Το καλοκαίρι συνήθως θεωρούμε ότι είναι περίοδος για να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο για διακοπές και ξεκούραση. Όσοι μπορούν και όπως μπορούν. Βέβαια, πολλές φορές κουραζόμαστε και ταλαιπωρούμαστε περισσότερο, ενώ νομίζουμε ότι είναι διακοπές, αλλά τουλάχιστον αλλάζουμε παραστάσεις.
Η πρόταση της εφημερίδας είναι λίγο διαφορετική. Το καλοκαίρι, αυτό το καλοκαίρι, είτε πάμε είτε όχι διακοπές να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για σκέψη και συμπεράσματα. Μα είναι πρόταση αυτή; Βεβαίως, και εποικοδομητική. Πρόταση που θα κάνει καλό στον καθένα και ίσως πιο συλλογικά.
Ο «πολτός» στον οποίο ζούμε, η κανονικότητα που τάχα μας προσφέρουν, η σύγχυση και η υποχώρηση κάθε σκέψης για ένα διαφορετικό παρόν και μέλλον, συντελούνται σε μια κατάσταση που δεν έχει βγει κανένα συμπέρασμα για όσα έχουν γίνει από το 2010 που άρχισαν τα μνημόνια μέχρι σήμερα. Η γενικευμένη απογοήτευση και αμηχανία έχουν οδηγήσει στο σημείο να μην είναι κανείς σε θέση και ούτε να επιχειρεί να βγάλει ορισμένα έστω κεντρικά συμπεράσματα. Κι όμως δεν είναι δύσκολο και μπορεί να γίνει.
Ακόμα περισσότερο είναι αναγκαίο να γίνει. Με αυτό μπορεί να ξεκινήσει μια πορεία ανασυγκρότησης της λαϊκής διαθεσιμότητας, να ανιχνευτούν νέοι δρόμοι και προοπτικές, να μην βουλιάξουμε συλλογικά. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά 15χρονα παιδιά ήδη συνειδητοποιούν πως ό,τι κι αν κάνουν τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτό είναι το χειρότερο «δώρο» που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στις νέες γενιές του τόπου.
Άρα, καλούμε τον καθένα να σκεφτεί ποια βασικά συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε από την πρόσφατη 7ετία και να τα ιεραρχήσει ο καθένας. Σκέπτομαι σημαίνει σημειώνω, τοποθετώ, αλλάζω θέσεις και σειρά στα συμπεράσματα κ.λπ.
Ας δώσουμε ορισμένα μόνο παραδείγματα συμπερασμάτων – ερωτημάτων για να ξεκινήσει μια «συλλογική άσκηση»:
- Το σοκ που ήρθε με την κρίση του 2008-2010 και τα μνημόνια δεν ήταν έτοιμος ο λαός να το αντιμετωπίσει.
- Ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του κινήθηκε μέσα στα πλαίσια αναπαραγωγής του καθεστώτος.
- Το μέτωπο με την ευρωκρατία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με λύσεις ευκολίας, χρειάζεται προϋποθέσεις.
- Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί από μόνη της να δώσει καμιά αξιοπρεπή μάχη χωρίς έναν λαό κι ένα κίνημα που να στηρίζουν μια προσπάθεια διεξόδου, καμιά «ανάθεση» δεν φέρνει μεγάλη αλλαγή.
- Η κρίση είναι καθολική και η απάντηση δεν σημαίνει επιστροφή στο 2008, ούτε μπορεί να έλθει με απλουστεύσεις του τύπου «με δραχμή αμέσως καλύτερα».
- Η Ελλάδα μπορεί ή δεν μπορεί μόνη της, χρειάζεται φίλους και συμμάχους, χρειάζεται υπολογισμός των γεωπολιτικών όρων και δυνατοτήτων, ποια η σχέση Ελλάδας – Ευρώπης;
- Τι γνωρίζουμε και πόσο αποκομμένοι είμαστε από τα Βαλκάνια;
- Πόσο υπολογίζουμε τα εθνικά θέματα και τις απειλές από την Τουρκία σε κάθε πρόταση;
- Τι μπορούμε να περιμένουμε από τις εκλογικές αναμετρήσεις;
- Πόσες και ποιες αυταπάτες υπήρχαν το 2010-2015; Τι ρόλο έπαιξαν;
- Οι ιδέες και προτάσεις της παραγωγικής ανασυγκρότησης άρχιζαν και σταματούσαν συνήθως στην αγροτική οικονομία. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει περισσότερα και σε ποιους τομείς; Χώρα που δεν παράγει μπορεί να υπάρχει;
- Ποιες φάσεις πέρασε το αντιμνημονιακό κίνημα και ποια η ποιότητά του, το βάθος του;
- Πολλές φορές έγινε λόγος για ανάγκη «μετώπου». Γιατί αυτό δεν έγινε πράξη;
- Σε ποια κατάσταση βρίσκεται αυτήν τη στιγμή η λαϊκή διαθεσιμότητα και γιατί;
- Μπορεί η Αριστερά να αυτο-ιαθεί; Πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε στην Αριστερά και τα καμώματά της;
- Θα αφήσουμε οριστικά πίσω μας το «τραύμα» του ΣΥΡΙΖΑ και την ανοχή απέναντί του σαν όρο μιας άλλης πορείας;
Ποια, λοιπόν, μπορούν να είναι 3-4 κρίσιμα βασικά συμπεράσματα για την εποχή των μνημονίων που κλείνουν μια 7ετία;
Καλό καλοκαίρι, καλές σκέψεις και εποικοδομητικά συμπεράσματα.
Αν θέλετε στείλτε μας σε όποια μορφή θέλετε ό,τι, τελικά, παράξετε!
