του πρωταθλήματος και των άλλων συνανθρώπων μας, στο πλαίσιο της κοινωνίας.
Βορά στη βιομηχανία του κέρδους
Αυτές οι δυνάμεις, που εμφορούνται απ’ αυτή την αντίληψη, έχουν αφεθεί μόνες τους και ανενόχλητες να διαβρώσουν συνειδήσεις και να εκμεταλλεύονται οικονομικά και πολιτικά ένα άθλημα με δισεκατομμύρια φιλάθλους παγκοσμίως, μετατρέποντάς το σε κερδοφόρα βιομηχανία θεάματος και τζόγου αλλά και εκτόνωσης των λαϊκών μαζών. Όπου, όμως, παρενέβησαν και έδρασαν σωστά δυνάμεις με άλλη αντίληψη, παρουσίασαν έργο, αναδεικνύοντας την κοινωνική, πολιτιστική, εκπαιδευτική, οικολογική και φιλολαϊκή πλευρά του ποδοσφαίρου.
Ενδεικτικά παραδείγματα, μετά τη μεταπολίτευση αποτελούν:
1) Η δημιουργία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβόμενων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ) από τους παίκτες των ομάδων Α’ και Β’ εθνικής κατηγορίας, που με τους απεργιακούς τους αγώνες και την πολυεπίπεδη δράση τους ανέπτυξαν την επαγγελματική τους συνείδηση και κατέκτησαν εργασιακά δικαιώματα και, συγχρόνως, συνέβαλαν στην εξυγίανση και τον εκδημοκρατισμό του ποδοσφαίρου. Επίσης, η δημιουργία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβόμενων Καλαθοσφαιριστών (ΠΣΑΚ), στο χώρο του μπάσκετ, όπως και άλλοι σύνδεσμοι αθλητών και φιλάθλων. Όλοι αυτοί οι φορείς συνέβαλαν καταλυτικά στην καταπολέμηση της αντιδραστικής αντίληψης «ο αθλητισμός μακριά από την πολιτική».
2) Ο «ΑΣΤΕΡΑΣ 2004» της Καισαριανής, που αναδείχθηκε ως ερασιτεχνικό σωματείο – πρότυπο στο πλαίσιο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, με νεαρούς ποδοσφαιριστές σωστά διαπαιδαγωγημένους και παίζοντας καλό ποδόσφαιρο, κατέκτησε δυο πρωταθλήματα και πρωταγωνίστησε για πολλά χρόνια στα αθηναϊκά πρωταθλήματα, ενώ ως σωματείο λειτούργησε ως κοινωνικό κύτταρο με πολυσχιδή δράση στο χώρο της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, της οικολογίας και των κοινωνικών αγώνων (αντιρατσισμός κ.λπ.).
3) Η αντιπαράθεση πολιτών της Αθήνας με τα οικονομικά συμφέροντα του μεγαλοκατασκευαστή Βωβού και των παραγόντων του ΠΑΟ και της πολιτικής εξουσίας, με την πολιτική συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε ν’ αποτρέψει σε μεγάλο βαθμό την τσιμεντοποίηση του Βοτανικού.
Ήρθε η ώρα
Καιρός είναι οι κομματικές ηγεσίες, στο πλαίσιο της δράσης τους για τη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς, να επανεκτιμήσουν τις απόψεις τους για τον αθλητισμό και, ιδιαίτερα, για το ποδόσφαιρο και το ρόλο που διαδραματίζει στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων και να δράσουν μαζικά και συντονισμένα, με τις όποιες δυνάμεις τους.
Στόχος να επανασυνδεθούμε με τον λαϊκό κόσμο του ποδοσφαίρου –ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους– και να αγωνισθούμε για την εξυγίανση, τον εκδημοκρατισμό και την πρόοδο του δημοφιλούς αθλήματος.
Όχι μόνο στο επίπεδο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, αλλά και στα δρώμενα του επαγγελματικού, ιδιαίτερα αυτή την εποχή που εξουσιάζεται από σημαντικούς επιχειρηματικούς παράγοντες (Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Βγενόπουλος κ.ά., συνεπικουρούμενους από μικρομαφιόζους παράγοντες με κατάμαυρο ποινικό μητρώο), ανεξέλεγκτους από την κοινωνία και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της πολιτείας, η οποία επιπλέον τους προσφέρει αφειδώς χαριστικές ρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, γηπεδικό κ.λπ.).
