«Δεν με ελκύουν οι ορθές γωνίες ή οι ευθείες γραμμές, οι σκληρές και δύσκαμπτες, οι κατασκευασμένες από τον άνθρωπο, αλλά οι ρέουσες, αισθησιακές καμπύλες. Οι καμπύλες που συναντώ στα βουνά της χώρας μου, στα φιδωτά ποτάμια της, στα κύματα του ωκεανού και στο σώμα μιας αγαπημένης γυναίκας. Οι καμπύλες φτιάχνουν όλο το Σύμπαν, το καμπυλωτό Σύμπαν του Αϊνστάιν.» (*)
Την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου έφυγε πλήρης ημερών, σε ηλικία 104 ετών, ο Όσκαρ Νιμέγιερ. Παιδί της Βραζιλίας και ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, ο Νιμέγιερ αφήνει πίσω του πολλά υλικά ίχνη: από το πιο γνωστό επίτευγμά του, τον πρωτοποριακό σχεδιασμό των δημόσιων κτιρίων της πρωτεύουσας Μπραζίλια στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950, ως το Μνημείο των Ιθαγενικών Λαών και άλλα έργα του στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του αιώνα μας.
Ο Νιμέγιερ είχε όμως και άλλη μια ιδιότητα που συχνά υποβαθμίζεται: «Ήταν κομμουνιστής όχι από δογματική πίστη», όπως σημειώνει στο συλλυπητήριο μήνυμά του το βραζιλιάνικο κίνημα των ακτημόνων MST, «αλλά επειδή πίστευε βαθιά ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και πρέπει να απολαμβάνουν ίδιες συνθήκες ζωής – γι’ αυτό και ήταν, πάνω απ’ όλα, σύντροφός μας». Για την πίστη του αυτή διώχτηκε από τη στρατιωτική χούντα της Βραζιλίας και έζησε εξόριστος επί δύο δεκαετίες, πλουτίζοντας έτσι με τα έργα του την αρχιτεκτονική κληρονομιά της ανθρωπότητας και πέρα από τα σύνορα της χώρας του.
(*) Οι Καμπύλες του Χρόνου – Απομνημονεύματα του Όσκαρ Νιμέγιερ (2000).
