Στη δημοσιότητα έδωσε η ΕΛΣΤΑΤ την τελευταία της έρευνα που παρουσιάζει μια σειρά δείκτες για τις συνθήκες ζωής αλλά και κάποιες προτιμήσεις και αντιλήψεις των πολιτών στην Ελλάδα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γνώμες για το πολιτικό σύστημα. Το 45% δηλώνει απλά «Καθόλου» στην ερώτηση «Σε ποιο βαθμό εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα». Βλέποντας προσεκτικότερα την κλίμακα εμπιστοσύνης, διαπιστώνει κανείς ότι εκτοξεύεται κοντά στο 80% το ποσοστό των ερωτηθέντων που το αξιολογούν «κάτω από τη βάση».
Υπάρχει βέβαια και ένα άξιο μελέτης ποσοστό που δηλώνει ότι έχει πλήρη εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα της χώρας! Πόσο είναι αυτό; Αν δεν πρόκειται για… χιουμοριστικές απαντήσεις, μιλάμε για το 0,6% ή αλλιώς για έναν (1) στους περίπου 200 κατοίκους αυτής της χώρας.
Ποιο είναι το (μάλλον προφανές) συμπέρασμα; Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί και είναι ο μεγάλος ασθενής. Διαφθορά και μίζες, καριερισμός, πρακτικές λόμπι, γραφειοκρατία, παρωχημένη κομματοκρατία, αδιαφορία για τα προβλήματα των πολιτών. Αυτή είναι η εικόνα, σε μαζικό επίπεδο, για τον τρόπο, τους κανόνες, τους θεσμούς, με τους οποίους ασκείται σε αυτό τον τόπο η πολιτική.
Σε όλα αυτά, βέβαια, ήρθε να προστεθεί η εμπειρία των πολιτών από τα τέσσερα-πέντε τελευταία χρόνια. Όταν είδαν τον παλιό πολιτικό κόσμο, τον κραταιό, μέχρι τότε, δικομματισμό μαζί με τα στηρίγματά του (από ΛΑΟΣ μέχρι ΔΗΜΑΡ) να υποθηκεύουν τη χώρα στους δανειστές, να υπογράφουν την παράδοσή της, να καταργούν στην πράξη τη δημοκρατία.
Από κοντά βέβαια με τα κόμματα, και ο «ανώτατος ρυθμιστής του πολιτεύματος». Αυτός που τώρα όλοι προσπαθούν να πείσουν ότι είναι απλά ο εγγυητής της ομαλότητας και της εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας. Κάνοντας ότι ξεχνούν πως ήταν εκείνος που όχι μόνο δεν εγγυήθηκε την «ομαλότητα» αλλά νομιμοποίησε την εκτροπή.
Σε αυτό το περιβάλλον, προσπαθούν σήμερα να αναστηλώσουν το βαριά τραυματισμένο πολιτικό σύστημα. Για να γίνει αυτό, δεν βλάπτουν οι πινελιές τσακωμού και αντιπαράθεσης. Αυτά προβλέπονται, είναι μέσα στις προδιαγραφές, έτσι γινόταν πάντα… Απαιτείται όμως και συναίνεση σε ένα βασικό πλαίσιο και γι’ αυτό πρέπει όλοι να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι.
Όποιος όμως «κάτσει στο τραπέζι», με ό,τι σημαίνει αυτό επί της ουσίας, καθίσταται κομμάτι του προβλήματος και όχι της λύσης. Σημαδεύεται, ακόμα κι αν δεν είναι οικοδεσπότης αλλά μουσαφίρης, ακόμα κι αν συμμετέχει στο δείπνο από τακτ ή τσιμπήσει κατιτίς, έτσι… για το καλό.
Οι Podemos στην Ισπανία δείχνουν ότι υπάρχει ζωή και έξω από τις συνήθειες, τους κανόνες, τις παραδοχές που επιβάλει η καμαρίλα των πολιτικών παιχνιδιών. Όχι μόνο «υπάρχει ζωή» αλλά μπορεί να γεννηθεί νέα ελπίδα και ισχυρή δυναμική εκεί έξω, στο φρέσκο αέρα των κινημάτων και της χειραφέτησης.
Αξίζει κανείς να πρωτοτυπήσει. Αλλιώς, για το μόνο που μπορεί να είναι σίγουρος είναι ότι θα απολαμβάνει την πλήρη εμπιστοσύνη αυτού του ευτυχισμένου, μακάριου 0,6%…
