Σε ένα νέο καθεστώς, όπου οι άνθρωποι του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας αναλαμβάνουν, όλο και πιο αποφασιστικά, τα ηνία της διακυβέρνησης, καταπατώντας σύνταγμα, κυριαρχία, ιστορία και προπάντων ανάγκες των εργαζόμενων, σε λίγες μέρες κρίνεται πρακτικά το μέλλον των επόμενων γενιών και της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων με την ψήφιση του ασφαλιστικού-εργασιακού.
Ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ κ. Η. Μόσιαλος έχει εργαστεί ως σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας και φάνηκε ο μόνος πρόθυμος για να εισηγηθεί το ασφαλιστικό νομοσχέδιο στην Βουλή, αφού είναι βουλευτής Επικρατείας και ενεργός καθηγητής πανεπιστημίου στο Λονδίνο. Στις 30/6 ανακοινώθηκε ότι στην θέση του προέδρου της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας τοποθετήθηκε ο έως τώρα Αναπληρωτής Προϊστάμενος του Τμήματος Στατιστικής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, καθηγητής Ανδρέας Γεωργίου. Σε αυτό το καθεστώς ζούμε, αυτό το καθεστώς μάς κυβερνά.
Στη Βουλής εξελίσσεται η επιχείρηση «μάντρωμα» της κοινοβουλευτικής ομάδας που επιβάλλει την «ομόφωνη αφωνία» και αφήνει τους αντιρρησίες να ψελλίζουν διάφορα περί του ότι δεν πρόκειται να ρίξουν την κυβέρνηση και να κάνουν οι ίδιοι «Ιουλιανά», αφήνοντας θλιβερούς υπαινιγμούς για διαφωνίες σε επιμέρους διατάξεις. Παράλληλα, η αντισυνταγματικότητα που πρόβαλλε το Ελεγκτικό και αφορούσε δευτερεύουσες διατάξεις διέσωσε την ουσία των κυβερνητικών σχεδίων επιτρέποντας την υλοποίησή τους μέσα από προσαρμογές.
Βρισκόμαστε, όμως, στο έτος 1 μετά-ΔΝΤ και η κοινωνία έχει δείξει τα αισθήματά της για την πολιτική του Μνημονίου και για τους πολιτικούς αρουραίους που στηρίζουν το Μνημόνιο. Το βασικό ερώτημα είναι πόσο θα κρατήσει αυτή η νέα ιδιότυπη «κατοχή».
Σημασία έχουν δύο πράγματα: πρώτο, να διατηρηθεί και ενισχυθεί το πνεύμα και η αποφασιστικότητα της αντίστασης και δεύτερο, να προετοιμαστούν τα πνεύματα και να προωθηθεί η οργάνωση μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής που θα θέσει τέρμα στη νέα καθεστωτική φάση, θα ακυρώσει το Μνημόνιο, θα ορίσει μια νέα θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο, θα λύσει ή θα βάλει τις βάσεις για μια σοβαρή παραγωγική ανασυγκρότηση. Να εξηγηθεί απλά, κατανοητά και σταράτα ότι άλλη λύση βιώσιμη για λαό δεν υπάρχει.
Μέτωπο, λαϊκός ξεσηκωμός, αλλαγή: τρεις λέξεις που μας μεταφέρουν στο κέντρο του κατεξοχήν πολιτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός. Από τις απαντήσεις που δίνει κανείς σε αυτές τις τρεις λέξεις ξεδιπλώνονται προγράμματα που πιθανόν να ξελασπώσουν το μέλλον, να ανοίξουν διεξόδους, να σημαδέψουν μια άλλη πορεία. Από το πώς θα γίνουν αυτά θα επιβεβαιωθεί ότι το «όχι» της κοινωνίας είναι δυνατότερο από το νέο καθεστώς σκλαβιάς που επιβάλλουν ΔΝΤ-ΕΕ και εγχώριοι αστοί. Από το πώς θα γίνουν αυτά θα κριθεί το πόσο θα διαρκέσει η νέα καθεστωτική φάση.
