Ο Δρόμος εισέρχεται στο δεύτερο κύκλο της ύπαρξής του. Ξεκίνησε επιχειρώντας να καλύψει έναν πολιτικό χώρο στον αριστερό Tύπο, πέρα από τη γνωστή λογική του κομματικού εντύπου, υπηρετώντας μια αλλαγή στο εσωτερικό της Αριστεράς και δείχνοντας έμπρακτα τη διάθεση για διάλογο.
Με τον τρόπο αυτόν ακολούθησε μια διαδρομή και καθιερώθηκε ως μια σοβαρή εβδομαδιαία εφημερίδα. Ο πρώτος αυτός κύκλος συνέπεσε με την περιπέτεια-πείραμα της μνημονιακής επιβολής, τους αγώνες, τις αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, τη συσπείρωση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τελικά τη ματαίωση της ελπίδας με τον τρόπο που είδαμε το καλοκαίρι του 2015 και τη χρεοκοπία της Αριστεράς ως εναλλακτικής προοπτικής.
Η πορεία του Δρόμου συνδέεται, πλέον, με το άνοιγμα ενός νέου κύκλου στη χώρα και την κοινωνία, όπου το κυρίαρχο ερώτημα είναι αν και πώς μπορεί να σωθεί η Ελλάδα από την επελαύνουσα εθνική και κοινωνική καταστροφή.
Αν η χώρα από «κλινικά νεκρή» μπορεί να σηκωθεί, να σταθεί στα πόδια της και να βαδίσει μια πορεία αναγέννησης. Λέει ο Ελύτης: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Ισχύει αυτό σήμερα; Με ποιες προϋποθέσεις, ποιους στόχους, ποιες αξίες και αρετές; Με ποιους φίλους;
Με φλόγα και εμπιστοσύνη στην πορεία που διαβήκαμε έως τώρα, θέλουμε να διασχίσουμε αυτόν τον δεύτερο κύκλο χωρίς να προεξοφλούμε ορόσημα και όρια, χωρίς να έχουμε βεβαιότητες, αλλά κυρίως χωρίς να φοβόμαστε την αναζήτηση. Θα έχουμε κατά νου αυτό που πάλι ο ποιητής μας ορίζει: «Αλλά πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου νόημα… Τούτο μόνο να ξέρεις: Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει».
Ο δεύτερος κύκλος, λοιπόν, θα καθοριστεί από την εναγώνια προσπάθεια να συμβάλουμε στη διέξοδο της χώρας από την καθολική κρίση στην οποία έχει βυθιστεί. Μας καθορίζει και μας εμπνέει η συλλογική βούληση να απαντηθεί αυτό το αίτημα. Ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Ότι το αίτημα αυτό το διαισθάνονται, το ψιθυρίζουν, το ψηλαφούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, ίσως και παραπάνω, όλων των ηλικιών, ανεξάρτητα από τη μέχρι τώρα τοποθέτησή τους.
Ζούμε ήδη σε μια περίοδο αναζητήσεων, αγωνίας, ζυμώσεων ιδεών και προτάσεων. Είναι η στιγμή που πρέπει να τεθούν σωστά ερωτήματα και να ανευρεθούν απαντήσεις σε καίρια ζητήματα. Είναι περίοδος κατανόησης της πραγματικότητας και δημιουργίας κριτηρίων και οπτικής για όλα τα ζητήματα. Όποιος νομίζει πως τα έχει σχεδόν λυμένα κοροϊδεύει τον εαυτό του. Το επείγον της περίστασης έγκειται στο ότι όλα πρέπει να «δέσουν» γύρω από το κεντρικό ζήτημα: Πώς μπορεί αυτός ο τόπος, αυτός ο λαός, αυτή η κοινωνία, να επιβιώσουν, να υπάρξουν, να παραγάγουν υλικά και πνευματικά;
Όπως ο άνθρωπος δεν είναι απλώς αυτό που είναι, αλλά συγχρόνως και αυτό που θέλει να γίνει, έτσι και μια υπό διάλυση χώρα πρέπει να οριστεί όχι μόνο από το πρόβλημά της αλλά και από μια συλλογική θέληση υπέρβασης και επαναπροσδιορισμού. Μια συλλογική θέληση που, μέσα σε ένα σύνθετο και δύσκολο γεωπολιτικό τοπίο, οφείλει να περιγράψει μια πραγματική εναλλακτική, στηρίζοντάς τη σε πραγματικές δυνάμεις του τόπου (σε ποιες αλήθεια και πόσες). Αυτή η συλλογική θέληση, κεντρική έκφραση της οποίας θα είναι ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου της χώρας από την κρίση, θα μετατρέψει την ασώματη και ακέφαλη κοινωνία, σε έναν λαό συγκροτούμενο σε υποκείμενο της ζωής του.
Αυτήν τη «διερεύνηση» θέλει να υπηρετήσει ο Δρόμος στο δεύτερο κύκλο ύπαρξής του. Κι έχει προφανώς ανάγκη τη στήριξη των αναγνωστών που φλέγονται από τις ίδιες αγωνίες, που νιώθουν αυτούς τους προβληματισμούς κι αυτές τις αναζητήσεις.
Η Συντακτική Επιτροπή
