Όλοι όσοι αγαπάμε τον αθλητισμό και παρακολουθούμε, είτε επισταμένα, είτε από σχετική απόσταση τα δρώμενα, συνήθως, παρασυρόμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα σε επικριτικές αναφορές έως και σε αφορισμούς.
Σίγουρα, αν θέλαμε να διαλέξουμε ένα χρώμα για να περιγράψουμε διάφορες καταστάσεις, νομίζω πως οι περισσότεροι θα επιλέγαμε αποχρώσεις του γκρίζου, ίσως και του μαύρου. Ας είναι. Ακόμα και αν πολλοί από εμάς έχουμε εγκαταλείψει την ίδια την άθληση, θα εξακολουθήσουμε να παρακολουθούμε τα διάφορα δρώμενα… Τώρα, αν αυτό είναι καλό ή κακό, μπορεί να το κρίνει ο καθένας ελεύθερα…
Όμως, για τις δυσλειτουργίες, τα κακώς κείμενα, τις αυθαιρεσίες, το επιλεκτικό κλείσιμο του ματιού, τις νομοθετικές παρατυπίες, το δίκαιο του ισχυρού, τα σκάνδαλα, τα λέμε συνέχεια. Είναι εύκολο να τα «χώνουμε» στους ηγήτορες. Όχι, πως έχουμε άδικο – κάθε άλλο. Έχουμε αναρωτηθεί σοβαρά τι κάνουμε κι εμείς οι ίδιοι; Πώς στεκόμαστε απέναντι στα διάφορα… θεάρεστα που λαμβάνουν χώρα;
Γιατί, όταν η ομάδα μας νικάει, μου φαίνεται πως τα ξεχνάμε όλα. Γιατί, όταν η Διοίκηση της ομάδας μας διαθέτει έναν «λεφτά», με άκρες και επιρροές, «γουστάρουμε», και προτάσσουμε την καλή εικόνα, την προοπτική και όχι τον γενικότερο καμβά. Όταν η ομάδα μας δεν πάει καλά, τότε τα θυμόμαστε όλα με περισσή ευχέρεια και τα προτάσσουμε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και πρεμούρα. Αλλά, πότε μπήκαμε στην ουσιαστική διαδικασία να απαιτήσουμε «τα δικαιώματα μας»; Για παράδειγμα, αν μια ΠΑΕ πτωχεύσει, έκανε λάθος διαχειρίσεις και στα δικά μας λεφτά. Για την ακρίβεια, όχι το αφηρημένο νομικό πρόσωπο που λέγεται ΠΑΕ, αλλά τα φυσικά πρόσωπα που έκαναν κουμάντο. Οπότε οι «λάθος υπολογισμοί» δεν αφορούν μονάχα στα χρήματα που προέρχονται από τους χορηγούς ή τα τηλεοπτικά δικαιώματα κ.ο.κ… Χάσαμε λεφτά (γιατί ενδεχομένως να προμηθευτήκαμε διαρκείας, να πήγαμε γήπεδο, να βάλαμε Nova για να δούμε την ομάδα μας, να αγοράσαμε μπλούζες ή άλλα αντικείμενα…), που πάνε να σβήσουν στο χιόνι. Και δεν διαφαίνεται πως επιδιώκει κανείς, ουσιαστικά, το να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.
Παίρνει μια ΠΑΕ, λάθος δρόμο; Οκ, υπάρχει λύση. Διαλύονται τα μαγαζιά, ξεκινάνε όλα από την αρχή και το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» δικαιώνεται μέσα από τις μελλοντικές αγωνιστικές επιτυχίες που προαναγγέλλονται σε όλους τους τόνους και με κάθε διαθέσιμο μέσο. Και το παρελθόν; Ποιος θέλει να θυμάται «κακά πράγματα», όταν όλα δείχνουν πως αρχίζουν να βαίνουν καλώς; Έλα μου, ντε…
Στοιχειοθετείται, άραγε, η έννοια του σκεπτόμενου οπαδού, του ικανού για συλλογικές διεκδικήσεις; Αφού έχει φράγκα ο «Μεγάλος», εμείς ας ετοιμαζόμαστε για τη χαρά και το πανηγύρι που έρχεται. Είμαστε πολλοί, νομίζω, για τα πανηγύρια. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα.
Κώστας Μαρούντας