Τους μήνες που πέρασαν, έξω από την Βουλή, στους δρόμους, σφυρηλατήθηκαν νέα στοιχεία που έχουν αξία και ανοίγουν ελπίδες για μια άλλη προοπτική: Χιλιάδες άνθρωποι, «εκπρόσωποι» μιας κοινωνίας, ψηφίζουν στο δρόμο, στον τόπο δουλειάς, κατοικίας και μόρφωσης το «όχι» που ανοίγει δρόμο στη ζωή. Το Μνημόνιο με ανυποχώρητο αγώνα θα ανατραπεί, η κοινωνία δεν θα ισοπεδωθεί και δεν θα προσκυνήσει το κέρδος και τον παρασιτισμό! Όσο για τον κ. Μόσιαλο και τον κ. Γεωργίου κανείς δεν θα τους θυμάται…
Στη Βουλής εξελίσσεται η επιχείρηση «μάντρωμα» της κοινοβουλευτικής ομάδας που επιβάλλει την «ομόφωνη αφωνία» και αφήνει τους αντιρρησίες να ψελλίζουν διάφορα περί του ότι δεν πρόκειται να ρίξουν την κυβέρνηση και να κάνουν οι ίδιοι «Ιουλιανά», αφήνοντας θλιβερούς υπαινιγμούς για διαφωνίες σε επιμέρους διατάξεις. Παράλληλα, η αντισυνταγματικότητα που πρόβαλλε το Ελεγκτικό και αφορούσε δευτερεύουσες διατάξεις διέσωσε την ουσία των κυβερνητικών σχεδίων επιτρέποντας την υλοποίησή τους μέσα από προσαρμογές.
Βρισκόμαστε, όμως, στο έτος 1 μετά-ΔΝΤ και η κοινωνία έχει δείξει τα αισθήματά της για την πολιτική του Μνημονίου και για τους πολιτικούς αρουραίους που στηρίζουν το Μνημόνιο. Το βασικό ερώτημα είναι πόσο θα κρατήσει αυτή η νέα ιδιότυπη «κατοχή».
Σημασία έχουν δύο πράγματα: πρώτο, να διατηρηθεί και ενισχυθεί το πνεύμα και η αποφασιστικότητα της αντίστασης και δεύτερο, να προετοιμαστούν τα πνεύματα και να προωθηθεί η οργάνωση μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής που θα θέσει τέρμα στη νέα καθεστωτική φάση, θα ακυρώσει το Μνημόνιο, θα ορίσει μια νέα θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο, θα λύσει ή θα βάλει τις βάσεις για μια σοβαρή παραγωγική ανασυγκρότηση. Να εξηγηθεί απλά, κατανοητά και σταράτα ότι άλλη λύση βιώσιμη για λαό δεν υπάρχει.
Μέτωπο, λαϊκός ξεσηκωμός, αλλαγή: τρεις λέξεις που μας μεταφέρουν στο κέντρο του κατεξοχήν πολιτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός. Από τις απαντήσεις που δίνει κανείς σε αυτές τις τρεις λέξεις ξεδιπλώνονται προγράμματα που πιθανόν να ξελασπώσουν το μέλλον, να ανοίξουν διεξόδους, να σημαδέψουν μια άλλη πορεία. Από το πώς θα γίνουν αυτά θα επιβεβαιωθεί ότι το «όχι» της κοινωνίας είναι δυνατότερο από το νέο καθεστώς σκλαβιάς που επιβάλλουν ΔΝΤ-ΕΕ και εγχώριοι αστοί. Από το πώς θα γίνουν αυτά θα κριθεί το πόσο θα διαρκέσει η νέα καθεστωτική φάση.
Τους μήνες που πέρασαν, έξω από την Βουλή, στους δρόμους, σφυρηλατήθηκαν νέα στοιχεία που έχουν αξία και ανοίγουν ελπίδες για μια άλλη προοπτική: Χιλιάδες άνθρωποι, «εκπρόσωποι» μιας κοινωνίας, ψηφίζουν στο δρόμο, στον τόπο δουλειάς, κατοικίας και μόρφωσης το «όχι» που ανοίγει δρόμο στη ζωή. Το Μνημόνιο με ανυποχώρητο αγώνα θα ανατραπεί, η κοινωνία δεν θα ισοπεδωθεί και δεν θα προσκυνήσει το κέρδος και τον παρασιτισμό! Όσο για τον κ. Μόσιαλο και τον κ. Γεωργίου κανείς δεν θα τους θυμάται…
Σχόλια
